Italiaanse toestanden

Baasje is druk met het invullen van haar belastingaangifte. Ze heeft bijna geen tijd voor mij. ‘Ga maar met je grote teen spelen,’ zegt ze als ik met mijn poot tegen haar been aantikt en haar probeer te verleiden voor een spelletje. ‘Dat zei mijn moeder vroeger ook  als ik me verveelde.’

Baasje is niet te vermurwen.  Ze rekent zich suf en moppert. Allereerst omdat de Belastingdienst al haar gegevens kent en schaamteloos presenteert  in een vooraf ingevulde aangifte:  ‘Nu moet het niet gekker worden!’ Protesteert ze: ‘ Bestaat er in dit land nog zoiets als privacy?  Mag ik nog ergens anoniem zijn? Wat gaat het de belastingdienst aan,  dat ik wat centjes op een bank heb staan waarover nota bene belasting is betaald?  Eerst ben ik  verplicht   om een bankrekeningnummer te openen. Weg met het geldzakje en loonstrookje. Werkgevers storten voortaan  mijn  in zweet, bloed en tranen  verdiende  centjes op  een bank waar ik het dan met veel trucage weer van af mag toveren.  Zogenaamd een dienstverlening, maar inmiddels heb ik het idee dat ik in dienst ben van de bank. Dat ik geld moet leveren waarover servicekosten  worden berekend terwijl mijn recht op privacy is verkwanseld!’

Haar volgende ergernis betreft het feit  dat bijna alle aftrekposten  zijn opgeheven. Die regering is geniepig slim, want beweert ze: ‘Juist als er  grote werkeloosheid onder de oudere jongeren uitbreekt, verlagen ze de regeling, dat ouders een extra bedrag  mogen aftrekken voor  kinderen , die  grotendeels door hen worden  onderhouden, van 27 naar 21 jaar.’

Volgens haar haalt de  Overheid  zo miljarden binnen , die de ouders   mogen aanzuiveren, want je eigen vlees en bloed laten verhongeren dat doe je natuurlijk niet. Deze jongeren hebben ook geen recht op bijstand voor alleenstaanden. Na drie maanden soebatten kunnen ze een vergoeding van maximaal €600,- per maand krijgen als ze tenminste bereid zijn om mee te helpen met het opruimen en schoonhouden van de stad. 

Baasje is echt gefrustreerd: ‘Het zijn gewoon Italiaanse toestanden! Volwassen kinderen die geen kant uit kunnen,  schuiven bij La  Mama aan tafel, omdat er na betaling van (kamer)huur en verzekeringen geen geld meer over is om eten van te kopen.’ Ze vindt het ook oneerlijk dat de regering  de afgestudeerde jongeren zonder werk, zo in de steek laat. ‘Straks zit er weer een verloren generatie thuis op de bank met mooie diploma’s, maar geen werkervaring!’

Baasje is niet voor niets zo obstinaat. Haar jongste zoon is 25 jaar en heeft met dit probleem te maken. Met moeite 16 uur werk gevonden in een callcenter, verdient hij precies genoeg  om zijn vaste lasten te betalen. Eten doet hij bij baasje.

Ik ga  maar eens kijken wat er in mijn spaarpot zit.  Ja ik heb zelf een spaarpot. Een heel mooie  in de vorm van een Engelse telefooncel. U weet wel zo’n rode. Ik spaar voor af en toe een lekker botje, dat ga ik dan ergens begraven en veel later zoek ik het weer op. Eigenlijk net zoiets als een bank . Alleen blijft mijn botje even groot.

Deze keer  wil ik  mijn centjes  aan baasje geven, zodat ze weer wat vrolijker wordt en daarna ga ik een lekker dutje doen op de bank in de huiskamer. De enige bank waar ik  in vol vertrouwen mijn ogen dicht durft te doen.

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van 2 april 2013

Doe maar gewoon, dan ben je dik genoeg.

Alle honden nog aan toe, alweer is er een jaar voorbij. Met zijn allen zijn we de drempel van 2009 overgegaan op naar het jaar 2010. Nog even en ik raak de tel kwijt, verder dan tien kom ik niet, wat voor een hond al heel knap is. Wat ik ook niet bij kan houden zijn al die goede voornemens die mensen ieder nieuw jaar maken: Vriendelijker zijn voor de buren. Geen vlees meer eten. Schulden afbetalen. Stoppen met roken. Meer bewegen. Er zijn ook ieder jaar in januari heel veel mensen die beginnen met een dieet omdat ze zich te dik voelen. 

Baasje wil ook afvallen! ’s Morgens uit bed stapt ze in haar blootje eerst op de weegschaal. Ik kijk altijd even mee en lik aan haar voeten maar de weegschaal slaat dan uit naar de verkeerde kant. ‘Weg wezen Jip!’ roept ze gelijk geïrriteerd. Het mag ook geen onsje meer zijn. Even later vind ik haar terug in de keuken met alweer een weegschaal en het oranje boekje van Sonja Bakker.

Van Erica Terpstra wil baasje niets weten. Als iedereen die 40 kilo afvalt zijn eigen dieetboek gaat schrijven staat er straks geen boom meer in de wijk waar jij je poot bij op kan tillen, zegt ze. Ik zag Erica laatst nog op de televisie. Echt heel anders dan Sonja! Ze riep: ‘Help ik val af!’ Nou dat kan ik best begrijpen. Wat zit die ruim in haar vel zeg en waar laat je dat allemaal? Ik vraag me ook af hoe dat moet als ze ’s nachts in bed ligt en zich om wil draaien. 


Weten jullie al dat ik ook op dieet ben? Maar dat is niet omdat ik te dik ben. Je kunt mijn ribben niet zien, maar als je lief voor me bent en over mijn rug aait kan je ze wel voelen en dat is precies goed. Ik behoor niet bij de vijftig procent Nederlandse honden, die last hebben van overgewicht. Er zijn honden die zo dik zijn dat ze niet goed meer met hun poten bij de grond kunnen. Die honden rollen zich voort. Die baasjes zijn zo gek op hun hondje dat ze de verleiding niet kunnen weerstaan en ze mensenkoekjes, chips, zelfs chocolaatjes of gewoon te veel eten geven. Een dodelijke liefde want honden krijgen dan net als mensen last van kortademigheid, hartklachten, pijnlijke gewrichten en ze leven korter dan verwacht. 

Bij honden gaat net als bij mensen ieder pondje door het mondje. Ze krijgen meer energie binnen dan ze verbruiken. Dus lieve baasjes geef je te dikke hond minder eten en niet alleen een blokje om of even laten rennen, maar iedere dag een wandeling van minstens een uur. Dat vind je hond fijn en is ook goed voor je eigen conditie. Baasjes hoeven dan niet meer met weegschalen en dieetboekjes te stoeien of ieder nieuw jaar na te denken over een goed voornemen. Ze mogen dan doodgewoon gelukkig zijn en dat is mijn wens voor alle Voordorpers dit jaar.

Woef! Jip



Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van februari 2009

Sporen in de Sneeuw

Ik ben dol op de winter, vooral als er veel sneeuw valt. En dan hup met baasje naar buiten sporen zoeken in en onder de sneeuw. Telkens als ik mijn poot optilt, laat ik zelf ook een spoor van gele plekjes achter me. Dat komt door de vitamine B zegt baasje. Dat is aan mijn voer toegevoegd. Als ik opkijk waar baasje blijft, zit er een hoopje sneeuw op mijn neus vlak voor mijn ogen. Ik kan de sneeuwkristallen zien. Baasje moet er om lachen. ‘Het lijkt alsof je een pluk watten op je neus hebt Jip,’ zegt ze. ‘Heb je je soms gesneden met scheren?’

Ja lach maar baasje, maar ze is wel lief en smeert voor we naar buiten gaan eerst alle vier mijn poten in met vaseline. Doet ze dat niet dan bevriezen de haartjes tussen mijn tenen en dat is een heel naar gevoel. Dan wil ik niet meer lopen en moet baasje me dragen, maar daar heeft zij dan weer geen zin in.

Paul heeft een voetstap gevonden

In de sneeuw liggen veel sporen. Op de foto laat Paul een voetstap zien die hij heeft gevonden. De eerste jaren van zijn leven viel er geen sneeuw in Nederland en Paul zag pas sneeuw toen hij al vijf jaar oud op vakantie was in de Franse Alpen.






Een sneeuwlandschap maakt sporen van leven zichtbaar waar mensen normaal niet bij stil staan. En dat vind ik nu zo leuk, want ik ruik al die sporen en nu kan baasje ook eens zien waar ik allemaal achteraan loop. Ze kan met eigen ogen zien dat er veel meer aanwezig is dan ze zelf vermoed.

sporen van meerkoet

Op haar tuin b.v. liggen veel sporen. van een meerkoet. Van duiven die de gemorste zaden van de koolmezen van de grond pikken en er is een heel spoor van vermoedelijk een eekhoorntje dat ook wat eten op onze tuin zoekt.

spoor van een Eekhoorntje

spoor van kat

Gelukkig geen sporen van ratten, maar in de tuin van de buren ligt wel een kattenspoor met op het einde een stuk omgewoelde sneeuw. Wat daar gebeurd is kan je alleen over fantaseren.












In het nieuws was een bericht dat twee inbrekers in Wormer in hun nek zijn gepakt nadat de politie hun spoor in de sneeuw had gevolgd. De politie heeft dus ook baat bij een flinke sneeuwlaag. Zo is ook een oplichter in IJsselstein gearresteerd. Hij beloofde de taxichauffeur thuis te betalen, maar kwam nadat hij was uitstapt niet meer terug. Agenten volgden zijn voetsporen naar zijn huis. Hij vertelde dat hij wel wilde betalen en opzoek gegaan was naar de chauffeur, maar dat was gelogen, want er liepen alleen voetstappen naar zijn huis en niet meer terug.

spoor van...?

Sneeuw liegt niet en geeft ons een andere kijk op de werkelijkheid. Een werkelijkheid die ook bestaat, maar we alleen zien als het sneeuwt. En nu vraag ik me af: zou het misschien zo kunnen zijn dat er nog veel meer bestaat? Een werkelijkheid die we alleen kunnen waarnemen als de condities waaronder we leven anders zijn? Wat niet een vraag is, is dat als u deze sporen in de sneeuw vindt het zeker is dat: Jip hier was.

spoor van Jip

Woef! Jip


Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van februari 2013

In Arren Moede

Weet u waar ik me heel erg boos over kan maken? Over dat er anno 2012 nog zoveel armoede is! Dat er in Nederland meer dan 350.000 kinderen leven, waarvan de ouders de hele dag lopen te tellen of er nog wel geld is om kleren te kopen. En dat veel van die ouders niet eens eten kunnen kopen voor hun kinderen. Die ouders gaan iedere week naar de voedselbank in plaats van naar de ING - of ABN AMRO bank. Voedsel halen dat over de datum is ... Het moet toch niet gekker worden in Nederland!

Zo Happy!

En het zijn niet alleen kinderen die zo beroerd moeten leven, maar er zijn ook heel veel alleenstaanden - waaronder veel ouderen – die de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen. Nu is het zo dat die alleenstaanden vaak een huisdier hebben, omdat ze anders wel héél erg alleen zijn. Ze aaien hun poezen, knuffelen hun hond, roeren 's morgens even in de vissenkom of praten wat met de kanariepiet. En terwijl ze dat doen, maakt hun lichaam het gelukshormoon 'oxytocine' aan. Dit hormoon zorgt er o.a. voor dat ouders hun pasgeboren jongen voeden en verschonen. Ook mensen die dieren verzorgen voelen zich gelukkig en vergeten even hun (geld) problemen. 

Mooi toch!

Maar nu heeft dr. Nienke Endenburg, van de Faculteit Diergeneeskunde in Utrecht onderzoek gedaan naar de verzorging van dieren met baasjes die van een bijstandsuitkering moeten leven. En ja, natuurlijk krijgen die beestjes niet alle zorg die ze nodig hebben als ze ziek worden! Dank je de koekoek. Als je naar de voedselbank moet om zelf te kunnen eten, heb je natuurlijk ook geen geld om de dierenarts te betalen als je honnepon ziek wordt! Dat kan ik zelfs als hond nog wel bedenken.

Natuurlijk vind ik het erg dat wij: huisdieren het kind van de rekening worden daar waar het de bankencrisis betreft. Maar ik ben het niet eens met mensen die roepen, dat arme mensen geen huisdieren meer mogen hebben! Arme mensen hun gelukshormonen af willen pakken? En wie zorgt er dan voor ons? Wie geeft ons onbetaalbare aandacht en liefde? We kunnen toch ook niet allemaal naar het asiel! Of moeten we net zoals in de Oostbloklanden, allemaal op straat terecht komen? Onlangs nog is Nadia, dochter van een straathond uit Roemenië bij ons in de familie geadopteerd. Nadia heeft geluk gehad, ze heeft hier een goed tehuis gekregen.

Dierenhulp Orfa

Ook mooi is dat er in Nederland dierenartsen zijn die arme mensen met zieke dieren willen helpen. In Tilburg bv. hebben twee dierenartsen een Stichting Mens Dier Nood opgericht. Nog beter zou het zijn als dieren meeverzekerd kunnen worden in de aanvullende zorgverzekering. We zijn toch gewoon leden van het gezin en belangrijk voor het geluk van mensen. Betere antidepressiva als een huisdier bestaan er niet!

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van december 2012.

Van Oude Dingen die Voorbijgaan

Al snuffelend door Voordorp, belandde ik laatst op de Sartreweg en dat was echt schrikken. De Veemarkt is weg! Helemaal verdwenen! Op de plaats waar de hallen stonden, ligt nu een grote bouwput tussen goed afgesloten hekken. Ik kon mijn ogen niet geloven. Baasje keek ook verbouwereerd naar de plek waar nog niet zo heel lang geleden koeien, paarden en kleinvee met handgeklap van eigenaar wisselden. Wat later waren dat vooral auto's, die uit heel Europa hier verhandeld werden. En niet te vergeten alle evenementen als vlooienmarkt, antiek- en tuinbeurzen die er werden gehouden. Baasje drukte haar gezicht tegen het hekwerk, alsof ze hoopte dat het slechts een zinsbegoocheling was, maar de leegte bleef.
'Jip,' zei ze: 'weet je nog dat we hier samen naar een hondententoonstelling zijn geweest? Er waren ook Jack Russells en ik wilde jou daar kennis mee laten maken. Ha ha... was helemaal niets voor jou. Je wist je echt niet te gedragen.'

 

'Eh .. ja ik plaste tegen de broek van een hondenbaasje. Sorry, maar dat mens had echt een heel verwaande reu naast zich lopen.'


'Ergens begin jaren negentig,' vervolgde ze: ' het was kerstvakantie, bouwden ze hier achter de hallen een groot circus op. Ik meen me te herinneren dat het Russisch was, maar zeker weet ik dat niet meer.'

Baasjes stem klonk weemoedig. Als kind mocht ze eens mee naar een circus in Scheveningen. Nu had ze zelf jonge kinderen en ze kon zo met hen het terrein oplopen. In een wagen achter tralies lag een enorm witte tijger hen knipogend aan te kijken: 'Sneeuwwit Jip! Zo mooi en zo dichtbij!'

Samen met haar kinderen is ze naar een voorstelling geweest met plaatsen helemaal vooraan: 'Een vierspan paarden denderde dicht langs ons heen.' Baasje keek alsof ze de paarden weer langs haar heen zag galopperen. Ik keek ook nog eens goed tussen het gaas van het hek door, maar er was echt niets meer te zien.

Met de sloop van de 'Veemarkthallen' is er voor Utrecht een eind gekomen aan honderden jaren van veiling- en veemarkten. De eerste jaarmarkten en kermissen werden gehouden op het Neude dat rond 1450 werd verhard. Ruim een eeuw later (1558) verhuisden de activiteiten naar het Catharijnevelt, nu bekend als het Vredenburg. In 1929 vertrok de markt naar de Croeselaan en in de jaren zestig besloot het gemeentebestuur dat de markt in de Voorveldsepolder gehuisvest zou worden. Anno 2012 is de veemarkt voor Utrecht geschiedenis geworden.





Ons rest slechts woningen met mensen, die op een Veemarkt gaan wonen. En als je goed kijkt, heb ik me laten vertellen, dan kan je in de bouw van de huizen de contouren van de hallen terugvinden.




Met het verdwijnen van de veemarkt is ook de afslag: VEEMARKT op de verkeersborden van de snelwegen verdwenen, zodat de visite voor de verjaardag van baasje helemaal door naar Amersfoort reed! Voordorp is een heel gewone stadswijk geworden!

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van september 2012

Allerzielen

Als jullie dit lezen is de maand november waarschijnlijk weer voorbij is. Ik zal echt blij zijn; wat een sombere maand! De lucht ziet grijs en de wind slaat met natgeregende bladeren om mijn oren als ik nood gedwongen mijn rondje loop. Helemaal aan het begin, op 2 november is het de dag van Allerzielen, iedereen denkt dan aan zijn dode familie en vrienden, en daar word je ook niet vrolijk van.



Baasje vertelde, dat zij als kind op Allerzielen aflaten ging verdienen. Met een aflaat kon ze zieltjes, die in het vagevuur schoon lagen te branden, de hemel in helpen. Uit school rende ze met andere kinderen de kerk binnen, deed snel een schietgebedje, maakte een kruis met wijwater, holde naar het kerkhof en weer terug de kerk in. Dit ritueel moest zeven keer herhaald worden voor ze één aflaat had verdiend. Tussendoor maakte ze de grafsteen van haar grootouders schoon en snoefde met de andere kinderen, over wie de meeste zieltjes had bevrijd.

Jammer toch dat er geen kinderen waren om dat Pekineesje uit zijn reismandje te bevrijden voordat het verdronk. Ik wandel zeker zeven keer in de week langs het water van de Tomáš Masarykstraat, maar ik heb niets gezien dinsdagavond 21 oktober. Ik ben er helemaal verdrietig van en kan niet begrijpen dat een baasje dat doet. Een baasje moet voor je zorgen, met je wandelen en oppassen dat je niet verongelukt. In het water gooien mag, maar alleen om een stok of bal op te halen. Het mag niet in een mandje waarvan de deur niet open kan en dan nog wel met je lievelingsdekentje erbij. Dat lieve Pekineesje heeft vast gedacht dat zijn baasje een spelletje met hem ging spelen. Dat hij net als Mozes in zijn mandje op het water zou blijven drijven en gered zou worden, maar dat was niet zo. Ik vraag me steeds weer af, waarom het baasje niet naar het dierenasiel is gegaan. Natuurlijk het is niet gemakkelijk om als baasje te bekennen dat je beter niet een hondje had kunnen nemen. Vooral een jong hondje is een echte handenbinder. Baasje zei van mij dat ik erger was dan twee kinderen, maar ze is toch voor me blijven zorgen.

Was die kleine Pekinees maar hard weggerend naar onze voordeur. Daar stond begin oktober een klein katje voor te miauwen. Ze zat helemaal onder de vlooien. Baasje heeft foto’s gemaakt en haar als gevonden opgegeven. Maar niemand, niemand miste een lief klein poesje en ze had ook geen chip. Nu woont ze bij ons. We hebben haar Mo – naar Mozes – genoemd, maar ze is wel een meisje. Ik ben heel erg blij met haar, ze is mijn dikste vriendin. Ze mag van mijn brokken eten en met mijn staart spelen. We rennen keihard rondjes over de nieuwe bank. Als je ‘ Mo en Jip ‘ googled kan je ons zien op You Tube.


 Jammer dat die kleine Pekinees niet met ons mee rondjes kan rennen, maar aflaten hoeven jullie niet voor hem te verdienen. Ik weet zeker dat hij hoog en droog in de hondenhemel met zijn nieuwe vriendjes speelt.

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van december 2008

Over lintjes en borstkanker bij mens en dier

Op de dag dat ik mijn 20ste Snuffelhoek schrijf, is mijn baasje jarig. ‘Sorry’ heb ik tegen haar gezegd: ‘Ik heb vandaag geen tijd voor feestjes, de deadline dringt…” 

‘Niet erg hoor, Jip! Ik ga lekker uit eten met mijn familie, blijf jij, maar achter die PC zitten,’ heeft ze geantwoord.

Weet je, ik gun haar dat wel. Ze heeft ook echt iets te vieren. Behalve dat ze jarig is, is het ook vijf jaar geleden dat ze een slecht nieuws bericht kreeg. Ja zo heet dat. In een gesprek – meestal met een arts – krijg je dan te horen, dat je een levensbedreigende ziekte hebt. Baasje werd verteld dat ze borstkanker had. Ik was toen nog niet geboren, maar ze heeft mij er wel over verteld. ‘Heel raar hoor Jip. Je leven wordt even stil gezet en dat komt niet alleen door al die onderzoeken, operaties en controles waarmee je agenda vol is gepland. Het zit in de kleine dingen.

Bijvoorbeeld: je paspoort is verlopen en dan denk je, misschien kan ik beter een identiteitskaart nemen, want een paspoort is duur en vijf jaar geldig. Wat moet je met vijf jaar als je gehoord hebt, dat je kanker hebt? Of met al die foto’s die je gewend bent om van je vakantie te maken en waarvan je dacht, dat je die op je oude dag allemaal lekker zou gaan bekijken?’

                                         

                                                     

In Nederland krijgt van iedere acht vrouwen er één te horen dat ze borstkanker heeft. Dat is heel veel. Maar weten jullie dat het bij vrouwtjeshonden ook voorkomt en dat het daar zelfs één op de drie is! En nu het allerergste dat mijn moeder ‘Keetje’ ook zo’n slecht nieuwsbericht heeft gekregen. Gelukkig heeft ze geen nieuw paspoort nodig, want ze woont nog altijd op een boerderij in mijn geboortedorp, samen met mijn zusje Koosje en blijven daar op het erf. Afgelopen zomer ben ik heel even op ziekenbezoek geweest. Echt kort, want mijn moeder deed erg onaardig tegen mij en mijn zus Koosje trok zelfs haar bovenlip op. Echt een bitch, terwijl ik haar leuk vond en met haar wilde spelen net zoals toen ik nog in het nest verbleef. We hadden het toen toch heel erg gezellig. Ik heb er nog een filmpje van en zal aan de redactie vragen of ze een link willen maken. Kunnen jullie zelf zien hoe leuk het was!

Baasje heeft mij met zeven weken meegenomen. Ze wilde niet meer piekeren over de dood, maar stil staan bij een nieuw leven. Samen met mij naar buiten. Wandelingen maken in de natuur. Diep ademhalen. Af en toe zegt ze tegen mij: ‘Jip jij hebt mij er doorheen getrokken.’ Letterlijk bijna, want ik sleur haar door bossen, het rulle zand van duinen en door de straten van Voordorp. Met baasje gaat het weer goed, evenals met mijn moeder Keetje.                                                                                                                                  

                                                                  
In de oktobermaand wordt met het lintje  aandacht gevraagd voor borstkanker onder vrouwen. Misschien kunnen we voortaan 4 oktober, op dierendag ook alle hondenvrouwtjes met dat lintje eren?

Woef! JIP

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van september 2008

Nabericht:

Moeder Keetje is inmiddels overleden met mijn baasje gaat het nog steeds goed.