Straathonden in Brazilië

Christusbeeld Rio de Janeiro 2015 

Lieve lezers van de VoordorpVooruit. Wie had gedacht dat ik  zelf iedereen  een heel gelukkig en gezond 2015 toe zou wensen. Ik niet! Maar toch ben ik weer kiplekker als ik dat zo mag zeggen.

Die vreselijke pijn waar ik zo beroerd van was kwam door een ontsteking van mijn alvleesklier. Met een deftig woord ‘pancreatitis’ genoemd. Pijnstillers en een streng dieet hebben wonderen verricht dus kan ik jullie  vertellen over Baasjes reis naar Brazilië. Vijf weken lang was Baasje op bezoek bij haar broer. Ik werd al die tijd uitstekend verzorgd door Harry en Jan. Twee heel lieve mannen.

De broer van baasje  leeft met zijn vrouw in een stadje met de naam Senador Firminio. Ergens in de binnenlanden van Brazilië, zo’n zes uur rijden met een auto vanuit  Rio de Janeiro. 

 Baasje genoot van het rauwe landschap, de  rode aarde, de zon en het warme onthaal van de Braziliaanse familie.

Ze heeft mij van alles verteld. Ook over de zwerfhonden die daar gewoon tussen de mensen in de straat rondlopen. Strak voor zich uitkijkend. Meestal mager en soms met hier en daar een beschadigde huid. 

Straathond met pup

De Brazilianen eten rond het middaguur warm eten. Ze gaan vaak naar een restaurant, waar je voor 15 reaal (€5) goed kan eten inclusief een drankje. Bij ieder restaurant lag wel een zwerfhond. Ogenschijnlijk een beetje te rusten tegen een buitenwand. Aanwezig zonder te bedelen zonder hinderlijk te zijn.



Heel slim wachtten ze af. Na een paar dagen kon Baasje er niet meer tegen dat de helft van haar niet verorberende vlees werd weggegooid. Ze moffelde het stiekem in een servet en gaf het bij vertrek  snel aan de dichtstbijzijnde hond, die haar beloonde met een trouwhartige blik.

‘Ze zijn zo lief Jip,’ Een nog jonge hond ging heel mooi voor haar zitten met een blik van: Wil jij a.u.b. mijn Baasje zijn?  Baasje's hart brak bijna. ‘Die honden zoeken gewoon een baas!’ Ze zette een foto op facebook  en kreeg reacties met: ‘Neem hem mee!’ Maar ja dat is gemakkelijk gezegd. 

Tunico met Baasje

 Een vriendin van de familie heeft een oude straathond geadopteerd. Tunico heeft geluk gehad. Hij woont nu in een groot huis met ruime tuin. Krijgt voedsel en de nodige medische verzorging.  Zijn Baasje, Maria Elisia  is dolgelukkig met haar gezelschapsdier.

De leider van de groep

Overdag ‘a lone wolf’ bleken de zwerfhonden ’s nachts deel uit te maken van een roedel.  Baasje fotografeerde  een groep liggend op de nog warme stenen van een plein. Een paar meter ervoor het alfamannetje. Groot, koninklijk bijna maakte hij mens en dier duidelijk wie er in deze stad de baas was.

De honden in de nacht.

Woef! Jip

Verschijnt in de VoordorpVooruit van februari 2015

Jip is ernstig ziek

Lieve lezers van de VoordorpVooruit  helaas ben ik erg ziek en ik hoop van harte dat dit niet mijn allerlaatste column is. In zijn mail om mij aan de deadline te herinneren schreef Sander Ekstijn dat het in oktober tien jaar geleden was, dat het Buurtcomité met de wijkkrant tot leven kwam. Tien jaar al weer en ik weet het nog precies, omdat  ik samen met baasje op die bijzondere vergadering in het Clubhuis van Ons Buiten aanwezig was.

Wat een enthousiaste mensen waren daar zeg. Ik kon echt  niet aan de kant blijven staan en zo verscheen samen met de eerste buurtkrant mijn eerste column. Daarna verschenen er nog een heleboel met onderwerpen waarin, als het even kon honden, Voordorp en de actualiteit een hoofdrol speelden.

Dit wordt mijn 54^ste Snuffelhoek. Helaas is het er nooit van gekomen een gedeelte te bundelen en uit te geven, maar ik heb ze wel allemaal in goede volgorde op hier op mijn website gezet. In vogelvlucht kan u hier het wel en wee van Voordorp over de afgelopen tien jaar lezen.

Ik was letterlijk een jonge hond toen ik aan dit avontuur begon. Inmiddels zijn we tien jaar verder en vierde ik afgelopen oktober mijn elfde verjaardag. Dat is voor een Jack Russell terriër  nog altijd een mooie leeftijd. Wij kunnen met een beetje geluk wel 15 tot 16 jaar worden. De vraag is wel of ik dat geluk krijg, want zoals ik in het begin al vertelde; ik ben erg ziek.

Ik ben door de Dierendokters naar de Universiteit voor Gezelschapsdieren verwezen en daar hebben ze me aan alle kanten onderzocht. Helemaal duidelijk is het nog niet wat ik mankeer, maar ik heb veel pijn en ze hebben alleen maar pijnstillers voor me.

Lieve lezers ik hoop echt dat ik weer beter word en ik u dat in de volgende buurtkrant zelf kan vertellen, maar mocht dat niet zo zijn dan wil ik jullie alvast bedanken voor jullie enthousiaste reacties. Die hebben ervoor gezorgd dat ik steeds weer de moed vond om op pad te gaan. Rondsnuffelen in Voordorp net zo lang tot ik weer een verhaaltje bij elkaar had gesprokkeld.  

Woef! Jip

 Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van december 2014

 

 

Liever een man met een schop dan met een geweer

De Spitter van Vincent van Gogh

Wat een toestanden toch! Ik wil niet zeggen dat ik bang ben, maar een beetje ongerust ben ik toch wel. Het zal toch niet zo zijn dat we langzaam maar zeker in een Derde Wereldoorlog wegzakken. Baasje maakt zich veel zorgen: ‘Ik ben in een oorlog geboren en nu zal je het nog gaan meemaken dat ik ook in een oorlog sterf,’ zegt ze.

Ze maakt zich vooral druk over al die jonge mannen die het een soort van uitverkiezing vinden om te gaan vechten voor wat? Voor land? Vaderland? Of hogere idealen als het oprichten van een Kalifaat naar voorbeeld van Mohammed (circa 570 – 632), een koopman uit Mekka, die door de aartsengel Gabriël tot Profeet van God werd benoemd.

Ik ben een klein hondje en begrijp niets van Oorlogen. Dus ben ik te rade gegaan bij Erasmus, u weet wel die Nederlandse geleerde uit de 15^e eeuw, hij verfoeide de oorlog en stelde, dat de oorlog zoet is voor de onervarenen en dat hoe succesvol een oorlog ook mag zijn – althans voor de overwinnaars - het resultaat altijd ellende is.  En het ergste, de ene oorlog leidt tot de volgende oorlog.

Hij wijst erop dat mensen in het strijdgewoel hun menselijkheid verliezen. Gaat de strijd in het begin nog over competitie in dapperheid meer dan de zin om te doden. Maar naarmate de hoogste macht meer in handen van schurken komt, is de ellende niet meer te overzien.

                                                                                                         

Engelse soldaat in Eerste Wereldoorlog

                                                           

Het is die zelfde onervarenheid waarmee jonge mannen opgetogen ten strijde trokken in de Eerste Wereldoorlog. Na een eeuw van vrede leek deze oorlog voor veel jonge mannen de kans om zich eindelijk te bewijzen op het veld van eer; de strijd zou een test voor hun karakter, moed en doorzettingsvermogen zijn. Maar de oorlog werd niet het strijdtoneel waar zij hun nobele ambities in daden konden omzetten. Prikkeldraad en machinegeweer minimaliseerden hun heldendaden. Gifgas, eindeloze bombardementen en sluipschutters ontnamen velen zelfs de kans op een eervolle dood.

En nu hebben we dus Isis en jonge mannen uit heel Europa die bereid zijn om voor deze zaak een heldendood te sterven. Eerst dacht ik nog dat het over de Egyptische Godin Isis ging, een moedergodin en symbool van de vruchtbaarheid, maar in plaats daarvan kwam ik terecht in de nachtmerrie van Alice’s avonturen in Wonderland. In haar ontmoeting met de Hartenkoningin die zodra iets niet naar haar zin was scandeerde: "Off with his head!"

Neen, ik houd echt niet van dit soort heldendaden. Geef mij maar mannen met een in schop in handen. Mannen die de aarde omspitten en eten verbouwen. Die voor hun vrouwen en kinderen zorgen en thuisgekomen hun hond even lekker over de rug aaien.

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van oktober 2014

Een veld vol Zonnebloemen

Sorry, maar ik ben een beetje moe. Dat komt door al die emoties, die via de televisie de huiskamer binnen fladderen. Ik wilde bijna vliegen zeggen, maar dat vind ik gezien de oorzaak niet erg gepast.

Ja natuurlijk moet ik mijn hart luchten over de  MH17. Ik vind het zo onwerkelijk. Je gaat op reis samen met je familie voor een fijne vakantie. Wie doet dat niet? Baasje is ook een aantal jaren geleden met haar kinderen naar Rome gevlogen en gelukkig heelhuids teruggekeerd. Of je moet weg voor je werk.  Naar een congres om samen met een aantal collega’s je te verdiepen in een of ander maatschappelijk probleem. Baasjes oudste kind vliegt de hele wereld over om dan hier, dan daar met andere wetenschappers over moeilijke vraagstukken te praten. En ja, natuurlijk hoop je dat het vliegtuig in de lucht blijft. Mensen die het kunnen weten, zeggen zelfs dat het veiliger is dan in een auto op de snelweg.

Maar toch gebeurt het af en toe dat het noodlot je als een bliksemschicht treft en je vliegtuig verongelukt.  Een vreselijke   ramp, omdat dan heel veel mensen  tegelijkertijd doodgaan.  En niet alleen  mannen, vrouwen en kinderen. Bijna op iedere vlucht vliegen ook dieren mee. Zo zaten in de MH17  twee honden. Een Friese Stabij van acht jaar oud, genaamd Quinta en een Duitse Herder-pup, die  Costa heette.

Zelf heb ik nog nooit gevlogen. Baasje vindt het niets voor mij om alleen in een kooi onder in het vliegtuig tussen de bagage te staan. Maar ik ken honden zoals Fifi en Puk die regelmatig met hun baasjes mee vliegen om op vakantie te gaan. Juultje een ruwharige dwergtackel mag in de passagiersruimte, op schoot bij haar baasje. Soms is het een voordeel als je heel erg klein bent.

Gelukkig zaten ze niet in de MH17. Hun leven is niet geëindigd in een groot veld vol met goudgele zonnebloemen. Ruisende zonnebloemen die diep moeten hebben gebogen voor al die mannen, vrouwen en kinderen die vanuit de stilgevallen hemel naar beneden daalden. Ver weg in een uithoek van de Oekraïne: een oorlogsgebied.

Doodleuk uit de lucht geschoten.

Woef!  Jip

Verschijnt in de VoordorpVooruit van augustus 2014

Heel Europa naar de stembus

Op de dag dat ik dit schrijf mogen de inwoners van Europa naar de stembus. In Nederland is al op donderdag gestemd. Ik kon deze keer niet mee het stemhokje in, want we zijn niet thuis in Voordorp maar in Stompwijk. Een dorp in Zuid-Holland waar zowel ik als Baasje geboren zijn. Af en toe keren we terug; logeren we in een huis van een familielid die op vakantie gaat. Heel gezellig hoor. We zijn bijna iedere dag op stap. Bezoeken familie die daar zijn blijven wonen. We zorgen voor de konijnen en voor Tessa, dat is de moeder van onze poes Cherie. Cherie hebben we thuis gelaten deze keer. 

Paul zorgt voor haar. Hij woont weer tijdelijk in ons huis, omdat hij geen woonruimte meer heeft en druk op zoek is naar een kamer. Dus als u nog wat weet, geef mij dan een seintje, want een geschikte en betaalbare kamer vinden in Utrecht is echt heel moeilijk. Paul is een lieve rustige jonge man, die bovendien heel netjes is, daar krijg je gewoon een fijne huisgenoot mee. Hij is ook niet te beroerd om iets voor je te doen. 

Zo heeft hij voor Baasje gestemd met een machtiging en een kopie van haar paspoort. Dus die stem is niet verloren gegaan. Althans dat hopen wij, want Europa is wel erg groot, daar kan – denk ik – best wel eens iets, zoals een klein stemmetje, zoek raken. Maar Baasje vertrouwt erop dat, dat piepkleine stemmetje van haar toch meetelt in de vaart der volkeren. Ja want ze is voor Europa en voor alle mensen die daar wonen. Ze hoopt dat het helpt om oorlogen, zoals die in het verleden uitgevochten zijn niet meer plaats zullen vinden. 

Nou dat hoop ik ook hoor. 4 Augustus a.s. is het 100 jaar geleden dat de eerste Wereld Oorlog is begonnen. Ik zag er beelden van op de televisie. Echt een nachtmerrie al die jonge mannen in die loopgraven, half verhongerd en dik onder de modder. Ik kon zelfs niet meer zien of het een Engelse, een Duitse, een Franse of Belgische soldaat was. Dat is toch gewoon gekkenwerk. Wie verzint er nu zo iets? Neen zoiets mag nooit meer gebeuren! En dat kan alleen als de mensen in alle landen van Europa vrienden blijven met elkaar. Als we elkaar willen helpen om vooruit te komen.
Honger en armoede in Europa uitbannen. Er voor zorgen dat alle kinderen goed onderwijs krijgen, zodat ze begrijpen dat het belangrijk is om de vrede te bewaren. Dat het slecht is voor henzelf en hun toekomstige kinderen om naar wapens te grijpen, die alles kapot maken en mensen tot vluchtelingen maken. Dat we veel met elkaar moeten praten, desnoods bekvechten en leren samenwerken om bijvoorbeeld de banken onder controle te krijgen. Want weet je geld trekt zich niets aan van grenzen en in één Europa kan het niet zomaar naar het buitenland verdwijnen.

Samen richtlijnen maken die er voor gaan zorgen dat er niet zo rondgesjouwd mag worden met dieren voor ze in een slachthuis aankomen. Ja in één Europa kunnen we heel veel heel anders aanpakken vooral de problemen, die zich niet door een grens laten tegenhouden. Denk aan het milieu, energie, misdaden, vluchtelingen en asielzoekers. De graaiers, de ikke ikke en de rest kan stikken mentaliteit.
Neen, niet allemaal kleine kruideniertjes in een eigen winkeltje die de concurrent probeert te slim af te zijn. Weg met: 'De ene zijn dood is de ander zijn brood', maar 'Wij zijn Europeanen, die leven en laten leven.'

Pfff... zal ik me de volgende keer ook maar verkiesbaar stellen voor het Europees Parlement?




Woef! Jip

Deze column verscheen eerder in de VoordorpVooruit van juni 2014.

Wie niet horen wil......

     

Wie niet horen wil, moet voelen. Zo luidt een Nederlands gezegde. Het betekent zoveel als, wie niet luistert naar wijze raad, of wie ongehoorzaam is, zal de gevolgen wel aan de lijve ondervinden.

Nou ben ik een Jack Russell Terriër en niet honderd procent gehoorzaam, dat zit zo’n beetje in mijn DNA zullen we maar zeggen. Baasje vindt het niet erg, want ze is dol op Jackies en vindt mij en mijn soortgenootjes pittige hondjes. Echt eigenwijs en zegt ze, ‘ een honderd procent gehoorzame Jack Russell, is een sul en geen echte Jack Russell’, maar ze houdt er wel rekening mee dat ze mij niet helemaal kan vertrouwen. Dus moet ik als we gaan wandelen altijd aangelijnd zijn, want ik kan haar commando WACHT zo maar negeren en de rijweg oprennen. Vooral in het centrum van Voordorp op de Bisschop Romerostraat een hachelijke onderneming, omdat er ieder ogenblik een auto met een noodgang de hoek om kan komen scheuren en dan zou mijn leven niet erg zeker meer zijn.

Gelukkig dat hondenbaasjes weten dat niet alle honden hetzelfde zijn en dat, zeker waar het verschillende rassen betreft, je soms een andere manier van aanpak moet volgen bij de opvoeding en omgang om ons honden te beschermen tegen onszelf.

Bij mensen zelf ligt dat allemaal veel moeilijker. Sowieso mag je geen onderscheid tussen mensen maken. Alle mensen zijn hetzelfde. Ze krijgen dezelfde bij wet vastgelegde commando’s en er wordt verwacht dat ze die allemaal op precies dezelfde wijze begrijpen en er met hetzelfde gedrag op zullen reageren.

Ja dank je de koekoek. Dat loopt natuurlijk mis. Het is toch een beetje dom om te verwachten dat mensen, die eeuwenlang onder totaal verschillende omstandigheden hebben moeten overleven, precies dezelfde zeden en mores ontwikkelen!

Daar krijg je drama’s van zoals in Deurne. 

Waarom luisterden die jongens niet? Hebben ze niet goed begrepen, dat er commando’s zijn: ‘Nee dat mag niet! Niet met een blaffer in je zak een juwelier bedreigen en van zijn waar beroven! Nee, mag niet!’ En waarom zijn die jongens niet aangelijnd voor hun eigen veiligheid, omdat ze niet wilden luisteren? Eén van hen was een bekende van de politie voor soortgelijke misdragingen?

Ik heb deze vragen ook aan baasje voorgelegd, maar die zegt alleen: ‘Jip dit is ingewikkelde problematiek, waar mensen liever niet over praten. Gelukkig ben jij een hond, een Jack Russell  en weet ik hoe ik je moet beschermen!’

Woef! Jip

Deze column verscheen eerder in de VoordorpVooruit van april 2014 

Een wereld zonder geld!

Ik lig in mijn mand en droom over een wereld zonder geld. Over een wereld waarin mensen voor elkaar, voor de dieren en het milieu waarin ze leven zorgen zonder dat ze daarvoor beloond moeten worden met geld! De beloning zal bestaan uit welzijn en geluk. Geen geldzorgen, iedereen een mooie woning, genoeg gezond voedsel, goed gekleed, uitmuntend onderwijs en een zorgvuldig gezondheidsbeleid.

I have a dream!

Als er geen geld is, zijn er geen banken en dus ook geen crisis! Mensen voelen geen dwang om zich aan te melden bij de Postcodeloterij. Weg is de angst dat de prijs in hun straat valt en zij – sukkel – alleen in armoede achterblijven. Nee in een wereld zonder geld is Wc-papier meer waard dan zo’n lot, omdat je daar volgens baasje, tenminste je kont nog fatsoenlijk mee af kan vegen.

In een wereld zonder geld stappen mensen in het openbaarvervoer, zeggen de chauffeur goedendag en gaan zitten. Geen pinpassen of scanpalen geen dure niet te beveiligen geldpinapparaten. In de supermarkten is veel meer ruimte nu er geen kassa’s meer staan. Mensen pakken hun boodschappen uit de schappen en wandelen zo naar buiten. Snel en veilig. Overvallen leveren hooguit een kar met boodschappen op en zijn niet meer lucratief. Het politieapparaat kan dus ook danig uitgedund worden en de camerabewaking verwijderd.

Alle controle-instanties worden op de dag dat geld opgedoekt wordt overbodig. Internetbankieren en de belastingdienst behoren tot de verleden tijd. We krijgen onze privacy weer terug en zullen ons vrijer en gelukkiger voelen. Met het geld zal veel kwaad uit de wereld verdwijnen.

I have a dream!

Stel je eens voor lieve mensen in wat voor een mooie wereld we dan mogen leven. Een leven zonder oorlogen en met zeeën van tijd voor de opvoeding en verzorging van de jeugd. Die zich ontwikkelen op de beste scholen waar ze voorbereid worden om eens het stokje van hun ouders over te nemen.

Hun ouders en andere volwassenen, die zonder uitzonderingen vanaf 25 jaar, 25 uur per week werkzaamheden uitvoeren, nodig om een wereld zonder geld draaiende te houden. Ouderen die niet met pensioen gaan, maar mee blijven participeren en gerespecteerd in hun ervaring en levenswijsheid zullen zijn!

I have a dream en rol me gelukzalig om in mijn mand. Ontspan me. Laat per ongeluk een wind. Baasje ruikt het en zegt: ‘kom Jip volgens mij moet je nodig uitgelaten worden! Kom mee dan lopen we gelijk langs de dierenarts om die rekening van jou te betalen. Je weet wel de kosten van die pillen tegen je vuurwerkangst, die uiteindelijk helemaal niet werkten, maar er wel voor zorgden dat je doodziek werd en twee spoedconsulten nodig had om weer een beetje op te knappen! Het nieuwe jaar was nog geen één dag oud of ik stond al in het rood!’

Kon ik baasje nu maar vertellen over mijn droom en mijn vurigste wens, dat de mensen volgend jaar met Oud en Nieuw alle bankbiljetten aan vuurpijlen binden en ze te samen de lucht in schieten.

                                 

Woef! Jip

Verscheen in de VoordorpVooruit van  2 februari 2014