Zo treurig!

Nee het ligt niet aan het weer dat ik zo treurig ben. Ook niet dat de top van Ajax een machtsstrijd met Kruif uitvecht. Een voetbalclub die zijn thuishaven De Arena noemt kan niet volgens het harmoniemodel bestuurd worden. Ja die kop ik mooi in hé! Maar hij is niet van mijzelf hoor. Ik heb hem gejat van Adriaan; een schrijfvriend van mij. Aforismen noemt hij dat. Ja zo'n tekst vrolijkt me wel wat op, maar de treurigheid overheerst.

Ik mis mijn tuinvriendin Tineke. Ineens lag er een brief in het tuinhuis dat ze niet meer kwam. Gek hoor! Ik was nog maar een jonge hond toen baasje op Ons Buiten een tuin kreeg. Tineke haar tuin grensde aan de onze en vanaf het begin klikte het tussen Tineke en baasje en tussen mij en Tineke. Altijd als ze op de tuin was – en dat was bijna iedere dag – wipte ze een paar maal bij ons aan. 'Zullen we even een pauze houden,' zei ze dan. Ze nestelde zich bij ons in een tuinstoel en dan kroop ik bij haar op schoot. Ze kriebelde over mijn kop en oren, fluisterde: 'Wat ben je toch een schatje.' 

Baasje maakte wat drinken en Tineke trakteerde op een sigaretje en zo door de jaren heen vertelde ze over haar leven. Over het grote Brabantse middenstandsgezin waarin ze was opgegroeid. Over haar linker oog dat blind was geworden door een granaatscherf in de 2e wereldoorlog en waardoor ze altijd links van baasje wilde zitten om haar goed te kunnen zien met het andere oog. Over de liefde voor haar vader, die haar zoveel ruimte had gegeven om zelf te bepalen wat ze wilde doen. Haar en de andere kinderen door dik en dun vertrouwde. 

Tineke bereisde de wereld. Trok met vrienden op de scooter door heel Europa. Werkte in tehuizen van de kinderbescherming met moeilijk opvoedbare meiden. Daar had ze ook leren roken want zonder sigaretten was het moeilijk om het vertrouwen van de meiden te winnen. Ze was nooit getrouwd maar dol op de kinderen van haar zussen en broers. Nam een poos onbetaald verlof toen een schoonzusje na vijf kinderen weer zwanger was en het een drieling bleek te zijn. 

Dat was Tineke alles kon net zoals bij haar vader. En toen een jaar of vier geleden is het begonnen: ik noem het maar het grote vergeten. De zinnen haperden, het vinden van de woorden werd steeds moeilijker en dapper als ze was wilde ze de oorzaak weten. 'Ja hoor het is Alzheimer,' vertelde ze aan baasje en ook dat ze blij was dat ze dit had gekregen, want behalve het oog had ze nooit ergens aan geleden en aan ziekenhuizen had ze pest. Ze regelde nu ze het nog kon alles bij de notaris, machtigde een vertrouwd familielid om straks als ze de weg kwijt zou zijn, voor haar te beslissen. 

De weg van haar huis naar haar tuin op Ons Buiten. Tineke heeft het lang volgehouden. Eerst nog op de scooter later alleen nog op de fiets.

Tot ruim een maand geleden er een plekje vrij kwam in het verzorgingshuis waar ze al een poosje op de wachtlijst stond. Ja ze heeft een mooie kamer en mag er sigaretjes roken zolang dat nog verantwoord is.

Woef! Jip


Verscheen in de VoordorpVooruit van december 2011