De mooiste wijk van Nederland

 

Ik loop samen met baasje mijn dagelijkse rondje door de wijk. De Gemeente Utrecht heeft de laatste euro's van 2010 gebruikt om de trottoirs in de Bisschop Romerostraat eens flink op te hogen. Baasje is er blij mee. 'Jip,'zegt ze, 'dan kan ik straks als ik oud ben, mijn rollator zo in de bus schuiven en zelf boodschappen doen in het winkelcentrum.'

Ja ja en als dat zo door gaat met die wateroverlast heeft Voordorp straks ook een eigen kanaalstraat waarover de inwoners in kano's naar Albert Hein kunnen peddelen. 
En hoe moet dat dan met mij? Maxim is een echte waterhond, maar ik hou van grond onder mijn poten. 
Ik vraag me wel eens af - als er nu weer een enquête wordt gehouden – zal Voordorp dan nog steeds de meest geliefde wijk zijn, waar Nederlanders willen wonen?

      

Wat verder op in mijn straat staat een GFT bak helemaal alleen op de stoep. Niet zo'n grote bruine op wielen , maar een 40 liter bak met draaghengsel. Het deksel staat open en ik kan de GFT van hier al ruiken. 'Wat doet die bak daar,' vraag ik aan baasje. 'Het is vandaag toch geen inzameldag of vullen de Voordorpers tegenwoordig de GFT bak op locatie?'

'Sorry Jip, dat is onze GFT bak,'antwoordt ze.

Mijn baasje die vindt dat de beste wijk van Nederland niet mag verloederen. Boos wordt als mensen hun koffiepads en sinaasappelschillen het raam uit en in de borders rondom de flat gooien, laat zelf haar GFT bak buiten op de stoep staan!

'Maar je zegt zelf altijd tegen Paul en Adriaan dat Voordorp geen vuilnisbak is en dat ze snoeppapiertjes etc. mee terug naar huis moeten nemen!'

Ze vertelt me dat ze al vanaf begin december met een niet –, of slecht geleegde GFT bak zit en dat ze hem nu laat staan totdat de inzameldienst hem helemaal geleegd heeft en ze hem eindelijk met groene zeep schoon kan maken. Ze is echt opstandig! Heeft al verschillende keren het 2860000 nummer gebeld.

'Met het informatienummer van de gemeente. Wat kan ik voor u doen?'

Baasje heeft het probleem uitgelegd. Dacht dat er direct iemand zou komen. Dat de baas van hogerhand zou zeggen: 'hé jij, jongeman! Je hebt je werk maar half gedaan. Ga onmiddellijk die bak goed legen!' Maar in plaats daarvan heeft de telefoniste gezegd: 'Wij hebben een eigen werkwijze. Ik maak een aantekening van uw melding en geef deze door aan de verantwoordelijke afdeling. Daar wordt beoordeeld of de melding belangrijk genoeg is en als dit zo is komt de melding in de planning, waarna deze op zekere dag en tijdstip in het team besproken zal worden. De uitkomst bepaalt wat of er met uw melding wordt gedaan.'

'Hemeltje nog aan toe, dat is dan zeker niet meer voor het weekend?' Stamelt baasje nog, maar daar heeft de telefoniste geen antwoord op. Baasje krijgt later nog wel een telefoontje: 'Met stadswerken. Uw GFT bak wordt niet goed geleegd? U heeft wel een stuk krant onder in de bak gelegd? O, een reclame werkje. Nee Mevrouw dat kan u beter niet doen. Dat plakt. Komt door al die kleuren inkt. Laat die bak maar buiten staan. Ik zal mijn jongens zeggen dat ze er extra opletten!'

De jongens zijn langs geweest, maar er ligt nog steeds GFT in de bak. Baasje heeft weer het nummer gebeld en gevraagd of ze misschien door verbonden kon worden met de verantwoordelijke afdeling, maar dat wilde de telefoniste niet doen, want ze hebben bij de gemeente een eigen werkwijze. Ze maakt eerst een aantekening van de melding en dan ....

De GFT bak staat nog op de stoep en baasje weet er niet goed raad mee. Ik wel hoor, ik heb tegen haar gezegd: 'Gooi maar weer gewoon in de vuilniszak.'

Woef Jip!

                                  

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van februari 2011

.  

Burendag

De Karpaten Polen

     
 Iedereen weer gezond terug van de zomervakantie? Nou ik heb het ook heel goed gehad hoor. Samen met Ietje – mijn logeer vriendin – rende ik over het strand van Almere Haven, terwijl Baasje steunend en kreunend in Polen bergen beklom. Gelukkig heeft ze het overleeft en zegt ze: 'die Polen zijn echt heel aardige mensen.' 

 Dat was nog aan het begin van de zomer. Inmiddels is de langste dag verstreken en vandaag – de dag dat ik dit schrijf – is het BURENDAG. 

Ik wist niet goed wat buren waren, dus heeft baasje mij dat uitgelegd. Buren, vertelde ze mij, is een ouderwets begrip en stamt uit een tijd dat mensen, die dicht bij elkaar woonden bijna dagelijks bij elkaar over de vloer kwamen. De achterdeur stond gewoon wijd open en kon soms niet eens op slot. Ook 's nachts niet. Ze babbelden wat over het een en ander – social talk heet dat – en hielpen elkaar als dat nodig was. 

De vrouwen werkten vooral binnenshuis en hadden daardoor meer tijd voor elkaar. Dus echt heel lang geleden en uit die tijd stamt ook het spreekwoord: Een goede buur is beter dan een verre vriend. Heel mooi! Baasje heeft het allemaal gekend, maar hier in onze flat in Voordorp zie ik nooit buren. Wij hebben helemaal geen buren. Wij hebben alleen geluiden. Voetstappen, rennende kindervoeten een huilende baby, een dichtslaande deur, geklop, geboor, en soms een scheldende vrouwen- of mannenstem.
 Iemand wel eens een boze buur aan de deur gehad? Nou daar zit je natuurlijk ook niet op te wachten. Daar zet je toch geen koffie voor. Dat kunnen ze dan wel willen bij dat Oranje Fonds maar daar beginnen we echt niet aan. Nee hoor die tijd hebben we gehad. 

verre vriendin Ietje

Geef mij maar liever die verre vriend. Weten jullie dat ik heel veel internetvrienden heb? Dat komt door mijn weblog 'Jip's Snuffelhoek'. Ik heb ook een eigen mailadres dus als jullie ook een verre vriend van mij willen worden kan je me gewoon mailen. Twitteren mag ook. Net als de Koningin. Vandaag heeft ze een kaars aangestoken tegen het geweld. Gek eigenlijk want kaarsen aansteken is toch iets van katholieken. O jé! Dat doet me ineens denken aan de dag dat Juliana ter communie ging en dat was geen gezond teken. Ik hoop voor de Koningin dat die dag voor haar niet aan zal breken. Voorlopig krijgen we op 4 oktober eerst nog een dierendag en dan gaan we weer op voor de kortste dag. Aan het Oranje Fonds zal ik vragen of ze volgend jaar een 'aardige mensendag' willen stimuleren want die wonen er genoeg in Voordorp en ook in onze flat.

Woef ! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van oktober 2010

Bij de Dierendokter

 

Wat ik laatst toch meegemaakt heb. Ik was bij de Dierendokter op het spreekuur omdat ik ineens niet goed meer kon lopen. De trap op ging helemaal niet meer en ik kon 's nachts ook niet stiekem bij baasje op het bed springen. Baasje moest me dragen en tillen. Dus zei ze: 'Kom Jip we gaan naar de Dierendokter.' 
Nou ben ik niet erg op dokters, maar baasje zette door. Zitten we daar in de wachtkamer, overigens een heel gezellige ruimte met speelgoed en hondenkoekjes, komt er een spoedgeval binnen. Een man met in zijn armen een hond.

'Ik ben bang dat mijn hond dood is', vertelde hij.

'Leg hem maar op de behandeltafel,' zei de dokter.

Zodra de hond op de tafel lag, opende de dokter een luikje waar een kat uit sprong, die snel over de hond heen rende en weer terug door het luikje.

De hond gaf geen sjoege, knipperde niet eens met een oog.

'Helaas u hebt gelijk. Uw hond is dood,' constateerde de dokter.

'Jammer,' zei de man, 'niets aan te doen. Wat kost mij dit consult?'

'795 euro,'antwoordde de dokter.

'Zo dat is veel geld, waarom is het zo duur?

'20 euro voor het consult en 775 voor de CAT scan.'

'Ha ha ! Een mop! Goed hé? Maar dat ik problemen had met lopen is echt waar. De Dierendokter dacht aan een nekhernia en stelde voor dat ik een dagje bij haar in de kliniek kwam logeren. Onder narcose hebben ze foto's van mijn nek gemaakt en omdat ik toch sliep gelijk mijn gebit schoongemaakt. 

               
Dus dat is ook weer helemaal Spic en Span. Baasje was heel tevreden, niet alleen over het resultaat, maar ook over de individuele aandacht die Dierendokters aan hun patiënten geven.

Volgens mij is ze gewoon jaloers, want ze wil voortaan zelf ook naar een Dierendokter i.p.v. naar haar eigen dokters. Ze zegt: 'Ik ben ook een zoogdier en kan best onder behandeling van een Dierendokter. Dat is ook veel goedkoper. Misschien dat die politieke partijen daar eens naar moeten kijken als ze perse willen bezuinigen in de gezondheidszorg.'

Ze vindt sowieso dat politici er geen verstand hebben, omdat ze het GEZONDHEIDSZORG noemen. 'ZIEKEN hebben ZORG nodig,' zegt ze. 'Gezonden redden zichzelf wel.' 
Zo mopperde ze nog een poosje door terwijl ze mijn tanden poetste. De meisjes van de Dierendokter hebben haar geleerd hoe ze dat moet doen. Iedere dag poetsen met een heerlijke kippentandpasta. Mmm... 
Alleen met die vingertandenborstel lukte het niet zo goed. Dus heeft baasje een tandenborstel voor peuters gekocht en dat gaat prima. 'Jip je bent toch net een peuter,' zegt ze.

Op de röntgenfoto was niet veel te zien. Zekerheidshalve draag ik nu wel een borsttuig met legermotief, omdat er niet aan mijn nek mag worden getrokken. 




Gelukkig loop ik weer goed en kruip 's nachts zo als vanouds stiekem bij baasje in bed. Maar als het terug komt krijg ik toch die CAT scan.

               

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van juni 2010

Niet vies doen!

          
  
Mensen zijn rare dieren. Echt waar, soms snap ik niets van hen. Neem bijvoorbeeld de ophef over priesters en nonnen, die aan kinderen hebben zitten frunniken en die daar nu 'nichts mehr von wissen'. En de verontwaardiging daarover in actualiteitenprogramma's.
Sowieso zijn het gebeurtenissen van meer dan een halve eeuw geleden: de kinderen zijn nu mannen en vrouwen op leeftijd. De daders, dood of seniel. Hoe achterhaal je wat werkelijk gebeurd is?

Alleen zeker is dat er ouders waren, die in de veronderstelling leefden dat paters en nonnen hun kind beter konden opvoeden dan zij zelf en het naar een internaat brachten. 

Dom, dom, dom, hoe kan je zoiets doen. Je kind overdragen aan mensen die zelf geen kinderen hebben. Ze ook niet willen. Er misschien zelfs een hekel aan hebben. En bovendien niets van seks willen weten: alle vleselijke lusten afzweren en daar breng je dan je kind, je oogappel, je vlees geworden liefde heen! Dat is toch om moeilijkheden vragen niet! Dat is toch de kat op het spek binden!

En als de fysiologie van zo'n non of pater toch begint te werken, er iets gebeurt wat ze eigenlijk niet willen, ja dan kunnen ze maar één ding doen en dat is het zo snel mogelijk vergeten.

Stel je voor dat mijn moeder Keetje zoiets gedaan zou hebben. Dat ze dacht: het is wel goed hoor, ik heb al vier nestjes met jonge hondjes grootgebracht. Dit vijfde nest voedt een andere hond maar op en dat ze mij 'kleine Jack Russell pup' in de mand van een Mechelse herder had neergelegd – een reu wel te verstaan – met het idee, dat die van mij een goede politiehond zou kunnen maken. Iedereen snapt toch dat zoiets niet kan, dat daar nare dingen van komen.

Nee puppy's horen in het nest van hun eigen moeder. Daar leren ze al spelende alle gedragingen die ze later in het leven nodig hebben. Nou helemaal waar is dit toch niet. Want toen ik klein was speelde ik met mijn broertjes en zusje van die opwindende spelletjes. Je weet wel: onder elkaars staart snuffelen, oortje bijten, buikje likken en bij een ander op de rug klimmen. Mijn moeder vond dat goed. Het hoorde bij de opvoeding. 

Alleen nu ik groot ben en bij baasje woon heb ik ook wel eens zin. Je weet wel; even lekker ergens stevig tegen aan. Maar baasje roept dan direct: 'ophouden Jip, we gaan hier niet vies doen.' En dat terwijl ze me zelf wel eens verteld heeft, dat ze als klein kind met haar broertjes en zusje doktertje speelden. Dat is bij elkaar in de onderbroek naar voor- en achterbillen kijken of even aan een blote buik voelen. Gewoon opwindende spelletjes.

Alleen moest baasje daarna naar de kerk. Opbiechten aan een priester dat ze onkuis was geweest, dat ze vies had gedaan. In een donker hoek van de kerk, achter de middelste deur van een grote driedeurskast, onzichtbaar voor baasje, luisterde de priester naar haar zondige verhaal en naar de zondige verhalen van alle parochianen. Zelf streng op dieet maar wel verplicht om de hele menukaart aan te horen. Dat kan natuurlijk niet goed gaan, dat kan ik - een hond – nog wel begrijpen.

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van april 2010

De Wereld van Cristo

Ik kan jullie vertellen dat het met baasje weer helemaal top is. Uiteindelijk heeft ze helemaal geen lichttherapie nodig gehad. Geen ontbijt zittend voor een lamp met blauw licht. Gewoon 's morgens de gordijnen open trekken en het licht valt als een waterval naar binnen. Tjonge dit heb ik in mijn zesjarige bestaan niet eerder meegemaakt. Ik keek uit het raam en dacht dat heel Voordorp was ingepakt met witte watten. Dat Cristo een nieuw project gestart was. U weet wel, die kunstenmaker die hele gebouwen en landschappen heeft ingepakt. Onder andere de Rijksdag in Berlijn en een stuk van het Central Park in New York. Ze wilden dat de mensen er vreemd van zouden opkijken: met andere ogen hun omgeving zien. Nou dat is wat mij betreft helemaal gelukt Ik wist echt niet wat ik zag: ik kende mijn hele buurt niet meer terug. 


 Op Ons Buiten zwaaide de Sneeuwkoningin uit het sprookje van Andersen de scepter. De tuinders waren gevlucht. Ik zag alleen gebogen bomen, ijzige planten en bevroren bloemen. Het was er zo stil dat ik de sneeuwvlokken, die naar beneden dwarrelden, kon horen vallen.

In de straten verschenen heel vreemde wezens. Achter onze flat bijvoorbeeld stond er een midden op de stoep. Ik schrok geweldig en blafte hard, maar baasje zei dat ik niet bang hoefde te zijn, dat het een sneeuwpop was. Ze nam me mee naar de heuvel en daar rolde een klein jongetje samen met zijn papa een witte bal door de sneeuw. En die bal werd steeds maar dikker. Gewoon een toverbal. Drie van die toverballen op elkaar en je hebt een sneeuwpop. 









Baasje heeft al veel winters meegemaakt en weet er alles van. Wil je hem helemaal afmaken dan moet je hem ogen geven van eierkolen, een winterpeen is zijn neus en zijn mond maak je van takjes of kleine kooltjes. De pop mag het niet koud krijgen en dus moet je hem je eigen sjaal om zijn nek binden. Met de bezem gaat hij 's nachts, als we slapen, de sneeuw van de stoep afvegen. 






Sneeuwpoppen zijn al heel oud. Januari 1511, Karel V was net tien jaar, viel er in de hofstad Brussel een enorme hoeveelheid sneeuw. De winter was een slechte tijd voor al de arme mensen en uit protest hebben ze op alle pleintjes en hoeken van straten sneeuwpoppen gemaakt. De stad stond helemaal vol.

Vanwege de opwarming van de aarde was baasje even bang, dat ze nooit meer sneeuw zou zien. Heel veel mensen zijn boos over die bangmakerij en bouwen nu als protest over de hele wereld sneeuwpoppen.Kijk zelf maar op het internet. Heel veel sneeuwpoppen met bordjes om hun nek met daarop de tekst: Al Gore, we are coming! Ze willen zich niet laten inpakken en arm worden voor iets waar ze niets aan kunnen doen!

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van februari 2010

Het is weer Herfst

Herfst in Voordorp 2009

                             

Zojuist heb ik samen met baasje een rondje Voordorp gelopen. Ik snuffelend en schoffelend in de herfstbladeren die overal rond slingerden. Baasje zuchtend en steunend achter me aan. Ze kan niet goed tegen die donkere dagen. Klaagt over alles wat haar niet zint: zwerfvuil in de wijk, lege blikjes en kapot gegooide flessen bij de hangplek en tot diep in de nacht harde Turkse muziek in de cafés. Op Ons Buiten bijna geen beest meer in de dierenweide, maar wel een bruine rat op haar tuin die de compostbak als woonruimte heeft geannexeerd.

'In wat voor een wereld leef ik eigenlijk, Jip? Haar mond een treurige streep.

'Kom op baasje, niet zeuren! Het wordt heus wel weer lente hoor en de herfst is ook mooi. Laatst nog moest ik met je mee. Bijna iedere boom op Ons Buiten heb je gefotografeerd. “Jip moet je die schakering van kleuren eens zien,” riep je! Nou toevallig ben ik een hond en kan behalve zwart en wit, alleen de kleuren groen en blauw zien. Dus voor mij geen schakeringen geel, bruin, rood en groen. En hoor je mij daar over klagen!'

'Ja toen zat het blad nog aan de bomen. De zon scheen en het was lekker warm. Nu ruik je de schimmel van paddenstoelen en de rotting van bladeren als of de hele wereld op sterven ligt.'

Een beetje gelijk heeft Baasje wel. In de herfst lijkt het als of het leven stil valt. Het achteruit op zijn kont gaat zitten, maar daar hoeft ze toch niet zo dramatisch over te doen. Mensen maken zich druk over zaken die mij echt niets doen. Bijvoorbeeld dat de buitenkant van de ramen, van de flat waarin we wonen, dit jaar maar één keer zijn schoongemaakt, terwijl de afspraak vier keer is. Tja kan gebeuren. Vooral als je een woning huurt van Portaal, het grootste verhuurbedrijf in Nederland, moet je daar niet vreemd van opkijken. Gewoon een kwestie van marktwerking, verkeerd beleggen van huurcentjes met daaroverheen een schepje crisis en voilà: de huurders van Portaal kunnen niet meer door de ramen kijken. Ja, ik kan best een analyse maken hoor! Ik kijk ook naar het nieuws op de TV.

Baasje vindt het maar niks. Ze wordt al somber van het donkere weer en als de zon dan een keer schijnt ziet ze alleen, dat haar ramen zo verschrikkelijk smerig zijn: 'de hele Sahara zit bij mij op het ramen,' overdrijft ze. Natuurlijk heeft ze gemaild en gebeld met Portaal, maar daar spelen ze voor malle Pietje, beloven steeds vriendelijk dat de ramen de komende week echt schoongemaakt zullen worden en dat spelletje is nu al bijna twee maanden aan de gang.

Ik vind vuile ramen helemaal niet erg, maar heb wel veel te stellen met baasje. Ze wil zich ook niet laten vaccineren. 'Laat die Mexicaanse griep maar komen, ' zegt ze: 'dan ben ik gelijk van alles af. Dan fokt die rat maar iedere maand een nest nieuwe jongen in mijn compostbak en nemen ze mijn hele tuin over. Wie het langst leeft krijgt toch alles.'

Voor Baasje tot de conclusie komt dat ze eigenlijk een beer is en een winterslaap wil gaan houden, ga ik maar eens langs de huisarts. Ik denk echt dat het tijd is voor een beetje lichttherapie.

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit december 2009

Mijn filmhelden

Gouden Kalf van Theo Mackaay

Sorry! Ik ben een beetje verdrietig. Zojuist is Paul weer weggegaan. Met een grote weekendtas in zijn ene hand en een statief onder zijn andere arm liep hij richting bushalte. Ik sprong in de vensterbank en probeerde hem terug te blaffen, maar hij luisterde niet.

Paul woont ver weg in Breda in een studentenhuis. Om er te komen moet je heel lang reizen met een bus. Ik ben al twee keer op bezoek geweest om te helpen. Alle muren moesten geschilderd worden en we hebben ook een nieuwe vloer gelegd. Breda is best een gezellige stad, maar ik vind het niet leuk dat Paul veel van huis is. Meestal blijft hij een aantal dagen weg en komt dan terug met een grote zak vuil wasgoed. Vandaag moest hij een modeshow filmen, vertelde baasje. Daarmee verdient hij wat extra euro's.

Paul wil filmer worden. Hij dingt mee met een filmpje naar de publieksprijs voor het Nederlands Online Filmfestival (NOFF). Een initiatief van het Nederlands filmfestival dat van 23 september tot 3 oktober in onze stad wordt gehouden. Jullie moeten wel allemaal op hem gaan stemmen hoor! Maakt niet uit of je het een goed filmpje vindt; gewoon op het duimpje omhoog klikken. Het filmpje staat op Youtube. Paul's film heet  OVER DE DOOD HEEN.

  

Geen titel om vrolijk van te worden, maar baasje zegt dat ik niet bang hoef te zijn. Ze zegt: ' Jip, zolang jij er bent is de dood er niet en als straks de dood er is, ben jij er niet. Nou ik hoop dat ze gelijk heeft, want weet je ik hou niet zo van de dood.

Ik hou veel meer van een mooie natuurfilm over wolven, of een film met een dappere hond in de hoofdrol. Bijvoorbeeld die film van Steven de Jong over Snuf de hond in Oorlogstijd. Die hond hielp met de bevrijding van Friesland in 1945. 

Het verhaal doet met denken aan de hond Stubby; een held tijdens de Eerste Wereldoorlog. Stubby was een Amerikaanse hond die samen zijn baasje in de loopgraven vocht. Hij blafte de soldaten wakker als er met gifgas gegooid werd. Dapper hoor! Als beloning hebben ze hem tot sergeant bevorderd. En weten jullie al dat Steven Spielberg de avonturen van Kuifje in: Het Geheim van de Eenhoorn, aan het verfilmen is. November 2011 komt hij als eerst in de Nederlandse bioscopen.

Kuifje wordt gespeeld door Jamie Bell, een heel leuk jongetje. Alleen heet hij Tintin omdat het een Engelse film is. Bobbie noemen ze Snowy , natuurlijk omdat hij wit is. Maar weet je wat ik nu zo erg vind. Snowy is niet echt. Hij is helemaal in 3D gedigitaliseerd. Jammer toch? Waarom hebben ze mij daar niet voor gevraagd? Ik zou zo graag in een film een heldenrol spelen en zeg nou zelf; ik ben veel leuker dan zo'n dood gedigitaliseerd hondje!

Nu hoop ik maar dat als Paul straks bekend is, omdat jullie allemaal op hem hebben gestemd, hij een heleboel geld krijgt om een mooie film te maken en dat ik daar dan de hoofdrol in mag spelen. Mag ik eindelijk ook eens in de bioscoop in plaats van hier thuis samen met baasje DVD's te kijken. En misschien word ik dan ook op het Filmfestival net als Jack Woutersen, gast van het jaar! .

Woef! Jip.

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van september 2009