zondag 23 januari 2011

le petit chien blanc



Het was augustus 2005 en ik mocht mee op vakantie naar Frankrijk. In september vertelde ik daarover in mijn 5e column.

Vive la France! Ja ik ben ook op vakantie geweest de afgelopen zomer. Ik
mocht met baasje mee logeren in het vakantiehuis van Maxime en haar baasje. Siempie is mijn hartsvriendin. Ze is tweemaal groter dan ik en draait met haar achterste als ze blij is. Dat doet ze dus altijd als ze mij ziet. Het vakantiehuis staat in Yonne, een streek ergens in het noorden van Bourgondië.
Denk niet dat het gemakkelijk is voor een hond om op vakantie naar Frankrijk te gaan. O nee. Je moet naar de dierenarts, krijgt extra inentingen en tabletten tegen vreemde ziektes, een speciaal paspoort en ze haken een blauwe penning aan je halsband, zodat de gendarme in een oogopslag kan zien dat je geen gevaar vormt voor de Franse hondenbevolking.
700 km reden we over eindeloze snelwegen overvol met zwaar bepakte auto’s en alleen bomen aan de horizon. Weg was de wereld met oude mensen op de stoep, winkels, huizen en kinderen op de fiets. Alsof we op een andere planeet beland waren. In twee auto’s reden we voort. Ik lag in mijn nieuwe mand op de achterbank in de voorste auto met Paul naast mij. Baasje zat in de tweede auto met haar nichtje en twee kleine kinderen. Ze hielden contact met een walkie talkie. Klonk er opeens in onze auto: ‘attentie, attentie willen jullie bij de eerste komende mogelijkheid stoppen. We hebben hier een kind dat moet plassen.’ Ik blij, kon ik mijn poten weer eens strekken.


De Fransen waren heel lief voor mij. En ik heb een nieuwe naam: le petit chien blanc, zo noemden ze mij als ik wat was gaan wandelen en ze mij weer terugbrachten bij het baasje.



Paul vond dat ik moest zwemmen in het meer en dat terwijl ik geen waterhond ben. Daarna droogde hij mij af met een nieuw badlaken, dat blauw afgaf waardoor ik op een smurf leek.


Na twee weken reisden we terug naar Nederland. Weer eindeloos op de grijze loper met af en toe een stop in een wegrestaurant. Daar heb ik de Fransen nog meer leren waarderen. Paul had iets op zijn bord gekregen dat volgens hem niet te eten was. Eerst dacht hij nog dat het bestek niet goed schoon was. Baasje bevestigde dat het naar een grote boodschap rook, maar een nieuw bestek bood geen uitkomst. Paul boos want hij had verschrikkelijke honger, maar ik was blij met het grote stuk tripe. Echt een delicatesse.Jammer dat die Fransen zover weg wonen.

Woef! Jip.

5 opmerkingen:

  1. Jip, wat kun jij leuk vertellen over je belevenissen. Ik ben echt een grote fan van je.
    poot,
    Loekie

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hé Loekje geef jij ook poten? Ben je een hond? Toch geen reu hé, want daar maak ik altijd ruzie mee. Je snapt ik verdraag geen concurrentie daar waar het de vrouwen betreft.
    Wel leuk dat je een fan bent!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Bonjour Jip ,

    Mon Ami vous ammusé encore trës bien en france,n'est pas ?
    Et vous mangé aussi une delicatesse ce que votre patron n'aime pas...hahaha
    Hey dude neem me volgende keer mee hé !!

    Poot van rocky

    BeantwoordenVerwijderen