zaterdag 15 december 2012

Allerzielen



Als jullie dit lezen is de maand november waarschijnlijk weer voorbij is. Ik zal echt blij zijn; wat een sombere maand! De lucht ziet grijs en de wind slaat met natgeregende bladeren om mijn oren als ik nood gedwongen mijn rondje loop. Helemaal aan het begin, op 2 november is het de dag van Allerzielen, iedereen denkt dan aan zijn dode familie en vrienden, en daar word je ook niet vrolijk van.



Baasje vertelde, dat zij als kind op Allerzielen aflaten ging verdienen. Met een aflaat kon ze zieltjes, die in het vagevuur schoon lagen te branden, de hemel in helpen. Uit school rende ze met andere kinderen de kerk binnen, deed snel een schietgebedje, maakte een kruis met wijwater, holde naar het kerkhof en weer terug de kerk in. Dit ritueel moest zeven keer herhaald worden voor ze één aflaat had verdiend. Tussendoor maakte ze de grafsteen van haar grootouders schoon en snoefde met de andere kinderen, over wie de meeste zieltjes had bevrijd.



Jammer toch dat er geen kinderen waren om dat Pekineesje uit zijn reismandje te bevrijden voordat het verdronk. Ik wandel zeker zeven keer in de week langs het water van de Tomáš Masarykstraat, maar ik heb niets gezien dinsdagavond 21 oktober. Ik ben er helemaal verdrietig van en kan niet begrijpen dat een baasje dat doet. Een baasje moet voor je zorgen, met je wandelen en oppassen dat je niet verongelukt. In het water gooien mag, maar alleen om een stok of bal op te halen. Het mag niet in een mandje waarvan de deur niet open kan en dan nog wel met je lievelingsdekentje erbij. Dat lieve Pekineesje heeft vast gedacht dat zijn baasje een spelletje met hem ging spelen. Dat hij net als Mozes in zijn mandje op het water zou blijven drijven en gered zou worden, maar dat was niet zo. Ik vraag me steeds weer af, waarom het baasje niet naar het dierenasiel is gegaan. Natuurlijk het is niet gemakkelijk om als baasje te bekennen dat je beter niet een hondje had kunnen nemen. Vooral een jong hondje is een echte handenbinder. Baasje zei van mij dat ik erger was dan twee kinderen, maar ze is toch voor me blijven zorgen.

Was die kleine Pekinees maar hard weggerend naar onze voordeur. Daar stond begin oktober een klein katje voor te miauwen. Ze zat helemaal onder de vlooien. Baasje heeft foto’s gemaakt en haar als gevonden opgegeven. Maar niemand, niemand miste een lief klein poesje en ze had ook geen chip. Nu woont ze bij ons. We hebben haar Mo – naar Mozes – genoemd, maar ze is wel een meisje. Ik ben heel erg blij met haar, ze is mijn dikste vriendin. Ze mag van mijn brokken eten en met mijn staart spelen. We rennen keihard rondjes over de nieuwe bank. Als je ‘ Mo en Jip ‘ googled kan je ons zien op You Tube.


 Jammer dat die kleine Pekinees niet met ons mee rondjes kan rennen, maar aflaten hoeven jullie niet voor hem te verdienen. Ik weet zeker dat hij hoog en droog in de hondenhemel met zijn nieuwe vriendjes speelt.

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van december 2008

1 opmerking: