dinsdag 27 januari 2015

Straathonden in Brazilië




Christusbeeld Rio de Janeiro 2015 


Lieve lezers van de VoordorpVooruit. Wie had gedacht dat ik  zelf iedereen  een heel gelukkig en gezond 2015 toe zou wensen. Ik niet! Maar toch ben ik weer kiplekker als ik dat zo mag zeggen.
Die vreselijke pijn waar ik zo beroerd van was kwam door een ontsteking van mijn alvleesklier. Met een deftig woord ‘pancreatitis’ genoemd. Pijnstillers en een streng dieet hebben wonderen verricht dus kan ik jullie  vertellen over Baasjes reis naar Brazilië. Vijf weken lang was Baasje op bezoek bij haar broer. Ik werd al die tijd uitstekend verzorgd door Harry en Jan. Twee heel lieve mannen.

De broer van baasje  leeft met zijn vrouw in een stadje met de naam Senador Firminio. Ergens in de binnenlanden van Brazilië, zo’n zes uur rijden met een auto vanuit  Rio de Janeiro. 

 Baasje genoot van het rauwe landschap, de  rode aarde, de zon en het warme onthaal van de Braziliaanse familie.
Ze heeft mij van alles verteld. Ook over de zwerfhonden die daar gewoon tussen de mensen in de straat rondlopen. Strak voor zich uitkijkend. Meestal mager en soms met hier en daar een beschadigde huid. 

Straathond met pup







De Brazilianen eten rond het middaguur warm eten. Ze gaan vaak naar een restaurant, waar je voor 15 reaal (€5) goed kan eten inclusief een drankje. Bij ieder restaurant lag wel een zwerfhond. Ogenschijnlijk een beetje te rusten tegen een buitenwand. Aanwezig zonder te bedelen zonder hinderlijk te zijn.



Heel slim wachtten ze af. Na een paar dagen kon Baasje er niet meer tegen dat de helft van haar niet verorberende vlees werd weggegooid. Ze moffelde het stiekem in een servet en gaf het bij vertrek  snel aan de dichtstbijzijnde hond, die haar beloonde met een trouwhartige blik.





‘Ze zijn zo lief Jip,’ Een nog jonge hond ging heel mooi voor haar zitten met een blik van: Wil jij a.u.b. mijn Baasje zijn?  Baasje's hart brak bijna. ‘Die honden zoeken gewoon een baas!’ Ze zette een foto op facebook  en kreeg reacties met: ‘Neem hem mee!’ Maar ja dat is gemakkelijk gezegd. 












Tunico met Baasje
 Een vriendin van de familie heeft een oude straathond geadopteerd. Tunico heeft geluk gehad. Hij woont nu in een groot huis met ruime tuin. Krijgt voedsel en de nodige medische verzorging.  Zijn Baasje, Maria Elisia  is dolgelukkig met haar gezelschapsdier.



De leider van de groep

Overdag ‘a lone wolf’ bleken de zwerfhonden ’s nachts deel uit te maken van een roedel.  Baasje fotografeerde  een groep liggend op de nog warme stenen van een plein. Een paar meter ervoor het alfamannetje. Groot, koninklijk bijna maakte hij mens en dier duidelijk wie er in deze stad de baas was.


De honden in de nacht.

Woef! Jip


Verschijnt in de VoordorpVooruit van februari 2015

Jip is ernstig ziek





Lieve lezers van de VoordorpVooruit  helaas ben ik erg ziek en ik hoop van harte dat dit niet mijn allerlaatste column is. In zijn mail om mij aan de deadline te herinneren schreef Sander Ekstijn dat het in oktober tien jaar geleden was, dat het Buurtcomité met de wijkkrant tot leven kwam. Tien jaar al weer en ik weet het nog precies, omdat  ik samen met baasje op die bijzondere vergadering in het Clubhuis van Ons Buiten aanwezig was.
Wat een enthousiaste mensen waren daar zeg. Ik kon echt  niet aan de kant blijven staan en zo verscheen samen met de eerste buurtkrant mijn eerste column. Daarna verschenen er nog een heleboel met onderwerpen waarin, als het even kon honden, Voordorp en de actualiteit een hoofdrol speelden.

Dit wordt mijn 54ste Snuffelhoek. Helaas is het er nooit van gekomen een gedeelte te bundelen en uit te geven, maar ik heb ze wel allemaal in goede volgorde op hier op mijn website gezet. In vogelvlucht kan u hier het wel en wee van Voordorp over de afgelopen tien jaar lezen.

Ik was letterlijk een jonge hond toen ik aan dit avontuur begon. Inmiddels zijn we tien jaar verder en vierde ik afgelopen oktober mijn elfde verjaardag. Dat is voor een Jack Russell terriër  nog altijd een mooie leeftijd. Wij kunnen met een beetje geluk wel 15 tot 16 jaar worden. De vraag is wel of ik dat geluk krijg, want zoals ik in het begin al vertelde; ik ben erg ziek.


Ik ben door de Dierendokters naar de Universiteit voor Gezelschapsdieren verwezen en daar hebben ze me aan alle kanten onderzocht. Helemaal duidelijk is het nog niet wat ik mankeer, maar ik heb veel pijn en ze hebben alleen maar pijnstillers voor me.

Lieve lezers ik hoop echt dat ik weer beter word en ik u dat in de volgende buurtkrant zelf kan vertellen, maar mocht dat niet zo zijn dan wil ik jullie alvast bedanken voor jullie enthousiaste reacties. Die hebben ervoor gezorgd dat ik steeds weer de moed vond om op pad te gaan. Rondsnuffelen in Voordorp net zo lang tot ik weer een verhaaltje bij elkaar had gesprokkeld.  

Woef! Jip



 Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van december 2014