Mythos symbool van hoop op leven

Mythos  pas gevonden

Lieve mensen als u dit leest is het bijna 4 oktober en Werelddierendag. Een dag waarop mensen extra aandacht geven aan hun huisdieren en kinderen hun huisdier mee naar school mogen nemen om het feest voor de dieren samen te vieren. 

Eind jaren twintig van de vorige eeuw hebben twee dames, de Tsjechische Ilse Winter en de Engelse Margaret Ford, die voorzitter van de werelddierenvereniging was, deze dag bedacht. Ze kozen voor 4 oktober omdat het de feestdag was van Franciscus Assisi,een heilige man die leefde rond 1200 in Italië en die niet alleen zorg had voor arme mensen, maar ook veel liefde voor dieren. Hij preekte zelfs voor ze. Hij leerde ons om goed voor dieren te zijn omdat hun leven even waardevol is als dat van mensen. 

Fresco van Francisus van Assisi

Helaas luistert niet iedereen naar deze heilige man, maar er zijn ook mensen die wel proberen een dier in nood te redden. Neem bijvoorbeeld Leo en Petra, een broer en schoonzus van baasje. Afgelopen zomer wandelden ze ergens in Griekenland en zagen mensen iets in de berm gooien, waarna ze een kruisje maakten. Leo vond het vreemd, nam een kijkje en vond een heel jong nog levend katje. Ongeveer een week oud. De oogjes waren amper open.

Leo en Petra hebben het diertje opgepakt, melkpoeder en een pipetje gekocht en hem de eerste zorg verleend.
Het was nog veel te klein om ingeënt te worden en kon de volgende dag niet legaal mee met het vliegtuig naar Nederland. Leo en Petra echter wilden Mythos, zoals ze de kleine vondeling genoemd hebben, niet achter laten omdat het zeker zijn dood zou betekenen. Dus verborg Petra de kleine Mythos tussen haar flinke borsten, drapeerde een sjaal losjes om haar hals en stapte op het vliegveld moedig door de scan. 

Mythos nu

Zo kwam Mythos als een illegale vluchteling Nederland binnen. Met een gewicht van amper 200 gram heeft hij de eerste weken veel strijdt moeten leveren om zonder moeder te overleven. Dag- en nachtvoedingen en veel kosten om een aantal infecties te bestrijden. Geen moeite was teveel! Mythos, vernoemd naar een lekker Grieks biertje, zal hier in Nederland een goed leven krijgen.


Mythos is een symbool van hoop geworden, hoop dat de mensen in Europa ook hun best zullen doen om al die kinderen, mannen en vrouwen, opgesloten in Griekse kampen te redden. Deze vluchtelingen weer een toekomst geven. Ze kunnen het!

Woef! Jip

Verscheen in de VoordorpVooruit van oktober 2016

Herinrichting in Voordorp

Nou nou wat een toestanden hier in Voordorp. In mijn 12 jarige hondenbestaan heb ik dit nog niet mee gemaakt. Heel Voordorp overhoop omdat de Kapteynlaan heringericht moet worden. Voor onze eigen veiligheid, vermeldt de gemeente op haar voorlichtingspagina.

Nu is het natuurlijk een mooi streven van de gemeente, dat ze zo begaan zijn met onze gezondheid en daar zoveel geld voor uit willen geven, maar ik hoop echt dat we het allemaal nog mee gaan maken.

Laatst gingen baasje en ik op weg naar de DierenDokters aan de Rauwenhofflaan. Ooit konden we daar komen met lijn 5. Heel comfortabel. Jammer genoeg is dat al een poosje niet meer mogelijk. Maar lopen vanaf de Gaard is voor Baasje geen probleem. Zeker nu ze mij voort duwt in mijn hondenbuggy.

Omdat buslijn 7 niet kan rijden over de Kapteynlaan moesten we het hele stuk lopen vanaf onze voordeur in het bastion aan de Steve Bikostraat. Een flink eind stiefelen. Echter Baasje klaagt niet gauw en ik lag lekker in mijn de buggy.

Maar dat geldt niet voor iedereen. 

Neem bijvoorbeeld Jan uit onze flat. Hij is 87 jaar en loopt met een stok omdat hij last met zijn evenwicht heeft. Halverwege op weg kwamen we hem tegen. Met een grote zakdoek wiste hij het zweet van zijn rood aangelopen gezicht. ‘Nou Jip dit valt niet mee hoor,’ vertelde hij mij. ‘Dat stuk lopen is verder dan je denkt.’

Jan woont zelfstandig, geheel naar wens van staatssecretaris Martin van Rijn. Zijn vrouw is al weer een poosje overleden. Jan heeft haar, ook volgens he boekje, tot het eind aan toe verzorgd. Een jaar geleden maakte hij een lelijke val met zijn fiets en sindsdien gaat hij met de bus naar De Gaard om daar zijn boodschappen te doen en tegelijkertijd weer even onder de mensen te zijn.

Maar ja die herinrichting hé! Iedereen die net als Jan afhankelijk van de bus is om naar het Winkelcentrum te gaan, kan gewoon niet meer aan zijn/haar eten komen. Die mensen liggen misschien straks, als de veiligheid op orde is, verhongerd in hun woning! Dat niemand van de organisatie daar over heeft nagedacht?

Jan kwam ik van de week dicht bij huis nog tegen. Nee, hij gaat niet meer lopen naar AH. Nog één keer heeft hij het geprobeerd, maar weer uit de winkel had hij geen kracht meer om naar huis te lopen. Hij is gaan zitten op een bankje voor de kerk en klampte iemand aan, die in een busje met pakketjes door de wijk rijdt. Die chauffeur heeft Jan tijdens zijn route netjes thuis gebracht. Jan wil nu weer gaan fietsen, ook al is dat gevaarlijk met zijn evenwicht. Hij zegt: ‘ik verrek het Jip, ik pak gewoon de fiets, dat stuk lopen is mij veel te ver.’

O jé! Als dat maar goed gaat? Hoeveel oude mensen uit onze wijk zullen aan het einde van het jaar verongelukt zijn, of vereenzaamd of uitgehongerd? Gaat dit niet de leefbaarheid en veiligheid in onze wijk voorbij?

En zo vraag ik me af, waarom zet de gemeente geen pendelbusje in, om al deze mensen van de halte Van Everdingenlaan naar het winkelcentrum De Gaard te brengen en weer terug? Dan ben je als bestuurder pas leefbaar bezig!

Woef! Jip

Verscheen in de VoordorpVooruit van augustus 2016

Geluk, dat is de citotest!

Het is al weer een heel poosje geleden dat ik de hondenschool bezocht. Ik moest daar socialiseren en bevelen leren als BLIJF NAAST AF HIER. Woorden nodig om mijn rol in de samenleving als hond zo goed mogelijk te vervullen. Het woord KOEKJE kende ik het eerst.

Ja, honden krijgen ook onderwijs en moeten ook testjes afleggen voor ze een mooi diploma en medaille krijgen. Alleen is het niet vanzelfsprekend dat iedere hond naar school mag. Het zijn voornamelijk honden die in een goed nest terecht zijn gekomen met baasjes die het belangrijk vinden dat hun hond naar school gaat. En hun afkomst natuurlijk, dat speelt ook een rol. Ik heb bijvoorbeeld op mijn School in Bilthoven niet één vuilnisbakkenhond gezien. Het kan toeval zijn, maar bij mij in de klas zaten alleen maar rashonden. En hun baasjes waren echte liefhebbers, merendeels goed opgeleid met veel kennis over honden en natuurlijk konden ze het ook betalen, want de hondenschool is een privé school waar de Overheid geen subsidie voor geeft.

Ik geloof zelfs dat ik de enige hond was die in een mandje voor op de fiets naar de les kwam. Al die andere honden werden met de auto voor – en weggereden. Ik bedoel maar ook in de hondenwereld geldt dat opleiding en afkomst het verschil maakt en niet de capaciteiten van de hond zelf.

Niets nieuws onder de zon dus. Ook niet de uitkomst van het onderzoek dat een kind van laag opgeleide ouders een lager vervolg schooladvies krijgt dan het kind van hoger opgeleide ouders terwijl ze de zelfde capaciteiten hebben.

Baasje herinnerde zich nog een spraakmakend onderzoek. Het was midden jaren zestig van de vorige eeuw. Robert Rosenthal en Léonore Jacobsen, twee onderzoekers toonden toen al aan dat, de  prestaties van kinderen op school samenhangen met de verwachting die de leraar van zijn pupil heeft. Een hoge verwachting zorgt voor een betere prestatie. Bij een lage verwachting presteert een kind minder.

Maar zo vraag ik me dan af, waarom heeft een onderwijzer een hogere verwachting van het ene kind dan van het andere? Heeft dat misschien te maken met het milieu waaruit die kinderen komen. Begrijpt de onderwijzer intellectuele ouders misschien beter dan laag geletterde ouders en past hij zijn verwachtingen over de kinderen daar op aan? Denkt hij anno 2016 nog altijd dat een dubbeltje geen kwartje kan worden?

Krijgen kinderen van rijkere en hoger opgeleide ouders nog altijd meer kans op hoger onderwijs? Meer kans op betere banen? Meer kans op een langer en gelukkig leven dan kinderen van arme en laaggeschoolde ouders terwijl ze dezelfde leermogelijkheden hebben?

Gelukkig voor al die mensenkinderen heeft de Minister van Onderwijs beloofd dat niet het advies van de leraar, maar de cito-test weer beslissend wordt over de vervolgopleiding van een kind. Een cito-test heeft vooraf geen verwachtingen van het kunnen van een kind.

Helaas maakt dat voor honden niet uit. Wij zijn gewoon beter af bij baasjes die wat meer ontwikkeld zijn. Die nadenken over onze opvoeding. Ons naar school sturen en willen betalen om met ons naar de dierenarts te gaan. Ook wij zullen dan langer en gelukkiger leven!

Woef! Jip

 

Verschijnt in de VoordorpVooruit van juni 2016

Een stukje tijd

Nee, ik wil er niet over schrijven. Ik wil er niets over lezen of horen. Wat heet, ik wil er niet eens aan terugdenken. Nee, lieve lezers ik heb het helemaal gehad. Het is gewoon gekkenwerk. Werk van geesteszieken. Ze weten echt niet wat ze doen!

Een bomgordel om. Een machinegeweer onder de arm en dan pief paf boem! Nee, daar wil ik echt niet over nadenken hoor. Zo eng. Zo raar ook! Dat doe je toch niet als je een gezonde geest hebt? Als je lekker in je vel zit en blij met je leven bent?

Baasje zegt altijd tegen haar kinderen en soms – als ik wat mopperig ben - ook tegen mij: ‘door je geboorte heb je een heel klein stukje tijd gekregen. Doe er wat mee! Ga op zoek naar het mooie, het goede, de schoonheid op deze aarde en geniet daar van. Adem het in! Leef!’

Zojuist heb ik nog wat rondgewandeld in de wijk. Je weet wel om een beetje van dit en dat te doen. Het is prachtig voorjaarsweer en ineens, alsof een goede fee met haar toverstokje de natuur zachtjes en onhoorbaar heeft aangeraakt, barsten knoppen open. De prunussen in het park, hartje Voordorp, hebben al een roze gloed. De bloesems van de magnolia’s – afhankelijk van de soort - staan op Ons Buiten wijduit te pronken. Zacht geel van narcissen vermengt zich met het groen wordende gras.

Zo wonderlijk na al die kou, al die regen heeft de aarde dit gewoon voor ons bewaard. Alsof zij ons wil troosten. Een zakdoek wil zijn om onze tranen te drogen. Zegt: ‘Huil niet om de verspilde tijd van de daders. Huil niet om de gestolen tijd van de slachtoffers! Ik bewaar het in mijn schoot en wanneer de tijd daar is, zullen ze opnieuw geboren worden; een stukje tijd krijgen om op zoek te gaan naar de schoonheid van het leven. Naar het goede, het mooie: de liefde voor elkaar.’

Woef! Jip

verschijnt in de VoordorpVooruit van april 2016

Op de vlucht

Rose

Hebt u wel eens moeten vluchten lieve lezer? Bent u wel eens aan de haal gegaan? Hebt u wel eens de benen genomen? Zich uit de voeten gemaakt? Er tussenuit geknepen? Het hazenpad gekozen? Of zoals al die mensen, waarvan we dagelijks beelden op ons televisiescherm krijgen en die hopen op een veilige plek in Europa, op de vlucht geslagen?

De uitdrukking ‘ op de vlucht geslagen’ omvat het drama volledig. Mensen die uit hun veilige holletje zijn weggeslagen. Misschien is er een bom op gevallen. Is het kapot geschoten en ligt het net als het dorp of de stad waarin ze woonden helemaal in puin. Zijn de winkels verdwenen of dichtgetimmerd met planken omdat er niets meer is om te verkopen.

De oorlog maakt alles kapot. Vernietigt wegen, de tuintjes met fris groene groenten. De bomen die zuurstof moeten geven. Alles verdwijnt in het barbarisme van het geweld. Laat de aarde rood gekleurd en gehuld in stofwolken achter. De vluchteling probeert te redden wat hij kan. Roept zijn kinderen en pakt de bezittingen, die hij kan dragen op de lange weg die voor hem ligt. Zijn thuis, zijn holletje, wat eens een veilige plek was laat hij achter. Evenals de dieren waar hij voor zorgde. Die moeten maar zien hoe ze overleven in die woestenij.

Behalve Rose dan, een jonge pup . Zijn baasje. De 17-jarige Aslan vluchtte vanuit Damascus naar Lesbos met zijn pup. Hij kwam veilig op Lesbos in Griekenland aan en trok daar veel belangstelling van de pers. Op hun vraag waarom hij zijn hond bij zich had, antwoordde hij steevast: ’omdat ik van hem houd.’

De oorlog lieve lezers is een groot monster. De grootste vijand van gewone mensen die houden van huis en haard. Evenals al die regeringen die handelen in oorlogstuig. Zichzelf instant houden. Zich verrijken aan al het leed wat aan oorlogswapens kleeft.

Ik hoop echt dat eens de wereld wordt geregeerd door jonge mensen als Aslan. Mensen die als het erop aan komt de juiste keuzen maken. Voor het leven kiezen als dit van hen gevraagd wordt. Hopelijk zijn Aslan en Rose nu ergens veilig in Europa. Misschien wel in Nederland?

Woef! Jip


Wordt geplaatst in de VoordorpVooruit van februari 2016