Familiedrama

Als ik dit schrijf schiet voorjaar 2013 al aardig op. De IJsheiligen (11, 12, 13 en 14 mei) liggen al een paar weken achter ons, maar ik heb het nog nooit zo koud gehad. Niet alleen de economie maar ook de natuur lijdt aan een depressie. Gisteren tijdens een rondje poot-optillen kreeg ik zelfs een hoos hagelstenen over me heen. Het moet toch niet gekker worden. Ik liep samen met baasje op Ons Buiten en we zijn al rennend ons tuinhuis in gevlucht.

Daar hebben we gewacht tot het weer wat opknapte. In de tussentijd hebben we goed opgelet of we de koolmezen al heen en weer zagen vliegen. Een beetje moeilijk misschien maar in het tuinkasje staat een vogel-nestkastje. Baasje had het nog buiten aan het tuinhuis willen ophangen, maar toen ze het begin april in haar handen nam om de constructie wat nauwkeuriger te bekijken, zag ze dat er een kant-en-klaar bedje in lag. Een dikke laag groen mos met draadjes, grasjes en veertjes er doorheen gewerkt. Echt heel kunstig gemaakt. Ze vroeg aan mij of ik misschien wist of het een muizen- of vogelnest was, maar daar heb ik ook geen kaas van gegeten. Dus besloot ze om het op zijn plek te laten staan. Een paar weken later lagen er acht heel kleine eitjes in en weer een week later zat er een grijze koolmees met zwart kopje op te broeden.

Het meesje schrok van baasje toen deze het dak optilde. Daarna hebben we er niet meer ingekeken en zelfs de tuinkas vermeden. Ik mocht ook niet meer blaffen. Baasje legde steeds haar vinger tegen haar mond: ‘SST Jip, zachtjes anders schrikken de mezen en verlaten ze het nest.’

Eigenlijk helemaal niet zo erg dat het te koud en te nat was om naar de tuin te gaan. Nu konden de mezen in alle rust hun kroost groot brengen, dacht baasje en ja ik was het daar helemaal mee eens. Alleen het was wel erg stil bij het nestkastje gisteren. Geen mees te zien met een wormpje of vliegje. Baasje dacht dat ze misschien al uitgevlogen waren en vandaag wilde ze dat dan wel eens zien: ‘Kom op Jip we gaan gewoon even in het nest kijken.’ Gewapend met het fototoestel zijn we op pad gegaan. Hebben heel voorzichtig de deur van de tuinkas opengeschoven en het dak van het nestkastje opgetild. Het was er zo stil, alleen een vlieg vloog brommend rond.

 In het nest allemaal dode vogeltjes. Dicht tegen elkaar. Bekjes gesloten en al pennetjes in de vleugeltjes. Vleugeltjes waar nooit mee wordt gevlogen. Moet het voorjaar van 2013 nu zo eindigen? Vroegen baasje en ik ons af. En wat is er toch gebeurd: waarom hebben vader en moeder Mees hun jongen niet meer verzorgd?

Is het misschien de schuld van die IJsheiligen met hun koude? Waren er nog niet genoeg vliegjes om te voeren of zijn Pa en Ma Mees zelf opgegeten door een kat? Of zitten ze misschien samen ergens in een boom te schijtvechten omdat er eentje vreemd is gegaan? Zijn ze gewoon het allereerste belang: de zorg voor hun kinderen vergeten?

Baasje weet het niet en ze voelt zich schuldig dat ze toch af en toe niet even in het nest heeft gekeken. Ze de natuur op haar beloop heeft laten gaan. En ik kan haar ook niet helpen. Kruip alleen dicht tegen haar aan.

Woef! Jip