maandag 20 februari 2012

Over vogels tellen en Traumadieren.


Een beetje hond gaat met zijn tijd mee. Zeker als je columns schrijf in een krant voor je eigen wijk. Sinds juni 2010 heb ik mijn eigen Snuffelhoek bij blogger. Eigenlijk moet ik daar blogjes plaatsen, maar ik zet mijn columns na verschijnen erop. Ik zoek er leuke foto's bij of een filmpje van YouTube om het een beetje gezellig te maken. Ja ik begin een echte internethond te worden en plaats met enige regelmaat ook de oude columns op mijn pagina. 

Vlak voor het weekend van de jaarlijkse tuinvogeltelling zette ik een column uit de krant van november 2006 op mijn site. We maakten ons toen verschrikkelijk veel zorgen om onze huismus! Dat lieve vogeltje met zijn bruingestreepte ruggetje en grijs petje op zijn hoofd, leek compleet uit het straatbeeld verdwenen te zijn. Precies een jaar daarvoor was Nederland ook al in rep en roer omdat ze in Leeuwarden een kleine mus dood schoten nadat zij – het was een meisje – per ongeluk 23.000 dominostenen omver had geworpen.


De Dominomus is opgezet en maakt nu deel uit van de serie traumadieren in het Natuurhistorisch Museum in Rotterdam. Ze hebben daar een hele verzameling van dieren die onder dramatische omstandigheden zijn gestorven. Zeg maar dieren met een verhaal voor ramptoeristen. Zo is er een Mcflurry-egel, die verdronken is in een bekertje ijs omdat hij zijn kopje niet meer uit het bekertje terug kon trekken. Verder hebben ze een Traumameeuw. Een kokmeeuw die boven Hilversum een gat vloog in de cockpit van een traumahelicopter. Het museum wacht nog op een sportslachtoffer. Het liefst zouden ze de Treijtelmeeuw in hun collectie opnemen. Maar die staat in een vitrine bij Feyenoord sinds Eddy Treijtel de doelman van deze club het dier in 1970 met een welgemikt schot uit de lucht haalde. Dat gebeurde tijdens een uitwedstrijd bij Sparta en sindsdien maken de clubs ruzie over de vraag: van wie het dier nu eigenlijk is? 
 
Gelukkig zijn er nog veel levende dieren en vogels. Afgelopen januari telden meer dan 33.000 mensen de vogels in hun tuin. En ja hoor de huismus ligt landelijk met 145.799 tellingen flink aan kop.Het viel mij dan ook tegen dat in Voordorp de huismus slechts 21 keer is geteld en vierde in de toptien.Volgend jaar ga ik ook mee doen met de tuinvogeltelling. 

Ik ben al aan het leren over. hoe tuinvogels er uitzien en hoe ze fluiten.
Ik heb ook de website van 'Vogels in Voordorp' bezocht, maar daar is weinig nieuws te horen of te zien. Hopelijk zijn ze niet weg gevlogen!

Woef!Jip

Verscheen in de VoordorpVooruit van februari 2012

zondag 5 februari 2012

Patatje oorlog


We leven 2007 en ik wens al mijn lezers een gelukkig jaar toe. Wat een herrie was dat zeg; die overgang van het Oude naar het Nieuwe jaar. Kan dat volgend jaar niet een beetje anders? Donderdagavond 28 december barstte het vuurwerk al los. Enorme knallen en lichtflitsen namen bezit van de openbare ruimten. Zo  hevig dat baasje dacht dat de oorlog was uitgebroken. Ze raakte helemaal in paniek. Baasje is een oorlogskind en hangen vliegtuigen iets te lang brommend in de lucht, denkt ze direct dat de Engelsen Duitsland gaan bombarderen.
Ik wilde haar beschermen, trok aan mijn riem, sprong in iedere richting waar ik iets hoorde of zag en blafte heel hard: ‘houd op met knallen, stop met oorlog voeren, jullie maken mijn baasje bang!’ Baasje op haar beurt dacht dat ik nerveus werd van het vuurwerk en voerde mij kalmerende tabletjes. Als evacués hebben we de stad verlaten en Oud en Nieuw gevierd, ver weg op het platte land, bij familie van baasje. Voor oorlogskinderen is de vrede niet vanzelfsprekend. Ik vind dat zielig voor baasje en voor al die kinderen die vandaag en morgen geboren worden midden in een oorlog. 
    Laatst vroeg een journalist op de TV  aan Paul van Vliet - de ambassadeur van UNICEF – of hij geloofde in vrede en hij antwoordde: ‘zolang er nog mensen rondlopen die niet genoeg van zichzelf houden zal het oorlog zijn. Vrede is alleen mogelijk als mensen genoeg van zichzelf kunnen houden, als ze tevreden met zichzelf zijn.’ Goed hé!
    Mensen hebben dus zonder het te weten een negatief beeld van zichzelf en denken dat andere mensen niet van hen houden. Dat het vijanden zijn. Mensen projecteren dus de gevoelens die ze over zichzelf hebben in andere mensen. Zoiets als wat baasje doet met haar diaprojector. Ze stopt een lade met dia’s in het ding en hup er verschijnen allemaal beelden op een scherm aan de andere kant van de kamer. Beelden die je niet kan pakken en waar ik met mijn staart gewoon doorheen kan zwaaien zonder dat ze kapot gaan. Je kunt ze zien, maar ze zijn er niet. Ze zitten in de buik van de projector. Mensen zijn dus wandelende projectoren en als we voor altijd vrede willen hebben moeten we er voor zorgen dat ze uitsluitend mooie beelden van zichzelf in hun hoofd hebben.  
    Ik weet niet of deze theorie ook opgaat voor honden. In de diaprojector zitten allemaal mooie beelden van mij en ik houd veel van mezelf, maar als een andere reu aan mijn vriendin Maxime begint te snuffelen, dan wordt het wel een patatje oorlog hoor!
Woef! Jip 


Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van januari 2007