Dappere honden

Krijg ik de kans, heeft baasje een stoel niet goed onder de tafel geschoven, dan hup spring ik erop, leg mijn voorpoten op de rugleuning en rechtop staand op mijn achterpoten kan ik door het raam het centrum van Voordorp overzien. Baasje vindt me dan net een wijkagent en zegt dat ze een politiepet voor me zal kopen, want die past iedereen beweert ze.

Op 5 mei zag De Brink er heel anders uit. Er stond een grote witte tent en overal marktkramen. Ik blafte hard naar de wapperende vlaggen, maar baasje zei dat het goed was. Zestig jaar geleden hadden Amerikaanse en Canadese soldaten Nederland bevrijd van het Duitse Nazidom. De vrijheid was met veel bloed betaald en dat mogen we nooit vergeten.
Nou dat zal niet gauw gebeuren want iedere dag snuffel ik door straten die vernoemd zijn naar mensen die gevochten hebben voor de vrijheid. Voordorp is een bolwerk van overleden vrijheidsstrijders. Alleen hebben we nog geen monument. Het ontwerp van metershoge toortsen in rode steen die De Brink zouden markeren is door de meeste mensen afgewezen. Jammer voor baasje, want die vond het heel mooi. De mensen wilden liever een beeld dat ze konden herkennen, b.v. van Steve Biko; de strijder tegen apartheid in Zuid Afrika. Maar ja hoe gedenken we dan al die andere helden?

Ze zouden natuurlijk ook een beeld van een beroemde hond kunnen maken. Een hond in steen of brons laat nooit wat achter op een ongelegen plaats. Zelfs Boudewijn Büch, die niet van honden hield, raakte gepassioneerd door het Amerikaanse hondje Shep dat van 1936 tot 1942 leefde op het station Fort Benton in de staat Montana en daar een eigen standbeeld kreeg.



In veel Amerikaanse en Britse musea zag hij hondenhelden, opgezet of als standbeeld. Meestal speur- en berichtenhonden, postuum vereerd, nadat ze het leven in een oorlog gelaten hadden. In Londen staat een monument voor alle heldhaftige dieren uit alle oorlogen en de Britten kennen de ‘Dickin Medal’ een onderscheiding vergelijkbaar met het Victoria Cross voor de hoogste militaire eer.

Reddingshonden zoeken mensen in puinhopen na een aardbeving en wat te denken van die zwerfhond in Kenia die onlangs dwars door het drukke verkeer heen, met een vondeling in een plastic tas aan kwam sjouwen. Zo’n schat verdient een standbeeld met de baby in haar bek als symbool van leven en vrijheid in strijd tegen de wegwerpmaatschappij.

Woef! JIP


Verscheen eerder in de Voordorp Vooruit van juni 2005

Jip bezoekt een hondententoonstelling

Slechts éénmaal ben ik op een hondententoonstelling echt geshowd. Dat was op 21 oktober 2007. Ik was toen al vier jaar.

Voor baasje ben ik het allermooiste en allerliefste hondje dat op aarde rond loopt, maar die keurmeesters kijken met een heel ander oog. Ik kreeg de kwalificatie: Goed. Dus geen uitmuntend! Niet goed genoeg om voor mijn ras rond te mogen wippen. Tja dat vind ik natuurlijk wel jammer..., maar baasje zit daar helemaal niet mee. Die had toch geen zin in al die loopse teven over de vloer. Ze is tevreden met de opmerking dat ik prachtige ogen en een echte Jack Russell uitstraling heb.

Ten tijde dat ik mijn derde column schreef maakte ik voor het eerst kennis met een hondententoonstelling hier vlak bij in de beroemde Veemarkthallen. De plannen zijn er inmiddels door. De Veemarkt gaat ruimte maken voor 500 woningen.

Column 3 verscheen in de VoordorpVooruit van maart 2005.

Hebben jullie mij gezien 23 januari? Ik was ook op de Vrijmarkt voor Azië. Samen met baasje en Paul hebben we een heleboel geld uitgegeven voor de slachtoffers van de tsunami. En wij niet alleen: ongelooflijk zoveel geld als er binnen is gekomen. En weet je wat zo leuk was, net zoals bij de echte ontwikkelingshulp kregen we er een heleboel voor terug. Paul danste naar huis met een tas vol boeken over het toneel en ik schudde een prachtige knuffel heen en weer tussen mijn tanden.

Wel jammer dat de gemeente de Veemarkt op wil ruimen. Alleen woonhuizen in Voordorp vind ik erg saai. Oké de automarkt geeft misschien wat overlast, maar een mooie kerstshow, poppenbeurs of vlooienmarkt zijn toch gezellige activiteiten. Ik ben met baasje een keer naar een internationale hondententoonstelling wezen kijken. De hele hal was verdeeld in ringen. Wij gingen naar ring tien waar de jury Jack Russell terriërs keurde: mijn soortgenootjes. Baasje wilde weten of showen misschien ook wat voor mij was, maar het was geen succes. Ik plaste tegen de broekspijp van een dame die met een hooghartige reu aan een lijntje liep. De dame was zeer verbolgen en baasje excuseerde zich overmatig.

Nu wandelen we weer gewoon door de wijk. Baasje vindt me meer een werkhond en niet geschikt voor een showlijntje. Ik ben het helemaal met haar eens. Laat mij maar graven in een grote hoop sneeuw. Zo dat was leuk! Plotseling zaten we midden in de winter en de al ontloken lente was met een dik pak sneeuw bedekt. Ik heb van mijn leven nog niet zoveel sneeuw gezien. In de straat gooiden grote jongens en meisjes sneeuwballen naar elkaar en ik mocht meespelen. ‘Jip, hier! Jip, hier!’ klonk het van alle kanten. Ik rende van de een naar de ander met iedere keer een nieuwe sneeuwbal in mijn bek.

Als de gemeente nu niet weet wat ze met het terrein van de Veemarkt aanmoet, laat ze er dan een groot dorpshuis bouwen met daarin een mooie bioscoop. Dat is leuk voor al die aardige jongens en meisjes uit Voordorp en misschien mag ik dan ook wel mee naar de film van neefje Tim. ‘Zo’n snotaap,’ zegt baasje. ‘Zo ligt hij nog hier op de vloer lego te bouwen en zo staat hij handtekeningen uit te delen als regisseur van een gouden film.’ Hebben jullie ‘Vet Hard’ met Jack Wouterse al gezien? Nee? Kijken hoor! Ik ben ook dol op vette actie. Woef! JIP