Hebt U dat nu ook lieve lezer, zo aan het einde van de zomer,
dat U net als ik een beetje weemoedig wordt?
Misschien juist omdat we na genieten van een paar mooie Oudewijvendagen.
De september warmte maakt soezerig en
doen me terugverlangen naar al die mooie
dagen op de tuin. De lekkere plekjes waar ik lag, soms in het gras met een warm
zonnetje op mijn rug, soms in de schaduw onder de jeneverbesboom met zijn
verrukkelijke koelte. Alweer loopt een zomer ten einde. Verdwijnen er plekjes,
waaraan je toch een beetje gehecht bent geraakt.
Hoe lang is het nu geleden dat ik met Baasje naar de
Veemarkt liep en er een tentoonstelling bezocht? En moet je nu daar eens gaan kijken.
Je gelooft je eigen ogen niet. Allemaal nieuwe huizen met een heleboel
bedrijvigheid om al die nieuwe mensen en honden en katten natuurlijk, een
gezellige en warme plek in Voordorp te geven. Fijn en goed natuurlijk. Mensen
hebben een dak boven hun hoofd nodig met veel liefde!
Tegelijkertijd is er het besef dat er iets verdwenen is. Dat
de Veemarkt een herinnering is geworden.
Een plek uit mijn jeugd die er niet meer is. Het is toch ook een afscheid laten
we wel wezen.
Een paar weken geleden is er nog een plekje uit mijn leven
verdwenen. Een heel warm wandelend plekje, dat hier rondliep in huis toen ik
bij baasje kwam wonen. Ze heette Chérie en accepteerde dat ik haar
alleenheerschappij danig verstoorde. At uit mijn voerbak. Gaf me een tik op
mijn neus als ik wat te opdringerig, de geur vlak onder haar staart probeerde
op te snuiven.
Ik zal de kopjes die
ze ’s morgens bij het wakker worden aan mij gaf nooit vergeten. Zeventien jaar
is ze geworden. Zeker een prachtige leeftijd, maar het betekent ook dat ze heel
veel lege plekjes achter laat.
Spinnend in haar mandje in de vensterbank. Miauwend op het
aanrecht voor fris water uit de kraan. Jankend voor de buitendeur als ze naar
binnen wil. Voor brokjes in de kast. De zachte kussenvoetjes op het gezicht van
baasje, waarmee ze haar wekt omdat ze gekriebeld wil worden op het kopje dat
steeds hoekiger wordt.
Als iets, iemand sterft of verdwijnt, sterven we zelf ook
een beetje.
Woef! Jip
Verscheen in de VoordorpVooruit van oktober 2015
Jip! Wat ben je toch een gevoelig hondje. Ik voel een diepe verwantschap met je.
BeantwoordenVerwijderenWat fijn Adriaan, ik ben ook zo op jou gesteld. Kom maar weer gauw een keertje langs!
BeantwoordenVerwijderenSterkte lieve Jip!
BeantwoordenVerwijderenJe hebt veel meegemaakt de laatste tijd Jip. Ik wens jou en je baasje veel sterkte toe.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel lieve Elly en Heldinne, medeleven doet toch altijd weer goed! Poot Jip
BeantwoordenVerwijderenAch Jip, wat een lief stuk over je huisgenootje met de prachtige ogen. Valt niet mee, zonder haar.
BeantwoordenVerwijderenIk begrijp dat vandaag ook een zware dag is. Hopelijk valt de uitslag van de foto's mee. En mooi gebit levert het in elk geval op.
Aai van mij en de groeten voor je baasje.