maandag 5 oktober 2015

Afscheid nemen



Hebt U dat nu ook lieve lezer, zo aan het einde van de zomer, dat U net als ik een beetje weemoedig wordt?   Misschien juist omdat we na genieten van een paar mooie Oudewijvendagen. De september warmte  maakt soezerig en doen me  terugverlangen naar al die mooie dagen op de tuin. De lekkere plekjes waar ik lag, soms in het gras met een warm zonnetje op mijn rug, soms in de schaduw onder de jeneverbesboom met zijn verrukkelijke koelte. Alweer loopt een zomer ten einde. Verdwijnen er plekjes, waaraan je toch een beetje gehecht bent geraakt.


Hoe lang is het nu geleden dat ik met Baasje naar de Veemarkt liep en er een tentoonstelling  bezocht? En moet je nu daar eens gaan kijken. Je gelooft je eigen ogen niet. Allemaal nieuwe huizen met een heleboel bedrijvigheid om al die nieuwe mensen en honden en katten natuurlijk, een gezellige en warme plek in Voordorp te geven. Fijn en goed natuurlijk. Mensen hebben een dak boven hun hoofd nodig met veel liefde!
Tegelijkertijd is er het besef dat er iets verdwenen is. Dat de  Veemarkt een herinnering is geworden. Een plek uit mijn jeugd die er niet meer is. Het is toch ook een afscheid laten we wel wezen.


Een paar weken geleden is er nog een plekje uit mijn leven verdwenen. Een heel warm wandelend plekje, dat hier rondliep in huis toen ik bij baasje kwam wonen. Ze heette Chérie en accepteerde dat ik haar alleenheerschappij danig verstoorde. At uit mijn voerbak. Gaf me een tik op mijn neus als ik wat te opdringerig, de geur vlak onder haar staart probeerde op te snuiven.


 Ik zal de kopjes die ze ’s morgens bij het wakker worden aan mij gaf nooit vergeten. Zeventien jaar is ze geworden. Zeker een prachtige leeftijd, maar het betekent ook dat ze heel veel lege plekjes achter laat.

Spinnend in haar mandje in de vensterbank. Miauwend op het aanrecht voor fris water uit de kraan. Jankend voor de buitendeur als ze naar binnen wil. Voor brokjes in de kast. De zachte kussenvoetjes op het gezicht van baasje, waarmee ze haar wekt omdat ze gekriebeld wil worden op het kopje dat steeds hoekiger wordt.



Als iets, iemand sterft of verdwijnt, sterven we zelf ook een beetje.

Woef! Jip

Verscheen in de VoordorpVooruit van oktober 2015


Mo







Het gebeurde op een zomerse dag die doodgewoon begon. Vanwege het mooie weer had Mo besloten om die dag de wijk in te gaan. Ze verlaat ons complex via de brandtrap en vermaakt zich in de buurt met spinnetjes en torretjes. Baasje had ’s avonds een eetafspraak bij een vriendin. Ze liet mij tegen zes uur uit en Mo liep met ons mee terug naar huis. Ze durfde echter niet langs de buurvrouw die boven aan de brandtrap nog wat van de zon genoot en bleef achter op het parkeerterrein.

Toen Baasje ’s avonds laat thuiskwam zat Mo, tegen haar gewoonte in, niet voor het slaapkamerraam op haar te wachten. Juist toen ze mij uit wilde laten en bedacht had tegelijkertijd naar Mo te zoeken, werd er op de deur geklopt.
Er lag een poes beneden, weggekropen achter een fiets in de poort onder de flat. Ze kon niet lopen, jankte en was niet benaderbaar. Een bovenbuurman dacht dat het een van onze poezen was. Baasje vloog naar beneden en kwam even later terug met een jammerende Mo in haar armen. Ze kon niet lopen en had veel pijn.

De andere morgen vroeg is Mo door baasje samen met Paul naar de DierenDokters gebracht. Ze hebben haar de hele dag gehouden en onderzocht. Niemand weet wat er gebeurd is met haar, maar alle banden die haar kniegewrichten van de achterpoten bij elkaar moeten houden waren afgescheurd en kapot.








Om een lang verhaal kort te maken. Mo heeft een gecompliceerd operatie ondergaan in de Specialistische Dierenkliniek in Leidsche Rijn. Edgar Scheepers heeft met zijn team haar poten van nieuwe banden voorzien. Dat koste heel wat eurocentjes en riep vragen op van hoe komen baasjes met een gewond dier in de kliniek als ze niet over een auto beschikken?

Maar dat is dan weer het goede van iets naars. Dan blijkt er zo iets te bestaan als een Dierenoppas Utrecht, een paar leuke meiden, die behalve op een dier passen ook baasjes met vervoersproblemen helpen. Ze thuis ophalen en naar de kliniek brengen voor een redelijke vergoeding.



Wij zijn deze hele zomer aan huis gebonden omdat Mo minstens zes weken benchrust heeft gekregen. Inmiddels maakt ze voorzichtig weer wat stapjes, maar of ze helemaal de oude zal worden en met mij meelopen als ik uitgelaten word. Haar staart als een wapperende vlag recht omhoog? Ja dat is afwachten, maar gelukkig is mijn grote vriendin Mo er nog!


Woef! Jip

Verscheen in de VoordorpVooruit van augustus 2015