In Memoriam Jip 2003 - 2017

Zoals Jip in zijn Snuffelhoek van juni j.l. zelf nog vertelde, was hij ernstig ziek. Mij, Jip’s baasje, rest het bericht, dat we op 11 juli, in besloten kring afscheid van hem hebben genomen. Het was een droevige dag. Ik had nog niet eerder afscheid genomen van een hond en de beslissing viel zwaar. Ruim dertien en een half jaar was mijn leven verbonden met een wezen dat onvoorwaardelijk van mij hield.

In de tijd dat Jip als jonge pup bij mij kwam wonen stond mijn leven op zijn kop. Twee jaar daarvoor had ik de diagnose borstkanker gekregen en het leven, mijn leven was niet meer vanzelfsprekend. Alsof van de een op de andere dag mijn toekomst was weggevaagd. Mijn paspoort b.v. liep af en ik tobde over de vraag wat ik met de geldigheidsduur van vijf jaar aan moest? Zou ik er dan nog wel zijn? Misschien was een goedkoper identiteitsbewijs beter? Voor duidelijk was in welke situatie ik terecht was gekomen; het stadium, de agressiviteit, de mogelijke behandelingen van mijn aandoening en het perspectief op genezing, was er heel wat tijd verstreken. Ik had geluk, moest wel een borst missen en er volgden hersteloperaties plus de nodige controles. Maar daarmee had ik niet direct mijn vertrouwen in het leven terug.

Het was Jip die mij dat vertrouwen teruggaf. Een buurjongen uit mijn geboortedorp bracht mij met hem in contact. Hij was de kleinste uit het nest Jack Russells. Een hand vol hond. Helemaal wit, met zwart hartje als neus. Twee amandelvormig bruine ogen keken mij vol vertrouwen aan. Ik smolt. Vergat ziektes en angst voor doodgaan, noemde hem Jip en samen gingen wij het leven aan.

Leven met een hond. Betekent naar buiten gaan. Je huis uit en de wijk in, die ik nu pas goed leerde kennen. Langzaamaan bouwde ik weer energie op, raakte mijn vermoeidheid kwijt. Kreeg weer belangstelling voor wat er in de samenleving gebeurde. Leerde door Jip nieuwe mensen kennen en kwam zo op de avond, ergens in het najaar van 2004, waar het Buurtcomité werd opgericht. Die avond werd ook besloten om een buurtkrant voor Voordorp te beginnen met als doel om de inwoners meer bij hun wijk te betrekken. Nog voor het jaar om was verscheen de eerste editie van de VoordorpVooruit en stelde Jip zich als kenner van Voordorp in zijn column ‘De Snuffelhoek’ voor aan zijn buurtgenoten.

De wereld gezien door de ogen van een kleine eigenwijze Jack Russell, met als hoofdingrediënten; actualiteit, liefst iets met Voordorp en met honden en het moest ergens over gaan. Hoewel we regelmatig mensen ontmoetten die dachten dat het Jip zelf was die ‘De Snuffelhoek’ schreef, moet ik ook bekennen, dat er zonder Jip geen Snuffelhoek geschreven zou zijn. De manier waarop hij door het leven stapte; onbevangen, neus in de lucht, staart hoog en nieuwsgierig naar mens en dier om hem heen, maakte dat ik zag wat hij zag, rook wat hij rook en hoorde wat hij hoorde. Nam ik achter de computer plaats met Jip in mijn nabijheid, werd ik zelf een beetje Jip. Besprak met hem het onderwerp liet me door hem inspireren. 

               

Lieve lezers, Jip is niet meer. Er zal geen ‘Snuffelhoek’ meer geschreven worden. Het leven van een klein maar dapper hondje heeft zijn einde gevonden. Ons rest alleen de herinnering en zijn verhalen, die blijven en kunt U altijd teruglezen hier op zijn weblog.

Op zijn Jips!

Baasje van Jip

Verschijnt in de VoordorpVooruit van september 2017

Jip's laatste column

Lieve lezer terwijl ik dit schrijf is het een prachtige dag. We beleven de eerste zomerse dagen van het jaar 2017 en ik geniet daarvan met vreugde, maar ook met weemoed.  Ik denk terug aan al die columns die ik voor de VoordorpVooruit heb geschreven en waarin ik vaak tijdens het snuffelen stil stond bij de natuur hier in Voordorp. Niet alleen de zomers, maar ook de winters, de herfst en de lentes.

 Voor u me een beetje sentimenteel gaat vinden moet ik u iets vertellen. Het is namelijk zo dat ik niet lang meer zal leven. Waarschijnlijk zal dit mijn laatste column worden die ik voor jullie schrijf. Afscheid nemen doet pijn en ja Baasje is ook erg verdrietig. Oktober a.s. wordt het twee jaar dat er in de knie van mijn rechter achterpoot een kwaadaardige tumor werd ontdekt. Suzan van de DierenDokters heeft deze verwijderd samen met mijn poot. 

Ik heb daarna nog een heel gelukkige tijd gehad, maar nu heeft de ziekte zich toch verspreid door de rest van mijn lichaam. Suzan kan niets meer voor mij doen, behalve pijnstillers geven, die geven mijn dagen nu nog wat kwaliteit. Maar als het te moeilijk voor mij gaat worden komt de dag dat ik definitief afscheid moet gaan nemen van jullie lieve lezers, van Voordorp, de tuin op Ons Buiten en alle mensen daar en van Baasje. 

Ruim dertien jaar hebben we samen een heerlijk leven gehad. Eens ben ik ontstaan uit het sterrenstof dat in het Heelal rondzwerft en van waaruit al het leven op aarde is ontstaan. Ja ook jullie lieve lezers bestaan uit sterrenstof, elementen vrijgekomen tijdens kernfusies van sterren in het Heelal. En daar keer ik dus weer naar terug. Ik word weer sterrenstof en kom misschien op een andere planeet opnieuw tot leven. Of misschien zelfs terug op aarde in de hoedanigheid van een mens. Mijn leven als Jip, een kleine Jack Russell, nadert zijn einde.

Ik bedank iedereen voor de liefde en vriendelijkheid die ik tijdens mijn leven van jullie heb ontvangen. Voor de verhalen die ik mocht schrijven en de waardering die ik van jullie kreeg. Ik die sterven ga, groet u!

                   

Poot Jip


Jip is op 11 juli 2017 in huiselijke kring overleden.




Verscheen in de VoordorpVooruit van juni 2017

Jip gaat stemmen

Lieve lezer hebt u ook gestemd op 15 maart? Vast wel, want de opkomst was heel hoog. Nou ik heb ook gestemd hoor, samen met Baasje.

Laat in de morgen stapten we met onze biljetten en paspoorten het stemlokaal binnen. Met een:’ Wij komen stemmen,’ meldden we ons bij een rij tafels waar vier dames achter zaten. Eén van hen vroeg of ik lezen kon? Zo ja dan mocht ik niet samen met Baasje in één stemhokje. Baasje antwoordde een beetje trots, dat ik ook schrijven kon en toen vond die mevrouw, dat ik alleen in een hokje mijn stem uit moest brengen.

Ik moet zeggen, ik vond het best ingewikkeld. Om te beginnen wist ik helemaal niet welke stem ik uit moest brengen. Er zijn namelijk zoveel stemmen. Moest ik nou een hoge stem uitbrengen of een lage? Een zwoele, een schorre, een hese, of een heel zachte stem? Er zijn zelfs stemmen die je niet kan horen. Die zitten in iemands hoofd! Dat zijn stiekeme stemmen. Die schelden je uit zonder dat een ander dat kan horen. Echt heel gemeen. Of ze geven je een opdracht waar je helemaal niet achter staat. Bijvoorbeeld ‘stem op de VVD!’ Gelukkig heb ik daar geen last van. Stel je voor mijn stem uitgebracht op de VVD.  Niet dat ik Rutte geen aardige vent vind en op zijn tijd kan hij zijn poot goed stijf houden. Wat best stoer van hem is, maar ik ga als hond mijn stem toch niet aan een ondernemerspartij geven, die bijna altijd met de verkeerde grondstoffen in de weer zijn. Nee hoor. Ook al ben ik gek op graven, mij spannen ze niet voor het karretje van de gaswinning. En ik wil ook niet verantwoordelijk gehouden worden voor die megastallen waar ze al die lieve dieren voor de vleesindustrie in opsluiten. Zo zielig. Dat is toch geen leven! En het is nog gevaarlijk ook. Daar krijg je ziektes van. En wie gaat dat dan allemaal weer betalen? Zeker niet die zoete lieve Gerritje!

Ik ben voor overleg met Baasje even onder het stemhokje door gekropen en zij legde uit dat een stem uitbrengen niet meer is dan het neerzetten van een grote ronde punt bij de partij van je voorkeur!!!

Nou het zal voor jullie wel niet moeilijk raden zijn, waar mijn rode punt terecht is gekomen? Het is een partij die (nog) niet gaat regeren, maar als een luis in de pels van de komende regering genoeg jeuk zal veroorzaken, dat die leiders niet anders kunnen dan het schip steeds een beetje bij te sturen. Een richting in die de toekomst van onze planeet leefbaar en veilig houdt voor iedereen!

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van april 2017

Zo hond, zo Baasje!

President Franklin Roosevelt

Lieve lezers, wie had ooit kunnen denken, met alles wat ik achter de rug heb, dat ik het jaar 2017 zou halen. En toch heb ik het geflikt! Ik moet toch wel een heel bijzondere hond zijn en Baasje zou dat meer moeten waarderen. Ik bedoel dat ze met mij mag samenleven: met zo’n knappe en intelligente hond. Jazeker hier in huis zou de regel moeten gelden: Jip first!

En is het ook niet zo dat honden een afspiegeling zijn van de Baasjes zelf. Dus dat je in de hond het karakter van het Baasje herkent! Je hebt dus geen Universitaire studie psychologie nodig om na te gaan wat voor vlees je in de kuip hebt. U begrijpt Baasje mag niet mopperen. De laatste tijd is ze erg in de ban van de Amerikaanse verkiezingen en nu de Amerikanen Donald Trump als President hebben gekozen, wil ze weten wat voor hond Trump aan zijn zijde heeft. 

           

Veel presidenten zijn gefotografeerd samen met hun hond. Zo ontdekte Baasje dat de Obama’s een Portugese waterhond als huisdier hebben. Toevallig hebben wij sinds kort ook een Portugese waterhond in de familie. Ze heet Fee en eerlijk is eerlijk het is een drol van een hond.  

        

President Bill Clinton had een chocoladekleurige labrador Buddy. Helaas is deze kort na zijn presidentschap door een auto overreden. Echt treurig wat een verliezen de Clintons lijden.

Boeiend zijn ook de honden van vorstinnen. Zo had Koningin Juliana in de jaren 70, een hond Zara. Het was een roodbruine Basenjihond ofwel een Afrikaanse boshond.

                                       

      

Op een foto is Zara afgebeeld zittend op Juliana’s schoot en het is frappant hoe die twee op elkaar lijken. De rimpels in hun voorhoofd, de manier van kijken en de houding van het hoofd. Opmerkelijk ook is, dat Zara niet 100% gehoorzaam was en niet eenvoudig om op te voeden. Ha! Leek dus een beetje op mij. Queen Elisabeth van Engeland omringt zich steevast met kleine dikkertjes van het Corgi ras.

Baasje heeft niet kunnen ontdekken wat voor soort hond Donald Trump mee naar het Witte Huis heeft genomen. Als hij al een hond heeft dan moet het er wel een zijn met een opgeblazen ego, een soort schertsfiguur, die hoog van de toren blaast. De naam Trump namelijk verwijst ook naar een bepaald soort blaasinstrument: een Trumpet! Maar goed baasje heeft niets kunnen vinden over een trouwe viervoeter van Trump. Misschien had Robert de Niro welk gelijk toen hij Trump benoemde als hond, een straathond. Maar wel een die de solo blaast op de trumpet. In Amerika is alles mogelijk.

                

Woef! Jip

wie zoet is krijgt lekkers

                                                                                                                                                                                   

   

Lieve mensen we zitten volop in de donkere tijd van het jaar. Ja ja december is voor veel mensen een moeilijke maand. De korte dagen maakt ze somber soms zelfs depressief. Baasje heeft er last van en ook ik sleep me door de dagen heen.

Misschien is het dan ook niet toevallig dat we in deze maand extra veel feestdagen hebben met vooral veel zoetigheid. Ja ik heb me laten vertellen dat het niet voor niets is dat er in de decembermaand veel zoetigheid gegeten wordt. Gevulde speculaas, marsepein, chocoladeletters: de winkels liggen er vol mee en Baasje die normaal suikervrij eet kan de verleiding niet weerstaan om af en toe iets mee naar huis te nemen. 

Ze vertelde me dat ze als kind samen met haar broertjes altijd een groot suikerbeest in hun schoen kregen. ‘Zo lekker Jip, de geel gekleurde smaakten naar citroenen, de oranje naar sinaasappel, de roze naar frambozen, de witte naar amandelen, maar het allerlekkerst waren de bruine suikerbeesten die naar cacao smaakten.’ 

Baasje slikte het speeksel weg dat ze bij de gedachte alleen al in haar mond kreeg.  ‘Zo jammer dat die niet meer in de winkel liggen!’  Ze zou ze ook niet durven kopen voor haar kleinkinderen. ‘Nee dat kon helemaal niet meer. Haar zoon zou vragen of zie niet goed bij haar hoofd was om een kind zo’n grote klont suiker te geven. Of ze misschien wilde dat al hun tanden uit de mond wegrotte?

Die was allang vergeten hoe zoet en zacht de suiker weg smolt op je tong nadat je na lang aarzelen eindelijk besloten had om de kop van het beest eraf te breken.’ De rest werd eerst bewaard tot het verlangen naar het zoet te sterk werd en er steeds meer beest stukje bij beetje in de mondholte verdween.

Verward in haar herinneringen en de realiteit van vandaag zocht ze naar argumenten, naar waarom alles tegenwoordig zo streng was? Zo alles of niets? Zo zwart-wit? Wat was erop tegen om kinderen, jonge mensen en misschien zelfs volwassenen in de donkerste tijd van het jaar een beetje zoet te houden? Ze een blij gevoel te geven met een suikerbeest? Ik had er niet echt een antwoord op, behalve dan dat ik zelf liever een stukje kip heb.

‘Zou het niet zo kunnen zijn Jip,’ vroeg ze mij: ‘dat al die agressie en boosheid die er nu over de wereld heen en weer getwitterd wordt over Donald Trump, zwarte Piet, racisme en discriminatie; over zich niet gezien voelen een stuk minder zou zijn als mensen weer suikerbeesten mogen eten?’

Lieve mensen ik weet niet of het recept van Baasje de oplossing is voor alle problemen die mensen ervaren, maar een beetje lief voor elkaar zijn kan volgens mij geen kwaad! Ik wens jullie allemaal een zachte en zoete decembermaand!

Woef! Jip

Verscheen in de VoordorpVooruit van december 2016

Mythos symbool van hoop op leven

Mythos  pas gevonden

Lieve mensen als u dit leest is het bijna 4 oktober en Werelddierendag. Een dag waarop mensen extra aandacht geven aan hun huisdieren en kinderen hun huisdier mee naar school mogen nemen om het feest voor de dieren samen te vieren. 

Eind jaren twintig van de vorige eeuw hebben twee dames, de Tsjechische Ilse Winter en de Engelse Margaret Ford, die voorzitter van de werelddierenvereniging was, deze dag bedacht. Ze kozen voor 4 oktober omdat het de feestdag was van Franciscus Assisi,een heilige man die leefde rond 1200 in Italië en die niet alleen zorg had voor arme mensen, maar ook veel liefde voor dieren. Hij preekte zelfs voor ze. Hij leerde ons om goed voor dieren te zijn omdat hun leven even waardevol is als dat van mensen. 

Fresco van Francisus van Assisi

Helaas luistert niet iedereen naar deze heilige man, maar er zijn ook mensen die wel proberen een dier in nood te redden. Neem bijvoorbeeld Leo en Petra, een broer en schoonzus van baasje. Afgelopen zomer wandelden ze ergens in Griekenland en zagen mensen iets in de berm gooien, waarna ze een kruisje maakten. Leo vond het vreemd, nam een kijkje en vond een heel jong nog levend katje. Ongeveer een week oud. De oogjes waren amper open.

Leo en Petra hebben het diertje opgepakt, melkpoeder en een pipetje gekocht en hem de eerste zorg verleend.
Het was nog veel te klein om ingeënt te worden en kon de volgende dag niet legaal mee met het vliegtuig naar Nederland. Leo en Petra echter wilden Mythos, zoals ze de kleine vondeling genoemd hebben, niet achter laten omdat het zeker zijn dood zou betekenen. Dus verborg Petra de kleine Mythos tussen haar flinke borsten, drapeerde een sjaal losjes om haar hals en stapte op het vliegveld moedig door de scan. 

Mythos nu

Zo kwam Mythos als een illegale vluchteling Nederland binnen. Met een gewicht van amper 200 gram heeft hij de eerste weken veel strijdt moeten leveren om zonder moeder te overleven. Dag- en nachtvoedingen en veel kosten om een aantal infecties te bestrijden. Geen moeite was teveel! Mythos, vernoemd naar een lekker Grieks biertje, zal hier in Nederland een goed leven krijgen.


Mythos is een symbool van hoop geworden, hoop dat de mensen in Europa ook hun best zullen doen om al die kinderen, mannen en vrouwen, opgesloten in Griekse kampen te redden. Deze vluchtelingen weer een toekomst geven. Ze kunnen het!

Woef! Jip

Verscheen in de VoordorpVooruit van oktober 2016

Herinrichting in Voordorp

Nou nou wat een toestanden hier in Voordorp. In mijn 12 jarige hondenbestaan heb ik dit nog niet mee gemaakt. Heel Voordorp overhoop omdat de Kapteynlaan heringericht moet worden. Voor onze eigen veiligheid, vermeldt de gemeente op haar voorlichtingspagina.

Nu is het natuurlijk een mooi streven van de gemeente, dat ze zo begaan zijn met onze gezondheid en daar zoveel geld voor uit willen geven, maar ik hoop echt dat we het allemaal nog mee gaan maken.

Laatst gingen baasje en ik op weg naar de DierenDokters aan de Rauwenhofflaan. Ooit konden we daar komen met lijn 5. Heel comfortabel. Jammer genoeg is dat al een poosje niet meer mogelijk. Maar lopen vanaf de Gaard is voor Baasje geen probleem. Zeker nu ze mij voort duwt in mijn hondenbuggy.

Omdat buslijn 7 niet kan rijden over de Kapteynlaan moesten we het hele stuk lopen vanaf onze voordeur in het bastion aan de Steve Bikostraat. Een flink eind stiefelen. Echter Baasje klaagt niet gauw en ik lag lekker in mijn de buggy.

Maar dat geldt niet voor iedereen. 

Neem bijvoorbeeld Jan uit onze flat. Hij is 87 jaar en loopt met een stok omdat hij last met zijn evenwicht heeft. Halverwege op weg kwamen we hem tegen. Met een grote zakdoek wiste hij het zweet van zijn rood aangelopen gezicht. ‘Nou Jip dit valt niet mee hoor,’ vertelde hij mij. ‘Dat stuk lopen is verder dan je denkt.’

Jan woont zelfstandig, geheel naar wens van staatssecretaris Martin van Rijn. Zijn vrouw is al weer een poosje overleden. Jan heeft haar, ook volgens he boekje, tot het eind aan toe verzorgd. Een jaar geleden maakte hij een lelijke val met zijn fiets en sindsdien gaat hij met de bus naar De Gaard om daar zijn boodschappen te doen en tegelijkertijd weer even onder de mensen te zijn.

Maar ja die herinrichting hé! Iedereen die net als Jan afhankelijk van de bus is om naar het Winkelcentrum te gaan, kan gewoon niet meer aan zijn/haar eten komen. Die mensen liggen misschien straks, als de veiligheid op orde is, verhongerd in hun woning! Dat niemand van de organisatie daar over heeft nagedacht?

Jan kwam ik van de week dicht bij huis nog tegen. Nee, hij gaat niet meer lopen naar AH. Nog één keer heeft hij het geprobeerd, maar weer uit de winkel had hij geen kracht meer om naar huis te lopen. Hij is gaan zitten op een bankje voor de kerk en klampte iemand aan, die in een busje met pakketjes door de wijk rijdt. Die chauffeur heeft Jan tijdens zijn route netjes thuis gebracht. Jan wil nu weer gaan fietsen, ook al is dat gevaarlijk met zijn evenwicht. Hij zegt: ‘ik verrek het Jip, ik pak gewoon de fiets, dat stuk lopen is mij veel te ver.’

O jé! Als dat maar goed gaat? Hoeveel oude mensen uit onze wijk zullen aan het einde van het jaar verongelukt zijn, of vereenzaamd of uitgehongerd? Gaat dit niet de leefbaarheid en veiligheid in onze wijk voorbij?

En zo vraag ik me af, waarom zet de gemeente geen pendelbusje in, om al deze mensen van de halte Van Everdingenlaan naar het winkelcentrum De Gaard te brengen en weer terug? Dan ben je als bestuurder pas leefbaar bezig!

Woef! Jip

Verscheen in de VoordorpVooruit van augustus 2016