Op en onder de wallen

                                  

     

Houd u ook zo van wandelen? Ik ben er dol op. Niet als het regent natuurlijk. Maar zoals het weer de laatste tijd is: de  temperatuur niet te hoog, met een fris windje en toch ook vaak een zonnetje, dan is het heerlijk om te lopen. Ik steek mijn neus in de lucht en ruik de zoete geuren van seringen die uitbundig bloeien. Ja het is echt een feest om in de lente een beetje rond te wandelen. Op Ons Buiten bijvoorbeeld staat het momenteel stikvol akelei in heel veel kleuren. Zo mooi!

Afgelopen maand ben ik ook nog een week in

Hulst geweest. Het was daar zo heerlijk wandelen! Hulst: een oude havenstad,  gedateerd in de 11^e eeuw en gelegen in Zeeuws Vlaanderen, is omringd door meters hoge wallen. In het verleden is er flink om deze stad gevochten. Alleen de Gentenaren al hebben het tot twee keer vernield vanwege een zoutoorlog. Stel je voor Baasje voert oorlog tegen te veel zout in voedingsmiddelen, omdat het zo slecht is voor haar hoge bloeddruk. Maar in de tijd van Filips de Goede was zout het enige middel om voedsel langer houdbaar te maken en dus belangrijk voor de mensen. Filips wilde belasting over het zoutgebruik heffen en toen brak de pleuris uit, zal ik maar oneerbiedig zeggen. Enfin later heeft Maurits van Oranje de stad tijdens de tachtigjarige oorlog nog een paar jaar op de Spanjaarden veroverd, die het er op hun beurt ook niet bij lieten zitten. Ik wil dus maar zeggen die soms wel tien meter hoge wallen liggen er niet voor niets. 

                              

Als je bovenop over wallen wandelt, kan je de oude binnenstad van alle kanten bekijken. Echt schitterend! Maar Baasje en ik kozen er toch vaak voor om aan de onder- en buitenkant van de wallen langs het water te wandelen. We liepen daar lekker in de luwte en het was voor mij veilig genoeg om los te lopen. Kleine eendjes ploegden, bewaakt door hun moeder vergezeld met twee vaders, door de golven en overal groeiden wilde bloemen.

Grote bossen Smeerwortel, meestal paars, soms wit gekleurd verfraaiden de wallen en de waterkant. Ik kende de naam niet van deze plant. Baasje heeft het voor me op moeten zoeken en zij vertelde me ook, dat het een medicinale plant is met zeer helende eigenschappen.  En dan valt alles weer samen: een oude stad in de lente, die ongeacht de wonden door oorlogen geslagen daar zo gaaf, zo liefelijk, een impressie van vrede,  van hoop bij je achterlaat.

                                

Wandel ze. Woef!

Jip







Verschijnt in de VoordorpVooruit van juni 2015

Depressie of agressie?

Jakkes nog aan toe. Wat een takkeweer! Neen hoor geen hondenweer. Natuurlijk moest ik er wel even uit. De mensen hebben nog steeds geen WC voor honden uitgevonden. Wel een kattenbak. Die twee poezen waar ik mee samen woon, zitten dus lekker droog met ieder een eigen bak.

Terwijl ik samen met baasje, die gewapend was met een enorme paraplu, de stortregen in moest. Nee echt geen hondenweer. Het is niet leuk om in gekromde houding stil te moeten zitten terwijl het water met bakken uit de hemel op je rug valt.

  Overvallen wordt door een lage drukgebied. Een depressie! Wat volgens René Diekstra, een veel besproken psycholoog, eigenlijk onderdrukte woede, dus hetzelfde als agressie is.

Ik heb het zelf gehoord. Hij was op de radio om uit te leggen hoe het kwam dat Copiloot Andreas Lubitz, terwijl die aan depressiviteit  leed, er toch voor gekozen had om met al die mensen aan boord, tegen een bergwand aan te vliegen. Volgens Diekstra is dat dus samengeperste agressie, die vrijkwam toen de gezagvoerder even een plasje moest doen of misschien zelfs een grote boodschap. Want dat weten wij natuurlijk niet.

Waren er nu maar geen Wc’s in het vliegtuig geweest, dan had de gezagvoerder gewoon moeten wachten tot het vliegtuig zijn bestemming had bereikt. Tot al de passagiers weer met de beentjes op de grond hadden gestaan en de depressie van de copiloot op de normale manier gekanaliseerd. Niet meer dan een storm in een glas water.

Helaas, er was wel een Wc aan boord en de gekte sloeg toe. Arme mensen. Arme familie en vrienden.

Wat ik me nog wel afvraag: zou er mogelijk een verband bestaan tussen de hoge druk in mijn buik als ik moet poepen en de lage druk van de depressie als ik dit buiten op een veldje in de regen doe?

Ik bedoel is mijn grote boodschap dan samengeperste agressie?  

Woef! Jip

Verschijnt in april 2015 in de VoordorpVooruit

Straathonden in Brazilië

Christusbeeld Rio de Janeiro 2015 

Lieve lezers van de VoordorpVooruit. Wie had gedacht dat ik  zelf iedereen  een heel gelukkig en gezond 2015 toe zou wensen. Ik niet! Maar toch ben ik weer kiplekker als ik dat zo mag zeggen.

Die vreselijke pijn waar ik zo beroerd van was kwam door een ontsteking van mijn alvleesklier. Met een deftig woord ‘pancreatitis’ genoemd. Pijnstillers en een streng dieet hebben wonderen verricht dus kan ik jullie  vertellen over Baasjes reis naar Brazilië. Vijf weken lang was Baasje op bezoek bij haar broer. Ik werd al die tijd uitstekend verzorgd door Harry en Jan. Twee heel lieve mannen.

De broer van baasje  leeft met zijn vrouw in een stadje met de naam Senador Firminio. Ergens in de binnenlanden van Brazilië, zo’n zes uur rijden met een auto vanuit  Rio de Janeiro. 

 Baasje genoot van het rauwe landschap, de  rode aarde, de zon en het warme onthaal van de Braziliaanse familie.

Ze heeft mij van alles verteld. Ook over de zwerfhonden die daar gewoon tussen de mensen in de straat rondlopen. Strak voor zich uitkijkend. Meestal mager en soms met hier en daar een beschadigde huid. 

Straathond met pup

De Brazilianen eten rond het middaguur warm eten. Ze gaan vaak naar een restaurant, waar je voor 15 reaal (€5) goed kan eten inclusief een drankje. Bij ieder restaurant lag wel een zwerfhond. Ogenschijnlijk een beetje te rusten tegen een buitenwand. Aanwezig zonder te bedelen zonder hinderlijk te zijn.



Heel slim wachtten ze af. Na een paar dagen kon Baasje er niet meer tegen dat de helft van haar niet verorberende vlees werd weggegooid. Ze moffelde het stiekem in een servet en gaf het bij vertrek  snel aan de dichtstbijzijnde hond, die haar beloonde met een trouwhartige blik.

‘Ze zijn zo lief Jip,’ Een nog jonge hond ging heel mooi voor haar zitten met een blik van: Wil jij a.u.b. mijn Baasje zijn?  Baasje's hart brak bijna. ‘Die honden zoeken gewoon een baas!’ Ze zette een foto op facebook  en kreeg reacties met: ‘Neem hem mee!’ Maar ja dat is gemakkelijk gezegd. 

Tunico met Baasje

 Een vriendin van de familie heeft een oude straathond geadopteerd. Tunico heeft geluk gehad. Hij woont nu in een groot huis met ruime tuin. Krijgt voedsel en de nodige medische verzorging.  Zijn Baasje, Maria Elisia  is dolgelukkig met haar gezelschapsdier.

De leider van de groep

Overdag ‘a lone wolf’ bleken de zwerfhonden ’s nachts deel uit te maken van een roedel.  Baasje fotografeerde  een groep liggend op de nog warme stenen van een plein. Een paar meter ervoor het alfamannetje. Groot, koninklijk bijna maakte hij mens en dier duidelijk wie er in deze stad de baas was.

De honden in de nacht.

Woef! Jip

Verschijnt in de VoordorpVooruit van februari 2015

Jip is ernstig ziek

Lieve lezers van de VoordorpVooruit  helaas ben ik erg ziek en ik hoop van harte dat dit niet mijn allerlaatste column is. In zijn mail om mij aan de deadline te herinneren schreef Sander Ekstijn dat het in oktober tien jaar geleden was, dat het Buurtcomité met de wijkkrant tot leven kwam. Tien jaar al weer en ik weet het nog precies, omdat  ik samen met baasje op die bijzondere vergadering in het Clubhuis van Ons Buiten aanwezig was.

Wat een enthousiaste mensen waren daar zeg. Ik kon echt  niet aan de kant blijven staan en zo verscheen samen met de eerste buurtkrant mijn eerste column. Daarna verschenen er nog een heleboel met onderwerpen waarin, als het even kon honden, Voordorp en de actualiteit een hoofdrol speelden.

Dit wordt mijn 54^ste Snuffelhoek. Helaas is het er nooit van gekomen een gedeelte te bundelen en uit te geven, maar ik heb ze wel allemaal in goede volgorde op hier op mijn website gezet. In vogelvlucht kan u hier het wel en wee van Voordorp over de afgelopen tien jaar lezen.

Ik was letterlijk een jonge hond toen ik aan dit avontuur begon. Inmiddels zijn we tien jaar verder en vierde ik afgelopen oktober mijn elfde verjaardag. Dat is voor een Jack Russell terriër  nog altijd een mooie leeftijd. Wij kunnen met een beetje geluk wel 15 tot 16 jaar worden. De vraag is wel of ik dat geluk krijg, want zoals ik in het begin al vertelde; ik ben erg ziek.

Ik ben door de Dierendokters naar de Universiteit voor Gezelschapsdieren verwezen en daar hebben ze me aan alle kanten onderzocht. Helemaal duidelijk is het nog niet wat ik mankeer, maar ik heb veel pijn en ze hebben alleen maar pijnstillers voor me.

Lieve lezers ik hoop echt dat ik weer beter word en ik u dat in de volgende buurtkrant zelf kan vertellen, maar mocht dat niet zo zijn dan wil ik jullie alvast bedanken voor jullie enthousiaste reacties. Die hebben ervoor gezorgd dat ik steeds weer de moed vond om op pad te gaan. Rondsnuffelen in Voordorp net zo lang tot ik weer een verhaaltje bij elkaar had gesprokkeld.  

Woef! Jip

 Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van december 2014

 

 

Liever een man met een schop dan met een geweer

De Spitter van Vincent van Gogh

Wat een toestanden toch! Ik wil niet zeggen dat ik bang ben, maar een beetje ongerust ben ik toch wel. Het zal toch niet zo zijn dat we langzaam maar zeker in een Derde Wereldoorlog wegzakken. Baasje maakt zich veel zorgen: ‘Ik ben in een oorlog geboren en nu zal je het nog gaan meemaken dat ik ook in een oorlog sterf,’ zegt ze.

Ze maakt zich vooral druk over al die jonge mannen die het een soort van uitverkiezing vinden om te gaan vechten voor wat? Voor land? Vaderland? Of hogere idealen als het oprichten van een Kalifaat naar voorbeeld van Mohammed (circa 570 – 632), een koopman uit Mekka, die door de aartsengel Gabriël tot Profeet van God werd benoemd.

Ik ben een klein hondje en begrijp niets van Oorlogen. Dus ben ik te rade gegaan bij Erasmus, u weet wel die Nederlandse geleerde uit de 15^e eeuw, hij verfoeide de oorlog en stelde, dat de oorlog zoet is voor de onervarenen en dat hoe succesvol een oorlog ook mag zijn – althans voor de overwinnaars - het resultaat altijd ellende is.  En het ergste, de ene oorlog leidt tot de volgende oorlog.

Hij wijst erop dat mensen in het strijdgewoel hun menselijkheid verliezen. Gaat de strijd in het begin nog over competitie in dapperheid meer dan de zin om te doden. Maar naarmate de hoogste macht meer in handen van schurken komt, is de ellende niet meer te overzien.

                                                                                                         

Engelse soldaat in Eerste Wereldoorlog

                                                           

Het is die zelfde onervarenheid waarmee jonge mannen opgetogen ten strijde trokken in de Eerste Wereldoorlog. Na een eeuw van vrede leek deze oorlog voor veel jonge mannen de kans om zich eindelijk te bewijzen op het veld van eer; de strijd zou een test voor hun karakter, moed en doorzettingsvermogen zijn. Maar de oorlog werd niet het strijdtoneel waar zij hun nobele ambities in daden konden omzetten. Prikkeldraad en machinegeweer minimaliseerden hun heldendaden. Gifgas, eindeloze bombardementen en sluipschutters ontnamen velen zelfs de kans op een eervolle dood.

En nu hebben we dus Isis en jonge mannen uit heel Europa die bereid zijn om voor deze zaak een heldendood te sterven. Eerst dacht ik nog dat het over de Egyptische Godin Isis ging, een moedergodin en symbool van de vruchtbaarheid, maar in plaats daarvan kwam ik terecht in de nachtmerrie van Alice’s avonturen in Wonderland. In haar ontmoeting met de Hartenkoningin die zodra iets niet naar haar zin was scandeerde: "Off with his head!"

Neen, ik houd echt niet van dit soort heldendaden. Geef mij maar mannen met een in schop in handen. Mannen die de aarde omspitten en eten verbouwen. Die voor hun vrouwen en kinderen zorgen en thuisgekomen hun hond even lekker over de rug aaien.

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van oktober 2014

Een veld vol Zonnebloemen

Sorry, maar ik ben een beetje moe. Dat komt door al die emoties, die via de televisie de huiskamer binnen fladderen. Ik wilde bijna vliegen zeggen, maar dat vind ik gezien de oorzaak niet erg gepast.

Ja natuurlijk moet ik mijn hart luchten over de  MH17. Ik vind het zo onwerkelijk. Je gaat op reis samen met je familie voor een fijne vakantie. Wie doet dat niet? Baasje is ook een aantal jaren geleden met haar kinderen naar Rome gevlogen en gelukkig heelhuids teruggekeerd. Of je moet weg voor je werk.  Naar een congres om samen met een aantal collega’s je te verdiepen in een of ander maatschappelijk probleem. Baasjes oudste kind vliegt de hele wereld over om dan hier, dan daar met andere wetenschappers over moeilijke vraagstukken te praten. En ja, natuurlijk hoop je dat het vliegtuig in de lucht blijft. Mensen die het kunnen weten, zeggen zelfs dat het veiliger is dan in een auto op de snelweg.

Maar toch gebeurt het af en toe dat het noodlot je als een bliksemschicht treft en je vliegtuig verongelukt.  Een vreselijke   ramp, omdat dan heel veel mensen  tegelijkertijd doodgaan.  En niet alleen  mannen, vrouwen en kinderen. Bijna op iedere vlucht vliegen ook dieren mee. Zo zaten in de MH17  twee honden. Een Friese Stabij van acht jaar oud, genaamd Quinta en een Duitse Herder-pup, die  Costa heette.

Zelf heb ik nog nooit gevlogen. Baasje vindt het niets voor mij om alleen in een kooi onder in het vliegtuig tussen de bagage te staan. Maar ik ken honden zoals Fifi en Puk die regelmatig met hun baasjes mee vliegen om op vakantie te gaan. Juultje een ruwharige dwergtackel mag in de passagiersruimte, op schoot bij haar baasje. Soms is het een voordeel als je heel erg klein bent.

Gelukkig zaten ze niet in de MH17. Hun leven is niet geëindigd in een groot veld vol met goudgele zonnebloemen. Ruisende zonnebloemen die diep moeten hebben gebogen voor al die mannen, vrouwen en kinderen die vanuit de stilgevallen hemel naar beneden daalden. Ver weg in een uithoek van de Oekraïne: een oorlogsgebied.

Doodleuk uit de lucht geschoten.

Woef!  Jip

Verschijnt in de VoordorpVooruit van augustus 2014

Heel Europa naar de stembus

Op de dag dat ik dit schrijf mogen de inwoners van Europa naar de stembus. In Nederland is al op donderdag gestemd. Ik kon deze keer niet mee het stemhokje in, want we zijn niet thuis in Voordorp maar in Stompwijk. Een dorp in Zuid-Holland waar zowel ik als Baasje geboren zijn. Af en toe keren we terug; logeren we in een huis van een familielid die op vakantie gaat. Heel gezellig hoor. We zijn bijna iedere dag op stap. Bezoeken familie die daar zijn blijven wonen. We zorgen voor de konijnen en voor Tessa, dat is de moeder van onze poes Cherie. Cherie hebben we thuis gelaten deze keer. 

Paul zorgt voor haar. Hij woont weer tijdelijk in ons huis, omdat hij geen woonruimte meer heeft en druk op zoek is naar een kamer. Dus als u nog wat weet, geef mij dan een seintje, want een geschikte en betaalbare kamer vinden in Utrecht is echt heel moeilijk. Paul is een lieve rustige jonge man, die bovendien heel netjes is, daar krijg je gewoon een fijne huisgenoot mee. Hij is ook niet te beroerd om iets voor je te doen. 

Zo heeft hij voor Baasje gestemd met een machtiging en een kopie van haar paspoort. Dus die stem is niet verloren gegaan. Althans dat hopen wij, want Europa is wel erg groot, daar kan – denk ik – best wel eens iets, zoals een klein stemmetje, zoek raken. Maar Baasje vertrouwt erop dat, dat piepkleine stemmetje van haar toch meetelt in de vaart der volkeren. Ja want ze is voor Europa en voor alle mensen die daar wonen. Ze hoopt dat het helpt om oorlogen, zoals die in het verleden uitgevochten zijn niet meer plaats zullen vinden. 

Nou dat hoop ik ook hoor. 4 Augustus a.s. is het 100 jaar geleden dat de eerste Wereld Oorlog is begonnen. Ik zag er beelden van op de televisie. Echt een nachtmerrie al die jonge mannen in die loopgraven, half verhongerd en dik onder de modder. Ik kon zelfs niet meer zien of het een Engelse, een Duitse, een Franse of Belgische soldaat was. Dat is toch gewoon gekkenwerk. Wie verzint er nu zo iets? Neen zoiets mag nooit meer gebeuren! En dat kan alleen als de mensen in alle landen van Europa vrienden blijven met elkaar. Als we elkaar willen helpen om vooruit te komen.
Honger en armoede in Europa uitbannen. Er voor zorgen dat alle kinderen goed onderwijs krijgen, zodat ze begrijpen dat het belangrijk is om de vrede te bewaren. Dat het slecht is voor henzelf en hun toekomstige kinderen om naar wapens te grijpen, die alles kapot maken en mensen tot vluchtelingen maken. Dat we veel met elkaar moeten praten, desnoods bekvechten en leren samenwerken om bijvoorbeeld de banken onder controle te krijgen. Want weet je geld trekt zich niets aan van grenzen en in één Europa kan het niet zomaar naar het buitenland verdwijnen.

Samen richtlijnen maken die er voor gaan zorgen dat er niet zo rondgesjouwd mag worden met dieren voor ze in een slachthuis aankomen. Ja in één Europa kunnen we heel veel heel anders aanpakken vooral de problemen, die zich niet door een grens laten tegenhouden. Denk aan het milieu, energie, misdaden, vluchtelingen en asielzoekers. De graaiers, de ikke ikke en de rest kan stikken mentaliteit.
Neen, niet allemaal kleine kruideniertjes in een eigen winkeltje die de concurrent probeert te slim af te zijn. Weg met: 'De ene zijn dood is de ander zijn brood', maar 'Wij zijn Europeanen, die leven en laten leven.'

Pfff... zal ik me de volgende keer ook maar verkiesbaar stellen voor het Europees Parlement?




Woef! Jip

Deze column verscheen eerder in de VoordorpVooruit van juni 2014.