woensdag 6 juli 2011

Verliefd op Meneer de Wit

Hebben jullie afgelopen april de uitzending gezien van Paul&Witteman met in het programma Ton Verlind en zijn hond Lumi! Een witte Zwitserse herder die allerlei karweitjes in huis opknapt. Ton heeft een boek geschreven met de titel: Verliefd op Mevrouw de Wit. Zo noemt hij Lumi ook. Nou ik kan wel zeggen dat ik ook een beetje verliefd ben op Mevrouw de Wit. Niet alleen omdat ik ook wit ben, maar vooral omdat ik graag werkjes in huis verricht.
Zodra de wekker 's morgens afloop spring ik bij baasje op bed en geef haar een eerste wasbeurt.

Vervolgens haal ik een schoen onder het bed vandaan en breng deze naar de huiskamer. Zo stimuleer ik baasje om snel op te staan. Ik ren met haar achter me aan een paar rondjes om de tafel, zodat ik zeker weet dat ze goed wakker is en maak dan aanstalten om de binnenzool te verwijderen. Kijk en dan heb ik baasje precies waar ik haar hebben wil.
'Jip' vraagt ze dan, 'wil je een koekje?' Ze loopt naar de bekende kast en in ruil voor een hondenkoekje leg ik de schoen voor haar voeten neer.


Ja want slim als ik ben, heb ik al lang begrepen dat mensen niet zonder schoenen naar buiten willen. Ik kom echt de deur niet uit voor baasje haar schoenen aan heeft.
Soms wil ze eerst nog even plaats nemen achter haar computer; haar email checken, kijken of er nog iets leuks op facebook staat, of er misschien een interessante twitter langs komt. Maar ook dat heb ik door! Snel gris ik het kussentje van haar stoel en ren weer een rondje om de tafel.
'Jip geef hier! Ik heb een hekel aan die harde stoel!'
'Ja natuurlijk baasje, maar als jij me nu eerst eten geeft dan gaan we samen naar de tuin op Ons Buiten, want daar is nog veel te doen!' Nee ik hoef haar niet te helpen met het aanleggen van de kerstverlichting zoals Mevrouw de Wit voor haar baasje heeft gedaan. Onze problemen zijn van een heel andere orde: het tuinhuisje is aangetast door rot!
In het najaar al had baasje vol goede moed, samen met mij de vloer er uitgesloopt. Maar daarna – u bent het misschien allang vergeten – liepen baasje en ik een lange lange, eerst natte herfst en daarna witte winter somber langs onze tuin. We wilden niet eens door het tuinhek naar binnen gaan. Wat was er gebeurd?
In een vlaag van verstandsverbijstering had de buurman rechts alle plantage uit zijn tuin gerooid. Ook de wintergroene en twee meter hoge taxus heg tussen zijn en onze tuin moest er aan geloven waardoor het schaduw terras met borders en het karakter van onze tuin op één dag naar de knoppen ging. Het ophogen van zijn tuin met god mag weten hoeveel kub aarde en daarna de zondvloed waren er de oorzaak van dat het water geen andere weg zag dan zich over ons tuinpad richting ons tuinhuis te begeven. Gelukkig lag de nieuwe vloer nog op tafel.
Met de komst van de warme en zonnige lente zijn we de strijd tegen het water en verrotting aangegaan. Baasje zucht en steunt maar ik moedig haar aan: 'Goed zo baasje! Hier staat de stop houtrot en daar de twee elementen pasta om de gaten mee te vullen. Kijk eens hoe hard het wordt! Beetje cement over de vloer. Afsmeren met een waterdichte pasta. Moet je eens zien hoe mooi het wordt!'
Doodmoe maar tevreden keren we aan het eind van iedere dag weer terug naar huis. Baasje zegt steevast: 'Ik wist niet dat ik het in me had?' En dan geef ik haar een kus op haar gezicht en zij op haar beurt geeft mij een knuffel en zegt: 'Ik ben echt verliefd op jou, Meneer de Wit!'


U begrijpt natuurlijk wel, zo'n dag kan voor mij niet meer stuk!
Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van juni 2011