Nee, ik wil er niet over schrijven. Ik wil er niets over
lezen of horen. Wat heet, ik wil er niet eens aan terugdenken. Nee, lieve
lezers ik heb het helemaal gehad. Het is gewoon gekkenwerk. Werk van
geesteszieken. Ze weten echt niet wat ze doen!
Een bomgordel om. Een machinegeweer onder de arm en dan pief
paf boem! Nee, daar wil ik echt niet over nadenken hoor. Zo eng. Zo raar ook!
Dat doe je toch niet als je een gezonde geest hebt? Als je lekker in je vel zit
en blij met je leven bent?
Baasje zegt altijd tegen haar kinderen en soms – als ik wat
mopperig ben - ook tegen mij: ‘door je geboorte heb je een heel klein stukje
tijd gekregen. Doe er wat mee! Ga op zoek naar het mooie, het goede, de
schoonheid op deze aarde en geniet daar van. Adem het in! Leef!’
Zojuist heb ik nog wat rondgewandeld in de wijk. Je weet wel
om een beetje van dit en dat te doen. Het is prachtig voorjaarsweer en ineens,
alsof een goede fee met haar toverstokje de natuur zachtjes en onhoorbaar heeft
aangeraakt, barsten knoppen open. De prunussen in het park, hartje Voordorp, hebben
al een roze gloed. De bloesems van de magnolia’s – afhankelijk van de soort - staan
op Ons Buiten wijduit te pronken. Zacht geel van narcissen vermengt zich met
het groen wordende gras.
Zo wonderlijk na al die kou, al die regen heeft de aarde dit
gewoon voor ons bewaard. Alsof zij ons wil troosten. Een zakdoek wil zijn om
onze tranen te drogen. Zegt: ‘Huil niet om de verspilde tijd van de daders.
Huil niet om de gestolen tijd van de slachtoffers! Ik bewaar het in mijn schoot
en wanneer de tijd daar is, zullen ze opnieuw geboren worden; een stukje tijd
krijgen om op zoek te gaan naar de schoonheid van het leven. Naar het goede,
het mooie: de liefde voor elkaar.’
Woef! Jip