zondag 29 november 2015

In de herfst van het leven




Mijn vorige snuffelhoek lieve lezers had als thema; afscheid nemen. Misschien komt het omdat ik een dagje ouder word en het in de planning van het leven zit dat je steeds vaker afscheid moet nemen van iets of van iemand.

Toen ik jong was stond ik daar niet zo bij stil. Ik was blij met iedere zonnestraal op mijn neus. Rende achter vlinders aan. Hapte, tot grote schrik van Baasje, naar dikke hommels die boven bloemen rond zoemden en blafte naar de vogels, die hoog boven mij in een boom hun schreeuwende jongen voerden.  Van alle kanten stroomde jong leven mijn wereld binnen en het lachte mij toe met een air van onsterfelijkheid.

Het maakte mij vrolijk  en inspireerde mij tot schrijven. Hoe leuk is het niet om te schrijven over een dierenweide vol met huppelende geitjes. Over jonge mensen die vol vertrouwen de samenleving in stappen. Die energiek knokken voor een beter leven ook straks voor hun kinderen. Geen Groen voor Poen willen, maar wel zonnecellen op de daken en een gemeenschappelijke groentetuin in het hart van de stadswijk aanleggen.

Ik heb altijd gedacht dat je over  iedere fase in je leven openhartig zou moeten kunnen schrijven. En toch bemerk ik  dat, nu ik zelf in de herfst van mijn leven ben aangekomen, ik het moeilijk vind om zeg maar, met mijn oude dag te koop te lopen.

Schrijven over hoe alles een beetje minder wordt. Dat mijn leven steeds leger wordt omdat al dat jonge spul dat samen met mij de wereld binnen stapte er nu net zo hard weer uit verdwijnt. Dat de tekenen des tijds ook mij beginnen aan te tasten. Ik last van een knie in een achterpoot kreeg. En dat het niet gewoon een beetje artrose was, maar een weinig voorkomende agressieve tumor, waar niets aan te doen was, behalve dan dat mijn hele achterpoot geamputeerd moest worden. Tja en wat moet je dan?

Ik bedoel maar van dit soort verhalen worden jullie toch niet vrolijk. Zoiets kan ik jullie toch niet toewensen straks met de kerst?  Maar misschien kan ik jullie wel een beetje blij maken met het filmpje dat de DierenDokters van mij maakten twee weken na de amputatie en op hun facebook pagina zette. Ze waren namelijk heel trots op mij over hoe ik herstelde.  Dus lieve mensen huppel ik gewoon op drie poten naar het Nieuwe Jaar!

Woef! Jip

Verschijnt in de VoordorpVooruit van dec. 2015







maandag 5 oktober 2015

Afscheid nemen



Hebt U dat nu ook lieve lezer, zo aan het einde van de zomer, dat U net als ik een beetje weemoedig wordt?   Misschien juist omdat we na genieten van een paar mooie Oudewijvendagen. De september warmte  maakt soezerig en doen me  terugverlangen naar al die mooie dagen op de tuin. De lekkere plekjes waar ik lag, soms in het gras met een warm zonnetje op mijn rug, soms in de schaduw onder de jeneverbesboom met zijn verrukkelijke koelte. Alweer loopt een zomer ten einde. Verdwijnen er plekjes, waaraan je toch een beetje gehecht bent geraakt.


Hoe lang is het nu geleden dat ik met Baasje naar de Veemarkt liep en er een tentoonstelling  bezocht? En moet je nu daar eens gaan kijken. Je gelooft je eigen ogen niet. Allemaal nieuwe huizen met een heleboel bedrijvigheid om al die nieuwe mensen en honden en katten natuurlijk, een gezellige en warme plek in Voordorp te geven. Fijn en goed natuurlijk. Mensen hebben een dak boven hun hoofd nodig met veel liefde!
Tegelijkertijd is er het besef dat er iets verdwenen is. Dat de  Veemarkt een herinnering is geworden. Een plek uit mijn jeugd die er niet meer is. Het is toch ook een afscheid laten we wel wezen.


Een paar weken geleden is er nog een plekje uit mijn leven verdwenen. Een heel warm wandelend plekje, dat hier rondliep in huis toen ik bij baasje kwam wonen. Ze heette Chérie en accepteerde dat ik haar alleenheerschappij danig verstoorde. At uit mijn voerbak. Gaf me een tik op mijn neus als ik wat te opdringerig, de geur vlak onder haar staart probeerde op te snuiven.


 Ik zal de kopjes die ze ’s morgens bij het wakker worden aan mij gaf nooit vergeten. Zeventien jaar is ze geworden. Zeker een prachtige leeftijd, maar het betekent ook dat ze heel veel lege plekjes achter laat.

Spinnend in haar mandje in de vensterbank. Miauwend op het aanrecht voor fris water uit de kraan. Jankend voor de buitendeur als ze naar binnen wil. Voor brokjes in de kast. De zachte kussenvoetjes op het gezicht van baasje, waarmee ze haar wekt omdat ze gekriebeld wil worden op het kopje dat steeds hoekiger wordt.



Als iets, iemand sterft of verdwijnt, sterven we zelf ook een beetje.

Woef! Jip

Verscheen in de VoordorpVooruit van oktober 2015


Mo







Het gebeurde op een zomerse dag die doodgewoon begon. Vanwege het mooie weer had Mo besloten om die dag de wijk in te gaan. Ze verlaat ons complex via de brandtrap en vermaakt zich in de buurt met spinnetjes en torretjes. Baasje had ’s avonds een eetafspraak bij een vriendin. Ze liet mij tegen zes uur uit en Mo liep met ons mee terug naar huis. Ze durfde echter niet langs de buurvrouw die boven aan de brandtrap nog wat van de zon genoot en bleef achter op het parkeerterrein.

Toen Baasje ’s avonds laat thuiskwam zat Mo, tegen haar gewoonte in, niet voor het slaapkamerraam op haar te wachten. Juist toen ze mij uit wilde laten en bedacht had tegelijkertijd naar Mo te zoeken, werd er op de deur geklopt.
Er lag een poes beneden, weggekropen achter een fiets in de poort onder de flat. Ze kon niet lopen, jankte en was niet benaderbaar. Een bovenbuurman dacht dat het een van onze poezen was. Baasje vloog naar beneden en kwam even later terug met een jammerende Mo in haar armen. Ze kon niet lopen en had veel pijn.

De andere morgen vroeg is Mo door baasje samen met Paul naar de DierenDokters gebracht. Ze hebben haar de hele dag gehouden en onderzocht. Niemand weet wat er gebeurd is met haar, maar alle banden die haar kniegewrichten van de achterpoten bij elkaar moeten houden waren afgescheurd en kapot.








Om een lang verhaal kort te maken. Mo heeft een gecompliceerd operatie ondergaan in de Specialistische Dierenkliniek in Leidsche Rijn. Edgar Scheepers heeft met zijn team haar poten van nieuwe banden voorzien. Dat koste heel wat eurocentjes en riep vragen op van hoe komen baasjes met een gewond dier in de kliniek als ze niet over een auto beschikken?

Maar dat is dan weer het goede van iets naars. Dan blijkt er zo iets te bestaan als een Dierenoppas Utrecht, een paar leuke meiden, die behalve op een dier passen ook baasjes met vervoersproblemen helpen. Ze thuis ophalen en naar de kliniek brengen voor een redelijke vergoeding.



Wij zijn deze hele zomer aan huis gebonden omdat Mo minstens zes weken benchrust heeft gekregen. Inmiddels maakt ze voorzichtig weer wat stapjes, maar of ze helemaal de oude zal worden en met mij meelopen als ik uitgelaten word. Haar staart als een wapperende vlag recht omhoog? Ja dat is afwachten, maar gelukkig is mijn grote vriendin Mo er nog!


Woef! Jip

Verscheen in de VoordorpVooruit van augustus 2015

zondag 7 juni 2015

Op en onder de wallen

                                  
     
Houd u ook zo van wandelen? Ik ben er dol op. Niet als het regent natuurlijk. Maar zoals het weer de laatste tijd is: de  temperatuur niet te hoog, met een fris windje en toch ook vaak een zonnetje, dan is het heerlijk om te lopen. Ik steek mijn neus in de lucht en ruik de zoete geuren van seringen die uitbundig bloeien. Ja het is echt een feest om in de lente een beetje rond te wandelen. Op Ons Buiten bijvoorbeeld staat het momenteel stikvol akelei in heel veel kleuren. Zo mooi!
Afgelopen maand ben ik ook nog een week in




Hulst geweest. Het was daar zo heerlijk wandelen! Hulst: een oude havenstad,  gedateerd in de 11e eeuw en gelegen in Zeeuws Vlaanderen, is omringd door meters hoge wallen. In het verleden is er flink om deze stad gevochten. Alleen de Gentenaren al hebben het tot twee keer vernield vanwege een zoutoorlog. Stel je voor Baasje voert oorlog tegen te veel zout in voedingsmiddelen, omdat het zo slecht is voor haar hoge bloeddruk. Maar in de tijd van Filips de Goede was zout het enige middel om voedsel langer houdbaar te maken en dus belangrijk voor de mensen. Filips wilde belasting over het zoutgebruik heffen en toen brak de pleuris uit, zal ik maar oneerbiedig zeggen. Enfin later heeft Maurits van Oranje de stad tijdens de tachtigjarige oorlog nog een paar jaar op de Spanjaarden veroverd, die het er op hun beurt ook niet bij lieten zitten. Ik wil dus maar zeggen die soms wel tien meter hoge wallen liggen er niet voor niets. 

                              

Als je bovenop over wallen wandelt, kan je de oude binnenstad van alle kanten bekijken. Echt schitterend! Maar Baasje en ik kozen er toch vaak voor om aan de onder- en buitenkant van de wallen langs het water te wandelen. We liepen daar lekker in de luwte en het was voor mij veilig genoeg om los te lopen. Kleine eendjes ploegden, bewaakt door hun moeder vergezeld met twee vaders, door de golven en overal groeiden wilde bloemen.


Grote bossen Smeerwortel, meestal paars, soms wit gekleurd verfraaiden de wallen en de waterkant. Ik kende de naam niet van deze plant. Baasje heeft het voor me op moeten zoeken en zij vertelde me ook, dat het een medicinale plant is met zeer helende eigenschappen.  En dan valt alles weer samen: een oude stad in de lente, die ongeacht de wonden door oorlogen geslagen daar zo gaaf, zo liefelijk, een impressie van vrede,  van hoop bij je achterlaat.

                                

Wandel ze. Woef!

Jip







Verschijnt in de VoordorpVooruit van juni 2015

maandag 30 maart 2015

Depressie of agressie?




Jakkes nog aan toe. Wat een takkeweer! Neen hoor geen hondenweer. Natuurlijk moest ik er wel even uit. De mensen hebben nog steeds geen WC voor honden uitgevonden. Wel een kattenbak. Die twee poezen waar ik mee samen woon, zitten dus lekker droog met ieder een eigen bak.
Terwijl ik samen met baasje, die gewapend was met een enorme paraplu, de stortregen in moest. Nee echt geen hondenweer. Het is niet leuk om in gekromde houding stil te moeten zitten terwijl het water met bakken uit de hemel op je rug valt.
  Overvallen wordt door een lage drukgebied. Een depressie! Wat volgens René Diekstra, een veel besproken psycholoog, eigenlijk onderdrukte woede, dus hetzelfde als agressie is.
Ik heb het zelf gehoord. Hij was op de radio om uit te leggen hoe het kwam dat Copiloot Andreas Lubitz, terwijl die aan depressiviteit  leed, er toch voor gekozen had om met al die mensen aan boord, tegen een bergwand aan te vliegen. Volgens Diekstra is dat dus samengeperste agressie, die vrijkwam toen de gezagvoerder even een plasje moest doen of misschien zelfs een grote boodschap. Want dat weten wij natuurlijk niet.
Waren er nu maar geen Wc’s in het vliegtuig geweest, dan had de gezagvoerder gewoon moeten wachten tot het vliegtuig zijn bestemming had bereikt. Tot al de passagiers weer met de beentjes op de grond hadden gestaan en de depressie van de copiloot op de normale manier gekanaliseerd. Niet meer dan een storm in een glas water.
Helaas, er was wel een Wc aan boord en de gekte sloeg toe. Arme mensen. Arme familie en vrienden.
Wat ik me nog wel afvraag: zou er mogelijk een verband bestaan tussen de hoge druk in mijn buik als ik moet poepen en de lage druk van de depressie als ik dit buiten op een veldje in de regen doe?
Ik bedoel is mijn grote boodschap dan samengeperste agressie?  

Woef! Jip

Verschijnt in april 2015 in de VoordorpVooruit


dinsdag 27 januari 2015

Straathonden in Brazilië




Christusbeeld Rio de Janeiro 2015 


Lieve lezers van de VoordorpVooruit. Wie had gedacht dat ik  zelf iedereen  een heel gelukkig en gezond 2015 toe zou wensen. Ik niet! Maar toch ben ik weer kiplekker als ik dat zo mag zeggen.
Die vreselijke pijn waar ik zo beroerd van was kwam door een ontsteking van mijn alvleesklier. Met een deftig woord ‘pancreatitis’ genoemd. Pijnstillers en een streng dieet hebben wonderen verricht dus kan ik jullie  vertellen over Baasjes reis naar Brazilië. Vijf weken lang was Baasje op bezoek bij haar broer. Ik werd al die tijd uitstekend verzorgd door Harry en Jan. Twee heel lieve mannen.

De broer van baasje  leeft met zijn vrouw in een stadje met de naam Senador Firminio. Ergens in de binnenlanden van Brazilië, zo’n zes uur rijden met een auto vanuit  Rio de Janeiro. 

 Baasje genoot van het rauwe landschap, de  rode aarde, de zon en het warme onthaal van de Braziliaanse familie.
Ze heeft mij van alles verteld. Ook over de zwerfhonden die daar gewoon tussen de mensen in de straat rondlopen. Strak voor zich uitkijkend. Meestal mager en soms met hier en daar een beschadigde huid. 

Straathond met pup







De Brazilianen eten rond het middaguur warm eten. Ze gaan vaak naar een restaurant, waar je voor 15 reaal (€5) goed kan eten inclusief een drankje. Bij ieder restaurant lag wel een zwerfhond. Ogenschijnlijk een beetje te rusten tegen een buitenwand. Aanwezig zonder te bedelen zonder hinderlijk te zijn.



Heel slim wachtten ze af. Na een paar dagen kon Baasje er niet meer tegen dat de helft van haar niet verorberende vlees werd weggegooid. Ze moffelde het stiekem in een servet en gaf het bij vertrek  snel aan de dichtstbijzijnde hond, die haar beloonde met een trouwhartige blik.





‘Ze zijn zo lief Jip,’ Een nog jonge hond ging heel mooi voor haar zitten met een blik van: Wil jij a.u.b. mijn Baasje zijn?  Baasje's hart brak bijna. ‘Die honden zoeken gewoon een baas!’ Ze zette een foto op facebook  en kreeg reacties met: ‘Neem hem mee!’ Maar ja dat is gemakkelijk gezegd. 












Tunico met Baasje
 Een vriendin van de familie heeft een oude straathond geadopteerd. Tunico heeft geluk gehad. Hij woont nu in een groot huis met ruime tuin. Krijgt voedsel en de nodige medische verzorging.  Zijn Baasje, Maria Elisia  is dolgelukkig met haar gezelschapsdier.



De leider van de groep

Overdag ‘a lone wolf’ bleken de zwerfhonden ’s nachts deel uit te maken van een roedel.  Baasje fotografeerde  een groep liggend op de nog warme stenen van een plein. Een paar meter ervoor het alfamannetje. Groot, koninklijk bijna maakte hij mens en dier duidelijk wie er in deze stad de baas was.


De honden in de nacht.

Woef! Jip


Verschijnt in de VoordorpVooruit van februari 2015

Jip is ernstig ziek





Lieve lezers van de VoordorpVooruit  helaas ben ik erg ziek en ik hoop van harte dat dit niet mijn allerlaatste column is. In zijn mail om mij aan de deadline te herinneren schreef Sander Ekstijn dat het in oktober tien jaar geleden was, dat het Buurtcomité met de wijkkrant tot leven kwam. Tien jaar al weer en ik weet het nog precies, omdat  ik samen met baasje op die bijzondere vergadering in het Clubhuis van Ons Buiten aanwezig was.
Wat een enthousiaste mensen waren daar zeg. Ik kon echt  niet aan de kant blijven staan en zo verscheen samen met de eerste buurtkrant mijn eerste column. Daarna verschenen er nog een heleboel met onderwerpen waarin, als het even kon honden, Voordorp en de actualiteit een hoofdrol speelden.

Dit wordt mijn 54ste Snuffelhoek. Helaas is het er nooit van gekomen een gedeelte te bundelen en uit te geven, maar ik heb ze wel allemaal in goede volgorde op hier op mijn website gezet. In vogelvlucht kan u hier het wel en wee van Voordorp over de afgelopen tien jaar lezen.

Ik was letterlijk een jonge hond toen ik aan dit avontuur begon. Inmiddels zijn we tien jaar verder en vierde ik afgelopen oktober mijn elfde verjaardag. Dat is voor een Jack Russell terriër  nog altijd een mooie leeftijd. Wij kunnen met een beetje geluk wel 15 tot 16 jaar worden. De vraag is wel of ik dat geluk krijg, want zoals ik in het begin al vertelde; ik ben erg ziek.


Ik ben door de Dierendokters naar de Universiteit voor Gezelschapsdieren verwezen en daar hebben ze me aan alle kanten onderzocht. Helemaal duidelijk is het nog niet wat ik mankeer, maar ik heb veel pijn en ze hebben alleen maar pijnstillers voor me.

Lieve lezers ik hoop echt dat ik weer beter word en ik u dat in de volgende buurtkrant zelf kan vertellen, maar mocht dat niet zo zijn dan wil ik jullie alvast bedanken voor jullie enthousiaste reacties. Die hebben ervoor gezorgd dat ik steeds weer de moed vond om op pad te gaan. Rondsnuffelen in Voordorp net zo lang tot ik weer een verhaaltje bij elkaar had gesprokkeld.  

Woef! Jip



 Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van december 2014