Een veld vol Zonnebloemen

Sorry, maar ik ben een beetje moe. Dat komt door al die emoties, die via de televisie de huiskamer binnen fladderen. Ik wilde bijna vliegen zeggen, maar dat vind ik gezien de oorzaak niet erg gepast.

Ja natuurlijk moet ik mijn hart luchten over de  MH17. Ik vind het zo onwerkelijk. Je gaat op reis samen met je familie voor een fijne vakantie. Wie doet dat niet? Baasje is ook een aantal jaren geleden met haar kinderen naar Rome gevlogen en gelukkig heelhuids teruggekeerd. Of je moet weg voor je werk.  Naar een congres om samen met een aantal collega’s je te verdiepen in een of ander maatschappelijk probleem. Baasjes oudste kind vliegt de hele wereld over om dan hier, dan daar met andere wetenschappers over moeilijke vraagstukken te praten. En ja, natuurlijk hoop je dat het vliegtuig in de lucht blijft. Mensen die het kunnen weten, zeggen zelfs dat het veiliger is dan in een auto op de snelweg.

Maar toch gebeurt het af en toe dat het noodlot je als een bliksemschicht treft en je vliegtuig verongelukt.  Een vreselijke   ramp, omdat dan heel veel mensen  tegelijkertijd doodgaan.  En niet alleen  mannen, vrouwen en kinderen. Bijna op iedere vlucht vliegen ook dieren mee. Zo zaten in de MH17  twee honden. Een Friese Stabij van acht jaar oud, genaamd Quinta en een Duitse Herder-pup, die  Costa heette.

Zelf heb ik nog nooit gevlogen. Baasje vindt het niets voor mij om alleen in een kooi onder in het vliegtuig tussen de bagage te staan. Maar ik ken honden zoals Fifi en Puk die regelmatig met hun baasjes mee vliegen om op vakantie te gaan. Juultje een ruwharige dwergtackel mag in de passagiersruimte, op schoot bij haar baasje. Soms is het een voordeel als je heel erg klein bent.

Gelukkig zaten ze niet in de MH17. Hun leven is niet geëindigd in een groot veld vol met goudgele zonnebloemen. Ruisende zonnebloemen die diep moeten hebben gebogen voor al die mannen, vrouwen en kinderen die vanuit de stilgevallen hemel naar beneden daalden. Ver weg in een uithoek van de Oekraïne: een oorlogsgebied.

Doodleuk uit de lucht geschoten.

Woef!  Jip

Verschijnt in de VoordorpVooruit van augustus 2014

Heel Europa naar de stembus

Op de dag dat ik dit schrijf mogen de inwoners van Europa naar de stembus. In Nederland is al op donderdag gestemd. Ik kon deze keer niet mee het stemhokje in, want we zijn niet thuis in Voordorp maar in Stompwijk. Een dorp in Zuid-Holland waar zowel ik als Baasje geboren zijn. Af en toe keren we terug; logeren we in een huis van een familielid die op vakantie gaat. Heel gezellig hoor. We zijn bijna iedere dag op stap. Bezoeken familie die daar zijn blijven wonen. We zorgen voor de konijnen en voor Tessa, dat is de moeder van onze poes Cherie. Cherie hebben we thuis gelaten deze keer. 

Paul zorgt voor haar. Hij woont weer tijdelijk in ons huis, omdat hij geen woonruimte meer heeft en druk op zoek is naar een kamer. Dus als u nog wat weet, geef mij dan een seintje, want een geschikte en betaalbare kamer vinden in Utrecht is echt heel moeilijk. Paul is een lieve rustige jonge man, die bovendien heel netjes is, daar krijg je gewoon een fijne huisgenoot mee. Hij is ook niet te beroerd om iets voor je te doen. 

Zo heeft hij voor Baasje gestemd met een machtiging en een kopie van haar paspoort. Dus die stem is niet verloren gegaan. Althans dat hopen wij, want Europa is wel erg groot, daar kan – denk ik – best wel eens iets, zoals een klein stemmetje, zoek raken. Maar Baasje vertrouwt erop dat, dat piepkleine stemmetje van haar toch meetelt in de vaart der volkeren. Ja want ze is voor Europa en voor alle mensen die daar wonen. Ze hoopt dat het helpt om oorlogen, zoals die in het verleden uitgevochten zijn niet meer plaats zullen vinden. 

Nou dat hoop ik ook hoor. 4 Augustus a.s. is het 100 jaar geleden dat de eerste Wereld Oorlog is begonnen. Ik zag er beelden van op de televisie. Echt een nachtmerrie al die jonge mannen in die loopgraven, half verhongerd en dik onder de modder. Ik kon zelfs niet meer zien of het een Engelse, een Duitse, een Franse of Belgische soldaat was. Dat is toch gewoon gekkenwerk. Wie verzint er nu zo iets? Neen zoiets mag nooit meer gebeuren! En dat kan alleen als de mensen in alle landen van Europa vrienden blijven met elkaar. Als we elkaar willen helpen om vooruit te komen.
Honger en armoede in Europa uitbannen. Er voor zorgen dat alle kinderen goed onderwijs krijgen, zodat ze begrijpen dat het belangrijk is om de vrede te bewaren. Dat het slecht is voor henzelf en hun toekomstige kinderen om naar wapens te grijpen, die alles kapot maken en mensen tot vluchtelingen maken. Dat we veel met elkaar moeten praten, desnoods bekvechten en leren samenwerken om bijvoorbeeld de banken onder controle te krijgen. Want weet je geld trekt zich niets aan van grenzen en in één Europa kan het niet zomaar naar het buitenland verdwijnen.

Samen richtlijnen maken die er voor gaan zorgen dat er niet zo rondgesjouwd mag worden met dieren voor ze in een slachthuis aankomen. Ja in één Europa kunnen we heel veel heel anders aanpakken vooral de problemen, die zich niet door een grens laten tegenhouden. Denk aan het milieu, energie, misdaden, vluchtelingen en asielzoekers. De graaiers, de ikke ikke en de rest kan stikken mentaliteit.
Neen, niet allemaal kleine kruideniertjes in een eigen winkeltje die de concurrent probeert te slim af te zijn. Weg met: 'De ene zijn dood is de ander zijn brood', maar 'Wij zijn Europeanen, die leven en laten leven.'

Pfff... zal ik me de volgende keer ook maar verkiesbaar stellen voor het Europees Parlement?




Woef! Jip

Deze column verscheen eerder in de VoordorpVooruit van juni 2014.

Wie niet horen wil......

     

Wie niet horen wil, moet voelen. Zo luidt een Nederlands gezegde. Het betekent zoveel als, wie niet luistert naar wijze raad, of wie ongehoorzaam is, zal de gevolgen wel aan de lijve ondervinden.

Nou ben ik een Jack Russell Terriër en niet honderd procent gehoorzaam, dat zit zo’n beetje in mijn DNA zullen we maar zeggen. Baasje vindt het niet erg, want ze is dol op Jackies en vindt mij en mijn soortgenootjes pittige hondjes. Echt eigenwijs en zegt ze, ‘ een honderd procent gehoorzame Jack Russell, is een sul en geen echte Jack Russell’, maar ze houdt er wel rekening mee dat ze mij niet helemaal kan vertrouwen. Dus moet ik als we gaan wandelen altijd aangelijnd zijn, want ik kan haar commando WACHT zo maar negeren en de rijweg oprennen. Vooral in het centrum van Voordorp op de Bisschop Romerostraat een hachelijke onderneming, omdat er ieder ogenblik een auto met een noodgang de hoek om kan komen scheuren en dan zou mijn leven niet erg zeker meer zijn.

Gelukkig dat hondenbaasjes weten dat niet alle honden hetzelfde zijn en dat, zeker waar het verschillende rassen betreft, je soms een andere manier van aanpak moet volgen bij de opvoeding en omgang om ons honden te beschermen tegen onszelf.

Bij mensen zelf ligt dat allemaal veel moeilijker. Sowieso mag je geen onderscheid tussen mensen maken. Alle mensen zijn hetzelfde. Ze krijgen dezelfde bij wet vastgelegde commando’s en er wordt verwacht dat ze die allemaal op precies dezelfde wijze begrijpen en er met hetzelfde gedrag op zullen reageren.

Ja dank je de koekoek. Dat loopt natuurlijk mis. Het is toch een beetje dom om te verwachten dat mensen, die eeuwenlang onder totaal verschillende omstandigheden hebben moeten overleven, precies dezelfde zeden en mores ontwikkelen!

Daar krijg je drama’s van zoals in Deurne. 

Waarom luisterden die jongens niet? Hebben ze niet goed begrepen, dat er commando’s zijn: ‘Nee dat mag niet! Niet met een blaffer in je zak een juwelier bedreigen en van zijn waar beroven! Nee, mag niet!’ En waarom zijn die jongens niet aangelijnd voor hun eigen veiligheid, omdat ze niet wilden luisteren? Eén van hen was een bekende van de politie voor soortgelijke misdragingen?

Ik heb deze vragen ook aan baasje voorgelegd, maar die zegt alleen: ‘Jip dit is ingewikkelde problematiek, waar mensen liever niet over praten. Gelukkig ben jij een hond, een Jack Russell  en weet ik hoe ik je moet beschermen!’

Woef! Jip

Deze column verscheen eerder in de VoordorpVooruit van april 2014