maandag 13 juni 2011

Leven als wilde honden!

Misschien wat vreemd om richting midzomer een column te plaatsen over de kerst. Maar mijn 7e column schreef ik in januari 2006.




Geweldig hé! Het kerstfeest op de Brink! In Villa Kakelbont speelden kinderen waanzinnig leuke spellen. Ze smulden van poffertjes en dronken chocolademelk. Buiten in de grote tent warmden mensen zich aan een glas glühwein Ik leek op een echte kersthond met de roodfluwelen band om mijn hals. Iedereen wilde me aaien, alsof ik bij de levende kerststal met de ezel en al die andere dieren hoorde.

In de melkbus regende het euro’s, zodat de kinderen van León voortaan op school gewoon op een stoel aan hun lessenaar kunnen zitten.
Tijdens de kerstdagen praatte iedereen over lekker eten en goede doelen waar je euro’s aan kon geven.

Als ik een spaarpot had, zou ik hem omkeren voor de wilde honden in Afrika. Ze zijn nog maar met 3000 en dreigen uit te sterven, terwijl wilde honden zo sociaal zijn dat zelfs mensen er nog wat van kunnen leren. Ze leven in troepen van 6 tot 20 honden zonder dat er een duidelijke rangorde of aanvoerder is. De dieren verdelen onderling het werk: sommige honden waken bij de holen waarin de jongen worden grootgebracht terwijl anderen op jacht naar voedsel gaan. Terug met een buit mogen eerst de jongen en zwakke oudere dieren eten. De jongen zijn vaak agressief en bijten de sterke volwassen honden zonder dat ze terug gebeten worden. Wilde honden leven onderling in vrede samen en zorgen als eerst voor de zwakkere onder hen.

De dagen na kerst vond ik minder leuk. Ontploffende bommen, schoten en knallen. Meterhoog sprong ik tegen het raam. Had baasje nu maar zo’n kogelvrij vest gekocht die een Duits bedrijf speciaal voor honden heeft ontwikkeld, dan had ik misschien wel naar buiten gedurfd. Nu probeerde ik het op de kattenbak, maar alleen mijn hoofd paste in de opening en toen ik mijn poot optilde viel alles ernaast.

Het oude jaar heb ik afgesloten met een duik midden in de sloot achter de geitenstal van ‘Ons Buiten’. Ik wist nog niet dat je door ijs heen kon zakken en er liep zo’n lief hondje op het pad aan de andere kant van het water. Baasje stapte me - met kleren en al aan - pardoes achterna. Het water reikte tot aan haar middel voor ze me tussen de ijsschotsen vandaan kon plukken en terug op de kant zette. Gelukkig waren er twee lieve mensen in de buurt, die haar daarna op het droge hielpen. Schoon geboend ben ik het nieuwe jaar in gegaan en wens dat iedereen in 2006 een beetje wil leven als de Afrikaanse Wilde Hond.
Woef! Jip


Verscheen eerder in de 'VoordorpVooruit'  van januari 2006

Geen opmerkingen:

Een reactie posten