vrijdag 22 november 2013

De Wereld van Cristo


Ik kan jullie vertellen dat het met baasje weer helemaal top is. Uiteindelijk heeft ze helemaal geen lichttherapie nodig gehad. Geen ontbijt zittend voor een lamp met blauw licht. Gewoon 's morgens de gordijnen open trekken en het licht valt als een waterval naar binnen. Tjonge dit heb ik in mijn zesjarige bestaan niet eerder meegemaakt. Ik keek uit het raam en dacht dat heel Voordorp was ingepakt met witte watten. Dat Cristo een nieuw project gestart was. U weet wel, die kunstenmaker die hele gebouwen en landschappen heeft ingepakt. Onder andere de Rijksdag in Berlijn en een stuk van het Central Park in New York. Ze wilden dat de mensen er vreemd van zouden opkijken: met andere ogen hun omgeving zien. Nou dat is wat mij betreft helemaal gelukt Ik wist echt niet wat ik zag: ik kende mijn hele buurt niet meer terug. 


 Op Ons Buiten zwaaide de Sneeuwkoningin uit het sprookje van Andersen de scepter. De tuinders waren gevlucht. Ik zag alleen gebogen bomen, ijzige planten en bevroren bloemen. Het was er zo stil dat ik de sneeuwvlokken, die naar beneden dwarrelden, kon horen vallen.




In de straten verschenen heel vreemde wezens. Achter onze flat bijvoorbeeld stond er een midden op de stoep. Ik schrok geweldig en blafte hard, maar baasje zei dat ik niet bang hoefde te zijn, dat het een sneeuwpop was. Ze nam me mee naar de heuvel en daar rolde een klein jongetje samen met zijn papa een witte bal door de sneeuw. En die bal werd steeds maar dikker. Gewoon een toverbal. Drie van die toverballen op elkaar en je hebt een sneeuwpop. 









Baasje heeft al veel winters meegemaakt en weet er alles van. Wil je hem helemaal afmaken dan moet je hem ogen geven van eierkolen, een winterpeen is zijn neus en zijn mond maak je van takjes of kleine kooltjes. De pop mag het niet koud krijgen en dus moet je hem je eigen sjaal om zijn nek binden. Met de bezem gaat hij 's nachts, als we slapen, de sneeuw van de stoep afvegen. 






Sneeuwpoppen zijn al heel oud. Januari 1511, Karel V was net tien jaar, viel er in de hofstad Brussel een enorme hoeveelheid sneeuw. De winter was een slechte tijd voor al de arme mensen en uit protest hebben ze op alle pleintjes en hoeken van straten sneeuwpoppen gemaakt. De stad stond helemaal vol.
Vanwege de opwarming van de aarde was baasje even bang, dat ze nooit meer sneeuw zou zien. Heel veel mensen zijn boos over die bangmakerij en bouwen nu als protest over de hele wereld sneeuwpoppen.Kijk zelf maar op het internet. Heel veel sneeuwpoppen met bordjes om hun nek met daarop de tekst: Al Gore, we are coming! Ze willen zich niet laten inpakken en arm worden voor iets waar ze niets aan kunnen doen!

Woef! Jip



Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van februari 2010




vrijdag 11 oktober 2013

Het is weer Herfst

Herfst in Voordorp 2009
                             

Zojuist heb ik samen met baasje een rondje Voordorp gelopen. Ik snuffelend en schoffelend in de herfstbladeren die overal rond slingerden. Baasje zuchtend en steunend achter me aan. Ze kan niet goed tegen die donkere dagen. Klaagt over alles wat haar niet zint: zwerfvuil in de wijk, lege blikjes en kapot gegooide flessen bij de hangplek en tot diep in de nacht harde Turkse muziek in de cafés. Op Ons Buiten bijna geen beest meer in de dierenweide, maar wel een bruine rat op haar tuin die de compostbak als woonruimte heeft geannexeerd.


'In wat voor een wereld leef ik eigenlijk, Jip? Haar mond een treurige streep.
'Kom op baasje, niet zeuren! Het wordt heus wel weer lente hoor en de herfst is ook mooi. Laatst nog moest ik met je mee. Bijna iedere boom op Ons Buiten heb je gefotografeerd. “Jip moet je die schakering van kleuren eens zien,” riep je! Nou toevallig ben ik een hond en kan behalve zwart en wit, alleen de kleuren groen en blauw zien. Dus voor mij geen schakeringen geel, bruin, rood en groen. En hoor je mij daar over klagen!'
'Ja toen zat het blad nog aan de bomen. De zon scheen en het was lekker warm. Nu ruik je de schimmel van paddenstoelen en de rotting van bladeren als of de hele wereld op sterven ligt.'

Een beetje gelijk heeft Baasje wel. In de herfst lijkt het als of het leven stil valt. Het achteruit op zijn kont gaat zitten, maar daar hoeft ze toch niet zo dramatisch over te doen. Mensen maken zich druk over zaken die mij echt niets doen. Bijvoorbeeld dat de buitenkant van de ramen, van de flat waarin we wonen, dit jaar maar één keer zijn schoongemaakt, terwijl de afspraak vier keer is. Tja kan gebeuren. Vooral als je een woning huurt van Portaal, het grootste verhuurbedrijf in Nederland, moet je daar niet vreemd van opkijken. Gewoon een kwestie van marktwerking, verkeerd beleggen van huurcentjes met daaroverheen een schepje crisis en voilà: de huurders van Portaal kunnen niet meer door de ramen kijken. Ja, ik kan best een analyse maken hoor! Ik kijk ook naar het nieuws op de TV.

Baasje vindt het maar niks. Ze wordt al somber van het donkere weer en als de zon dan een keer schijnt ziet ze alleen, dat haar ramen zo verschrikkelijk smerig zijn: 'de hele Sahara zit bij mij op het ramen,' overdrijft ze. Natuurlijk heeft ze gemaild en gebeld met Portaal, maar daar spelen ze voor malle Pietje, beloven steeds vriendelijk dat de ramen de komende week echt schoongemaakt zullen worden en dat spelletje is nu al bijna twee maanden aan de gang.
Ik vind vuile ramen helemaal niet erg, maar heb wel veel te stellen met baasje. Ze wil zich ook niet laten vaccineren. 'Laat die Mexicaanse griep maar komen, ' zegt ze: 'dan ben ik gelijk van alles af. Dan fokt die rat maar iedere maand een nest nieuwe jongen in mijn compostbak en nemen ze mijn hele tuin over. Wie het langst leeft krijgt toch alles.'


Voor Baasje tot de conclusie komt dat ze eigenlijk een beer is en een winterslaap wil gaan houden, ga ik maar eens langs de huisarts. Ik denk echt dat het tijd is voor een beetje lichttherapie.
Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit december 2009


Mijn filmhelden

Gouden Kalf van Theo Mackaay

Sorry! Ik ben een beetje verdrietig. Zojuist is Paul weer weggegaan. Met een grote weekendtas in zijn ene hand en een statief onder zijn andere arm liep hij richting bushalte. Ik sprong in de vensterbank en probeerde hem terug te blaffen, maar hij luisterde niet.

Paul woont ver weg in Breda in een studentenhuis. Om er te komen moet je heel lang reizen met een bus. Ik ben al twee keer op bezoek geweest om te helpen. Alle muren moesten geschilderd worden en we hebben ook een nieuwe vloer gelegd. Breda is best een gezellige stad, maar ik vind het niet leuk dat Paul veel van huis is. Meestal blijft hij een aantal dagen weg en komt dan terug met een grote zak vuil wasgoed. Vandaag moest hij een modeshow filmen, vertelde baasje. Daarmee verdient hij wat extra euro's.

Paul wil filmer worden. Hij dingt mee met een filmpje naar de publieksprijs voor het Nederlands Online Filmfestival (NOFF). Een initiatief van het Nederlands filmfestival dat van 23 september tot 3 oktober in onze stad wordt gehouden. Jullie moeten wel allemaal op hem gaan stemmen hoor! Maakt niet uit of je het een goed filmpje vindt; gewoon op het duimpje omhoog klikken. Het filmpje staat op Youtube. Paul's film heet  OVER DE DOOD HEEN.

  

Geen titel om vrolijk van te worden, maar baasje zegt dat ik niet bang hoef te zijn. Ze zegt: ' Jip, zolang jij er bent is de dood er niet en als straks de dood er is, ben jij er niet. Nou ik hoop dat ze gelijk heeft, want weet je ik hou niet zo van de dood.

Ik hou veel meer van een mooie natuurfilm over wolven, of een film met een dappere hond in de hoofdrol. Bijvoorbeeld die film van Steven de Jong over Snuf de hond in Oorlogstijd. Die hond hielp met de bevrijding van Friesland in 1945. 
Het verhaal doet met denken aan de hond Stubby; een held tijdens de Eerste Wereldoorlog. Stubby was een Amerikaanse hond die samen zijn baasje in de loopgraven vocht. Hij blafte de soldaten wakker als er met gifgas gegooid werd. Dapper hoor! Als beloning hebben ze hem tot sergeant bevorderd. En weten jullie al dat Steven Spielberg de avonturen van Kuifje in: Het Geheim van de Eenhoorn, aan het verfilmen is. November 2011 komt hij als eerst in de Nederlandse bioscopen.

Kuifje wordt gespeeld door Jamie Bell, een heel leuk jongetje. Alleen heet hij Tintin omdat het een Engelse film is. Bobbie noemen ze Snowy , natuurlijk omdat hij wit is. Maar weet je wat ik nu zo erg vind. Snowy is niet echt. Hij is helemaal in 3D gedigitaliseerd. Jammer toch? Waarom hebben ze mij daar niet voor gevraagd? Ik zou zo graag in een film een heldenrol spelen en zeg nou zelf; ik ben veel leuker dan zo'n dood gedigitaliseerd hondje!

Nu hoop ik maar dat als Paul straks bekend is, omdat jullie allemaal op hem hebben gestemd, hij een heleboel geld krijgt om een mooie film te maken en dat ik daar dan de hoofdrol in mag spelen. Mag ik eindelijk ook eens in de bioscoop in plaats van hier thuis samen met baasje DVD's te kijken. En misschien word ik dan ook op het Filmfestival net als Jack Woutersen, gast van het jaar! .

Woef! Jip.

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van september 2009


woensdag 29 mei 2013

Familiedrama


Als ik dit schrijf schiet voorjaar 2013 al aardig op. De IJsheiligen (11, 12, 13 en 14 mei) liggen al een paar weken achter ons, maar ik heb het nog nooit zo koud gehad. Niet alleen de economie maar ook de natuur lijdt aan een depressie. Gisteren tijdens een rondje poot-optillen kreeg ik zelfs een hoos hagelstenen over me heen. Het moet toch niet gekker worden. Ik liep samen met baasje op Ons Buiten en we zijn al rennend ons tuinhuis in gevlucht.
Daar hebben we gewacht tot het weer wat opknapte. In de tussentijd hebben we goed opgelet of we de koolmezen al heen en weer zagen vliegen. Een beetje moeilijk misschien maar in het tuinkasje staat een vogel-nestkastje. Baasje had het nog buiten aan het tuinhuis willen ophangen, maar toen ze het begin april in haar handen nam om de constructie wat nauwkeuriger te bekijken, zag ze dat er een kant-en-klaar bedje in lag. Een dikke laag groen mos met draadjes, grasjes en veertjes er doorheen gewerkt. Echt heel kunstig gemaakt. Ze vroeg aan mij of ik misschien wist of het een muizen- of vogelnest was, maar daar heb ik ook geen kaas van gegeten. Dus besloot ze om het op zijn plek te laten staan. Een paar weken later lagen er acht heel kleine eitjes in en weer een week later zat er een grijze koolmees met zwart kopje op te broeden.
Het meesje schrok van baasje toen deze het dak optilde. Daarna hebben we er niet meer ingekeken en zelfs de tuinkas vermeden. Ik mocht ook niet meer blaffen. Baasje legde steeds haar vinger tegen haar mond: ‘SST Jip, zachtjes anders schrikken de mezen en verlaten ze het nest.’
Eigenlijk helemaal niet zo erg dat het te koud en te nat was om naar de tuin te gaan. Nu konden de mezen in alle rust hun kroost groot brengen, dacht baasje en ja ik was het daar helemaal mee eens. Alleen het was wel erg stil bij het nestkastje gisteren. Geen mees te zien met een wormpje of vliegje. Baasje dacht dat ze misschien al uitgevlogen waren en vandaag wilde ze dat dan wel eens zien: ‘Kom op Jip we gaan gewoon even in het nest kijken.’ Gewapend met het fototoestel zijn we op pad gegaan. Hebben heel voorzichtig de deur van de tuinkas opengeschoven en het dak van het nestkastje opgetild. Het was er zo stil, alleen een vlieg vloog brommend rond.
 In het nest allemaal dode vogeltjes. Dicht tegen elkaar. Bekjes gesloten en al pennetjes in de vleugeltjes. Vleugeltjes waar nooit mee wordt gevlogen. Moet het voorjaar van 2013 nu zo eindigen? Vroegen baasje en ik ons af. En wat is er toch gebeurd: waarom hebben vader en moeder Mees hun jongen niet meer verzorgd?


Is het misschien de schuld van die IJsheiligen met hun koude? Waren er nog niet genoeg vliegjes om te voeren of zijn Pa en Ma Mees zelf opgegeten door een kat? Of zitten ze misschien samen ergens in een boom te schijtvechten omdat er eentje vreemd is gegaan? Zijn ze gewoon het allereerste belang: de zorg voor hun kinderen vergeten?
Baasje weet het niet en ze voelt zich schuldig dat ze toch af en toe niet even in het nest heeft gekeken. Ze de natuur op haar beloop heeft laten gaan. En ik kan haar ook niet helpen. Kruip alleen dicht tegen haar aan.


Woef! Jip



woensdag 22 mei 2013

Zo gezellig!





Houdt u ook zo van gezelligheid? En weet u dat ze in de landen om ons heen er niet eens een woord voor hebben. Ze doen daar ook wel spelletjes met hun hond, pakken een terrasje of gaan met zijn allen naar de kroeg, maar wat gezellig is weten ze niet.
Gezellig, vertelde baasje, komt van 'Gezel' en dat woord komt weer van 'Zaal'. Lang geleden waren gezellen leerlingen van een Meester, die hen een beroep leerde. De gezellen woonden samen op één zaal. Het waren zaalgenoten, die 's avonds heel knus bij elkaar in bed kropen. Probeer ik ook altijd bij baasje en ik vind het zo gezellig als ik dan even mag blijven liggen. Gezellig is: samen iets doen in een prettige omgeving.
In de zeventiger jaren trokken de oproerkraaiers uit de jaren zestig hun eigen wijken in en begonnen allerlei projecten. Zo maar! Dat vonden ze gezellig en ze deden het voor niks. Ze waren tevreden met hun studiebeurs of uitkering net als Koos Werkeloos. Het was de tijd van vrouwenhuizen, zelfhulpgroepen, de kraakbeweging, aktiecomitees en kollectieven. Die jonge mensen wilden de wereld verbeteren, hun idealen verwezenlijken en gingen dicht bij zichzelf in hun eigen buurt aan de slag.
In 1979 huurden jongeren, die samen een kollectief vormden, een café op De Biltstraat. Omdat niemand de baas over een ander wilde spelen kwamen ze tot de conclusie dat het Kafee De Baas was. Samen runden ze het café, schonken drankjes en kookten in de keuken. Het was er zo gezellig, dat binnen een mum van tijd Kafee De Baas iedere avond stampvol zat. Met de centjes die ze verdienden mochten leden van het kollectief, een eigen project beginnen en zo werd 'Het Klein Orkest' geboren. Hun muziek en zang zou heel Nederland veroveren. Baasje stopte laatst een cassette in de recorder en ik werd een beetje verdrietig van het liedje: 'Over 100 jaar is iedereen dood. Wij ook'. Vooral omdat in het nieuws was dat Kafee De Baas na 30 jaar opgehouden had te bestaan.
Gelukkig zijn er nog steeds idealisten, ook al werken ze niet altijd voor hun eigen buurt. Neem de mensen van de Werkgroep León uit Voordorp. Laatst zag ik ze nog op Ons Buiten tijdens de Open Tuinendag. Ze verkochten oude boeken. Met zulke acties verzamelen ze geld, waarmee ze onderwijs voor arme kinderen in León steunen. Ik zag ook een vader, die heel gezellig voor las aan zijn dochtertje uit een stapel Nijntjes boekjes. Dat lijkt heel gewoon, maar de ouders van de kinderen in León lezen hun kinderen niet voor. Die doen ver van huis heel smerig werk om centjes te verdienen en de grootouders waarbij de kinderen wonen kunnen zelf niet lezen. Ook niet gewoon is, dat de vader na het voorlezen de boekjes terug legde op de stapel onverkochte boeken. De vrijwilligster vroeg nog of hij de boekjes wilde kopen voor het goede doel? Mijn oren flapperden toen ik hem hoorde zeggen: 'Nee we hebben ze nu al uitgelezen'. Hij gooide ook geen geld in de grote melkbus. Ik dacht Minister Bos krijgt nog gelijk; het is echt crisis, zelfs in Voordorp! Maar ik blijf hopen, dat ' Over 100 jaar' als wij allemaal dood zijn, er in León kinderen leven, die toch leren lezen. Heel gezellig met elkaar in een grote zaal van de meester.

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van juli 2009

donderdag 2 mei 2013

Over de mens als beest

'Tjielp Tjielp – De literaire zoo' was het motto van de boekenweek 2009. Ik ben echt heel erg benieuwd wat er bij u op het nachtkastje ligt. Of u ook een boek gekocht heeft waarin een dier centraal staat. En of u voor dat piepkleine prijsje gelijk het boekje van Midas Dekkers hebt meegenomen? Tjonge zeg, die haalt wel heel veel overhoop in 60 pagina's. Maar ja zo gaat dat in de journalistieke wereld: als het over dieren gaat wordt Midas ten tonele gevoerd. Mij hebben ze niet gevraagd. Een hond, die al bijna vijf jaar columns schrijft in een wijkkrant is kennelijk niet interessant genoeg. Die eer gaat weer naar mensen, die denken dat ze alles van dieren afweten en daarover wat te zeggen hebben.

Misschien maak ik meer kans als ik zelf een boek ga schrijven. Ik heb al een thema. Ik ga schrijven over het beestachtige in mensen, over hun inconsequente gedrag en waanzinnige experimenten. Begin maart ben ik op dit idee gekomen. Het was al laat en lag samen met baasje op de bank. Baasje zapte nog even door en belandde in een documentaire op National Geographic over de eerste en enige hoofdtransplantatie ooit verricht.


 Het verhaal begint in Rusland (1940). Op film is vastgelegd een experiment met het hoofd van een hond. Kunstmatig wordt zuurstofrijk bloed door de hersens gepompt. Het lijkt alsof we het boek van Alice in Wonderland zijn binnengestapt en wel in de scene van de langzaam verdwijnende kater waar alleen nog een grijns van overblijft. Het hoofd van de hond kijkt, hoort, likt zijn lippen af en leeft in die toestand nog zes uur voort. 



Deze kennis brengt andere wetenschappers; een Rus en een Amerikaan; beide Tweede Wereldoorlog veteranen, op het idee dat een hoofd te transplanteren moet zijn. De Rus: Vladimir Demikhov, zet in 1954 het hoofd van een puppy in de nek van een volwassen hond en creëert een tweehoofdige hond. 

De Amerikaan: Robert White, een neurochirurg, wil dit huzarenstukje overtreffen en doet met behulp twee resusaapjes een hoofdtransplantatie. Een team van artsen zet het hoofdje van aapje A op het lichaam van aapje B of omgekeerd. De professor toont na gedane arbeid trots zijn werk: een bij bewustzijn gekomen apenhoofdje verbonden aan een verlamd lichaam. De oogjes kijken angstig rond, het heeft dorst en krijgt wat drinken. 



Zowel Demikhov als White zijn overtuigd van de belangrijkheid van hun werk voor de wetenschap en de mensheid. Baasje en ik horen het verbijsterd aan. Het klinkt alsof ze het wonder van de schepping hebben overtroffen. Uit niets blijkt dat ze begrijpen wat ze in werkelijkheid hebben gedaan. Wat wij zojuist met eigen ogen hebben gezien: de vernietiging van prachtige, gezond geschapen en goed functionerende dieren. Slechts een grijns blijft over.

Het motto van de boekenweek 2010 is 'Tjoek Tjoek' als dank aan de Nederlandse Spoorwegen die de grootste sponsors van het heugelijk gebeuren zijn. Ik ben blij. Laat mensen maar met treintjes spelen, dat is beter voor ons: de dieren.

Woef! Jip


Voor wie er wat van zien wil: hier een link.

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit  april 2009


donderdag 11 april 2013

Italiaanse toestanden





Baasje is druk met het invullen van haar belastingaangifte. Ze heeft bijna geen tijd voor mij. ‘Ga maar met je grote teen spelen,’ zegt ze als ik met mijn poot tegen haar been aantikt en haar probeer te verleiden voor een spelletje. ‘Dat zei mijn moeder vroeger ook  als ik me verveelde.’

Baasje is niet te vermurwen.  Ze rekent zich suf en moppert. Allereerst omdat de Belastingdienst al haar gegevens kent en schaamteloos presenteert  in een vooraf ingevulde aangifte:  ‘Nu moet het niet gekker worden!’ Protesteert ze: ‘ Bestaat er in dit land nog zoiets als privacy?  Mag ik nog ergens anoniem zijn? Wat gaat het de belastingdienst aan,  dat ik wat centjes op een bank heb staan waarover nota bene belasting is betaald?  Eerst ben ik  verplicht   om een bankrekeningnummer te openen. Weg met het geldzakje en loonstrookje. Werkgevers storten voortaan  mijn  in zweet, bloed en tranen  verdiende  centjes op  een bank waar ik het dan met veel trucage weer van af mag toveren.  Zogenaamd een dienstverlening, maar inmiddels heb ik het idee dat ik in dienst ben van de bank. Dat ik geld moet leveren waarover servicekosten  worden berekend terwijl mijn recht op privacy is verkwanseld!’

Haar volgende ergernis betreft het feit  dat bijna alle aftrekposten  zijn opgeheven. Die regering is geniepig slim, want beweert ze: ‘Juist als er  grote werkeloosheid onder de oudere jongeren uitbreekt, verlagen ze de regeling, dat ouders een extra bedrag  mogen aftrekken voor  kinderen , die  grotendeels door hen worden  onderhouden, van 27 naar 21 jaar.’
Volgens haar haalt de  Overheid  zo miljarden binnen , die de ouders   mogen aanzuiveren, want je eigen vlees en bloed laten verhongeren dat doe je natuurlijk niet. Deze jongeren hebben ook geen recht op bijstand voor alleenstaanden. Na drie maanden soebatten kunnen ze een vergoeding van maximaal €600,- per maand krijgen als ze tenminste bereid zijn om mee te helpen met het opruimen en schoonhouden van de stad. 
Baasje is echt gefrustreerd: ‘Het zijn gewoon Italiaanse toestanden! Volwassen kinderen die geen kant uit kunnen,  schuiven bij La  Mama aan tafel, omdat er na betaling van (kamer)huur en verzekeringen geen geld meer over is om eten van te kopen.’ Ze vindt het ook oneerlijk dat de regering  de afgestudeerde jongeren zonder werk, zo in de steek laat. ‘Straks zit er weer een verloren generatie thuis op de bank met mooie diploma’s, maar geen werkervaring!’
Baasje is niet voor niets zo obstinaat. Haar jongste zoon is 25 jaar en heeft met dit probleem te maken. Met moeite 16 uur werk gevonden in een callcenter, verdient hij precies genoeg  om zijn vaste lasten te betalen. Eten doet hij bij baasje.

Ik ga  maar eens kijken wat er in mijn spaarpot zit.  Ja ik heb zelf een spaarpot. Een heel mooie  in de vorm van een Engelse telefooncel. U weet wel zo’n rode. Ik spaar voor af en toe een lekker botje, dat ga ik dan ergens begraven en veel later zoek ik het weer op. Eigenlijk net zoiets als een bank . Alleen blijft mijn botje even groot.

Deze keer  wil ik  mijn centjes  aan baasje geven, zodat ze weer wat vrolijker wordt en daarna ga ik een lekker dutje doen op de bank in de huiskamer. De enige bank waar ik  in vol vertrouwen mijn ogen dicht durft te doen.

Woef! Jip




Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van 2 april 2013

woensdag 3 april 2013

Doe maar gewoon, dan ben je dik genoeg.



Alle honden nog aan toe, alweer is er een jaar voorbij. Met zijn allen zijn we de drempel van 2009 overgegaan op naar het jaar 2010. Nog even en ik raak de tel kwijt, verder dan tien kom ik niet, wat voor een hond al heel knap is. Wat ik ook niet bij kan houden zijn al die goede voornemens die mensen ieder nieuw jaar maken: Vriendelijker zijn voor de buren. Geen vlees meer eten. Schulden afbetalen. Stoppen met roken. Meer bewegen. Er zijn ook ieder jaar in januari heel veel mensen die beginnen met een dieet omdat ze zich te dik voelen. 

Baasje wil ook afvallen! ’s Morgens uit bed stapt ze in haar blootje eerst op de weegschaal. Ik kijk altijd even mee en lik aan haar voeten maar de weegschaal slaat dan uit naar de verkeerde kant. ‘Weg wezen Jip!’ roept ze gelijk geïrriteerd. Het mag ook geen onsje meer zijn. Even later vind ik haar terug in de keuken met alweer een weegschaal en het oranje boekje van Sonja Bakker.

Van Erica Terpstra wil baasje niets weten. Als iedereen die 40 kilo afvalt zijn eigen dieetboek gaat schrijven staat er straks geen boom meer in de wijk waar jij je poot bij op kan tillen, zegt ze. Ik zag Erica laatst nog op de televisie. Echt heel anders dan Sonja! Ze riep: ‘Help ik val af!’ Nou dat kan ik best begrijpen. Wat zit die ruim in haar vel zeg en waar laat je dat allemaal? Ik vraag me ook af hoe dat moet als ze ’s nachts in bed ligt en zich om wil draaien. 


Weten jullie al dat ik ook op dieet ben? Maar dat is niet omdat ik te dik ben. Je kunt mijn ribben niet zien, maar als je lief voor me bent en over mijn rug aait kan je ze wel voelen en dat is precies goed. Ik behoor niet bij de vijftig procent Nederlandse honden, die last hebben van overgewicht. Er zijn honden die zo dik zijn dat ze niet goed meer met hun poten bij de grond kunnen. Die honden rollen zich voort. Die baasjes zijn zo gek op hun hondje dat ze de verleiding niet kunnen weerstaan en ze mensenkoekjes, chips, zelfs chocolaatjes of gewoon te veel eten geven. Een dodelijke liefde want honden krijgen dan net als mensen last van kortademigheid, hartklachten, pijnlijke gewrichten en ze leven korter dan verwacht. 

Bij honden gaat net als bij mensen ieder pondje door het mondje. Ze krijgen meer energie binnen dan ze verbruiken. Dus lieve baasjes geef je te dikke hond minder eten en niet alleen een blokje om of even laten rennen, maar iedere dag een wandeling van minstens een uur. Dat vind je hond fijn en is ook goed voor je eigen conditie. Baasjes hoeven dan niet meer met weegschalen en dieetboekjes te stoeien of ieder nieuw jaar na te denken over een goed voornemen. Ze mogen dan doodgewoon gelukkig zijn en dat is mijn wens voor alle Voordorpers dit jaar.

Woef! Jip



Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van februari 2009





donderdag 7 februari 2013

Sporen in de Sneeuw


Ik ben dol op de winter, vooral als er veel sneeuw valt. En dan hup met baasje naar buiten sporen zoeken in en onder de sneeuw. Telkens als ik mijn poot optilt, laat ik zelf ook een spoor van gele plekjes achter me. Dat komt door de vitamine B zegt baasje. Dat is aan mijn voer toegevoegd. Als ik opkijk waar baasje blijft, zit er een hoopje sneeuw op mijn neus vlak voor mijn ogen. Ik kan de sneeuwkristallen zien. Baasje moet er om lachen. ‘Het lijkt alsof je een pluk watten op je neus hebt Jip,’ zegt ze. ‘Heb je je soms gesneden met scheren?’
Ja lach maar baasje, maar ze is wel lief en smeert voor we naar buiten gaan eerst alle vier mijn poten in met vaseline. Doet ze dat niet dan bevriezen de haartjes tussen mijn tenen en dat is een heel naar gevoel. Dan wil ik niet meer lopen en moet baasje me dragen, maar daar heeft zij dan weer geen zin in.


Paul heeft een voetstap gevonden

In de sneeuw liggen veel sporen. Op de foto laat Paul een voetstap zien die hij heeft gevonden. De eerste jaren van zijn leven viel er geen sneeuw in Nederland en Paul zag pas sneeuw toen hij al vijf jaar oud op vakantie was in de Franse Alpen.






Een sneeuwlandschap maakt sporen van leven zichtbaar waar mensen normaal niet bij stil staan. En dat vind ik nu zo leuk, want ik ruik al die sporen en nu kan baasje ook eens zien waar ik allemaal achteraan loop. Ze kan met eigen ogen zien dat er veel meer aanwezig is dan ze zelf vermoed.











sporen van meerkoet


Op haar tuin b.v. liggen veel sporen. van een meerkoet. Van duiven die de gemorste zaden van de koolmezen van de grond pikken en er is een heel spoor van vermoedelijk een eekhoorntje dat ook wat eten op onze tuin zoekt.




spoor van een Eekhoorntje


spoor van kat



Gelukkig geen sporen van ratten, maar in de tuin van de buren ligt wel een kattenspoor met op het einde een stuk omgewoelde sneeuw. Wat daar gebeurd is kan je alleen over fantaseren.












In het nieuws was een bericht dat twee inbrekers in Wormer in hun nek zijn gepakt nadat de politie hun spoor in de sneeuw had gevolgd. De politie heeft dus ook baat bij een flinke sneeuwlaag. Zo is ook een oplichter in IJsselstein gearresteerd. Hij beloofde de taxichauffeur thuis te betalen, maar kwam nadat hij was uitstapt niet meer terug. Agenten volgden zijn voetsporen naar zijn huis. Hij vertelde dat hij wel wilde betalen en opzoek gegaan was naar de chauffeur, maar dat was gelogen, want er liepen alleen voetstappen naar zijn huis en niet meer terug.


spoor van...?













Sneeuw liegt niet en geeft ons een andere kijk op de werkelijkheid. Een werkelijkheid die ook bestaat, maar we alleen zien als het sneeuwt. En nu vraag ik me af: zou het misschien zo kunnen zijn dat er nog veel meer bestaat? Een werkelijkheid die we alleen kunnen waarnemen als de condities waaronder we leven anders zijn? Wat niet een vraag is, is dat als u deze sporen in de sneeuw vindt het zeker is dat: Jip hier was.



spoor van Jip


Woef! Jip


Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van februari 2013

maandag 14 januari 2013

In Arren Moede



Weet u waar ik me heel erg boos over kan maken? Over dat er anno 2012 nog zoveel armoede is! Dat er in Nederland meer dan 350.000 kinderen leven, waarvan de ouders de hele dag lopen te tellen of er nog wel geld is om kleren te kopen. En dat veel van die ouders niet eens eten kunnen kopen voor hun kinderen. Die ouders gaan iedere week naar de voedselbank in plaats van naar de ING - of ABN AMRO bank. Voedsel halen dat over de datum is ... Het moet toch niet gekker worden in Nederland!

Zo Happy!
En het zijn niet alleen kinderen die zo beroerd moeten leven, maar er zijn ook heel veel alleenstaanden - waaronder veel ouderen – die de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen. Nu is het zo dat die alleenstaanden vaak een huisdier hebben, omdat ze anders wel héél erg alleen zijn. Ze aaien hun poezen, knuffelen hun hond, roeren 's morgens even in de vissenkom of praten wat met de kanariepiet. En terwijl ze dat doen, maakt hun lichaam het gelukshormoon 'oxytocine' aan. Dit hormoon zorgt er o.a. voor dat ouders hun pasgeboren jongen voeden en verschonen. Ook mensen die dieren verzorgen voelen zich gelukkig en vergeten even hun (geld) problemen. 
Mooi toch!

Maar nu heeft dr. Nienke Endenburg, van de Faculteit Diergeneeskunde in Utrecht onderzoek gedaan naar de verzorging van dieren met baasjes die van een bijstandsuitkering moeten leven. En ja, natuurlijk krijgen die beestjes niet alle zorg die ze nodig hebben als ze ziek worden! Dank je de koekoek. Als je naar de voedselbank moet om zelf te kunnen eten, heb je natuurlijk ook geen geld om de dierenarts te betalen als je honnepon ziek wordt! Dat kan ik zelfs als hond nog wel bedenken.

Natuurlijk vind ik het erg dat wij: huisdieren het kind van de rekening worden daar waar het de bankencrisis betreft. Maar ik ben het niet eens met mensen die roepen, dat arme mensen geen huisdieren meer mogen hebben! Arme mensen hun gelukshormonen af willen pakken? En wie zorgt er dan voor ons? Wie geeft ons onbetaalbare aandacht en liefde? We kunnen toch ook niet allemaal naar het asiel! Of moeten we net zoals in de Oostbloklanden, allemaal op straat terecht komen? Onlangs nog is Nadia, dochter van een straathond uit Roemenië bij ons in de familie geadopteerd. Nadia heeft geluk gehad, ze heeft hier een goed tehuis gekregen.



Ook mooi is dat er in Nederland dierenartsen zijn die arme mensen met zieke dieren willen helpen. In Tilburg bv. hebben twee dierenartsen een Stichting Mens Dier Nood opgericht. Nog beter zou het zijn als dieren meeverzekerd kunnen worden in de aanvullende zorgverzekering. We zijn toch gewoon leden van het gezin en belangrijk voor het geluk van mensen. Betere antidepressiva als een huisdier bestaan er niet!

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van december 2012.