Baasje is druk met het invullen van haar belastingaangifte.
Ze heeft bijna geen tijd voor mij. ‘Ga maar met je grote teen spelen,’ zegt ze
als ik met mijn poot tegen haar been aantikt en haar probeer te verleiden voor
een spelletje. ‘Dat zei mijn moeder vroeger ook
als ik me verveelde.’
Baasje is niet te vermurwen.
Ze rekent zich suf en moppert. Allereerst omdat de Belastingdienst al
haar gegevens kent en schaamteloos presenteert
in een vooraf ingevulde aangifte: ‘Nu moet het niet gekker worden!’ Protesteert
ze: ‘ Bestaat er in dit land nog zoiets als privacy? Mag ik nog ergens anoniem zijn? Wat gaat het
de belastingdienst aan, dat ik wat
centjes op een bank heb staan waarover nota bene belasting is betaald? Eerst ben ik
verplicht om een
bankrekeningnummer te openen. Weg met het geldzakje en loonstrookje. Werkgevers
storten voortaan mijn in zweet, bloed en tranen verdiende
centjes op een bank waar ik het
dan met veel trucage weer van af mag toveren.
Zogenaamd een dienstverlening, maar inmiddels heb ik het idee dat ik in dienst
ben van de bank. Dat ik geld moet leveren waarover servicekosten worden berekend terwijl mijn recht op privacy
is verkwanseld!’
Haar volgende ergernis betreft het feit dat bijna alle aftrekposten zijn opgeheven. Die regering is geniepig slim,
want beweert ze: ‘Juist als er grote
werkeloosheid onder de oudere jongeren uitbreekt, verlagen ze de regeling, dat
ouders een extra bedrag mogen aftrekken
voor kinderen , die grotendeels door hen worden onderhouden, van 27 naar 21 jaar.’
Volgens haar haalt de
Overheid zo miljarden binnen ,
die de ouders mogen aanzuiveren, want
je eigen vlees en bloed laten verhongeren dat doe je natuurlijk niet. Deze
jongeren hebben ook geen recht op bijstand voor alleenstaanden. Na drie maanden
soebatten kunnen ze een vergoeding van maximaal €600,- per maand krijgen als ze
tenminste bereid zijn om mee te helpen met het opruimen en schoonhouden van de
stad.
Baasje is echt gefrustreerd: ‘Het zijn gewoon Italiaanse
toestanden! Volwassen kinderen die geen kant uit kunnen, schuiven bij La Mama aan tafel, omdat er na betaling van (kamer)huur
en verzekeringen geen geld meer over is om eten van te kopen.’ Ze vindt het ook
oneerlijk dat de regering de
afgestudeerde jongeren zonder werk, zo in de steek laat. ‘Straks zit er weer
een verloren generatie thuis op de bank met mooie diploma’s, maar geen
werkervaring!’
Baasje is niet voor niets zo obstinaat. Haar jongste zoon is
25 jaar en heeft met dit probleem te maken. Met moeite 16 uur werk gevonden in
een callcenter, verdient hij precies genoeg
om zijn vaste lasten te betalen. Eten doet hij bij baasje.
Ik ga maar eens
kijken wat er in mijn spaarpot zit. Ja
ik heb zelf een spaarpot. Een heel mooie in de vorm van een Engelse telefooncel. U weet
wel zo’n rode. Ik spaar voor af en toe een lekker botje, dat ga ik dan ergens
begraven en veel later zoek ik het weer op. Eigenlijk net zoiets als een bank .
Alleen blijft mijn botje even groot.
Deze keer wil ik mijn centjes
aan baasje geven, zodat ze weer wat vrolijker wordt en daarna ga ik een
lekker dutje doen op de bank in de huiskamer. De enige bank waar ik in vol vertrouwen mijn ogen dicht durft te
doen.
Woef! Jip
Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van 2 april 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten