Jip is jaloers

Mijn leven is dit voorjaar grondig veranderd. Lekker snuffelen door de wijk is er bijna niet meer bij. Baasje heeft het druk. ‘Schiet op, Jip,’ zegt ze al gauw, ‘loop eens een beetje door.’ 

Als ik mijn neus omhoog steek, ruik ik niet de prikkelende geur van fluitenkruid, van pas gemaaid gras of lentebloesem. 

Nee, slechts één overheersende lucht dringt mijn neus binnen als ik mijn hondenrondje loop langs ‘Ons Buiten’, wat lig te luieren in de tuin of op de bank in mijn eigen huis. Baasje draagt het met zich mee aan haar schoenen en haar kleren en zelfs haar haren ruiken er naar. 

Het is de geur van geit en elf van die kleine mormels hebben mijn leven goed verpest. Eerst moesten ze allemaal geboren worden. De regen viel in stromen neer terwijl ik wachtte in het tuinhuis. ‘Jipje blijft. Jipje is lief. Hier heb je een koekje, Jip’, en weg was baasje weer. Maar oh, wat waren die geitjes lief. 

Vooral Adriaan en Adriana. Duidelijk de kinderen van Dicky. Dat had die kleine dwergbok toch maar mooi gepresteerd. Ja hoor. En wat was de dank? De dierenarts kwam langs en heeft hem gedokterd. Je weet wel, zo’n kleine operatie waardoor hij niet meer weet wat hij is. Baasje dacht eraan om mij ook naar de dokter te brengen. Ik ben te dominant, vinden veel van haar kennissen. 

Het is waar, snuffelend langs paden en graspollen fantaseer ik over een lief meisjeshondje. Ze lijkt op mijn zusje Koosje. Helemaal wit, smal kopje met bruine ogen, lange wimpers en een vochtig zwart neusje. Telkens til ik mijn poot op in de hoop dat mijn prinses eens langs zal komen en zal vallen voor mijn charmes. Gelukkig vindt de dierenarts zo’n operatie geen goed idee. Mijn gedrag zal niet veranderen, maar ik word misschien wel dik. 

Het allerlaatste geitje dat geboren werd mocht direct bij de burgemeester op schoot. Alleen omdat ze ‘Annie’ heet! Niet één geit is naar mij vernoemd. En omdat ik blafte, mag ik niet meer bij de dierenweide komen. Wat is dat voor een dierenweide zeg? 

Ik denk erover om naar Amerika te gaan. Daar zijn ze veel liever voor honden. Een groot reclamebureau heeft als experiment jonge moeders toegestaan hun pasgeboren baby’s mee naar het werk te nemen. Dit bevalt zo goed dat er op het bedrijf inmiddels 33 kinderen, een stel honden en zelfs een geit zijn grootgebracht. Het bedrijf zelf groeide ook als kool. Leuk toch! Ik weet alleen niet of ik wel zo gelukkig ben met die geit. 

Woef! Jip 


Verscheen eerder in de VoordorpVooruit juni 2006.