zondag 16 december 2012

Van Oude Dingen die Voorbijgaan





Al snuffelend door Voordorp, belandde ik laatst op de Sartreweg en dat was echt schrikken. De Veemarkt is weg! Helemaal verdwenen! Op de plaats waar de hallen stonden, ligt nu een grote bouwput tussen goed afgesloten hekken. Ik kon mijn ogen niet geloven. Baasje keek ook verbouwereerd naar de plek waar nog niet zo heel lang geleden koeien, paarden en kleinvee met handgeklap van eigenaar wisselden. Wat later waren dat vooral auto's, die uit heel Europa hier verhandeld werden. En niet te vergeten alle evenementen als vlooienmarkt, antiek- en tuinbeurzen die er werden gehouden. Baasje drukte haar gezicht tegen het hekwerk, alsof ze hoopte dat het slechts een zinsbegoocheling was, maar de leegte bleef.
'Jip,' zei ze: 'weet je nog dat we hier samen naar een hondententoonstelling zijn geweest? Er waren ook Jack Russells en ik wilde jou daar kennis mee laten maken. Ha ha... was helemaal niets voor jou. Je wist je echt niet te gedragen.'


 
'Eh .. ja ik plaste tegen de broek van een hondenbaasje. Sorry, maar dat mens had echt een heel verwaande reu naast zich lopen.'


'Ergens begin jaren negentig,' vervolgde ze: ' het was kerstvakantie, bouwden ze hier achter de hallen een groot circus op. Ik meen me te herinneren dat het Russisch was, maar zeker weet ik dat niet meer.'


Baasjes stem klonk weemoedig. Als kind mocht ze eens mee naar een circus in Scheveningen. Nu had ze zelf jonge kinderen en ze kon zo met hen het terrein oplopen. In een wagen achter tralies lag een enorm witte tijger hen knipogend aan te kijken: 'Sneeuwwit Jip! Zo mooi en zo dichtbij!'




Samen met haar kinderen is ze naar een voorstelling geweest met plaatsen helemaal vooraan: 'Een vierspan paarden denderde dicht langs ons heen.' Baasje keek alsof ze de paarden weer langs haar heen zag galopperen. Ik keek ook nog eens goed tussen het gaas van het hek door, maar er was echt niets meer te zien.

Met de sloop van de 'Veemarkthallen' is er voor Utrecht een eind gekomen aan honderden jaren van veiling- en veemarkten. De eerste jaarmarkten en kermissen werden gehouden op het Neude dat rond 1450 werd verhard. Ruim een eeuw later (1558) verhuisden de activiteiten naar het Catharijnevelt, nu bekend als het Vredenburg. In 1929 vertrok de markt naar de Croeselaan en in de jaren zestig besloot het gemeentebestuur dat de markt in de Voorveldsepolder gehuisvest zou worden. Anno 2012 is de veemarkt voor Utrecht geschiedenis geworden.





Ons rest slechts woningen met mensen, die op een Veemarkt gaan wonen. En als je goed kijkt, heb ik me laten vertellen, dan kan je in de bouw van de huizen de contouren van de hallen terugvinden.




Met het verdwijnen van de veemarkt is ook de afslag: VEEMARKT op de verkeersborden van de snelwegen verdwenen, zodat de visite voor de verjaardag van baasje helemaal door naar Amersfoort reed! Voordorp is een heel gewone stadswijk geworden!

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van september 2012

zaterdag 15 december 2012

Allerzielen



Als jullie dit lezen is de maand november waarschijnlijk weer voorbij is. Ik zal echt blij zijn; wat een sombere maand! De lucht ziet grijs en de wind slaat met natgeregende bladeren om mijn oren als ik nood gedwongen mijn rondje loop. Helemaal aan het begin, op 2 november is het de dag van Allerzielen, iedereen denkt dan aan zijn dode familie en vrienden, en daar word je ook niet vrolijk van.



Baasje vertelde, dat zij als kind op Allerzielen aflaten ging verdienen. Met een aflaat kon ze zieltjes, die in het vagevuur schoon lagen te branden, de hemel in helpen. Uit school rende ze met andere kinderen de kerk binnen, deed snel een schietgebedje, maakte een kruis met wijwater, holde naar het kerkhof en weer terug de kerk in. Dit ritueel moest zeven keer herhaald worden voor ze één aflaat had verdiend. Tussendoor maakte ze de grafsteen van haar grootouders schoon en snoefde met de andere kinderen, over wie de meeste zieltjes had bevrijd.



Jammer toch dat er geen kinderen waren om dat Pekineesje uit zijn reismandje te bevrijden voordat het verdronk. Ik wandel zeker zeven keer in de week langs het water van de Tomáš Masarykstraat, maar ik heb niets gezien dinsdagavond 21 oktober. Ik ben er helemaal verdrietig van en kan niet begrijpen dat een baasje dat doet. Een baasje moet voor je zorgen, met je wandelen en oppassen dat je niet verongelukt. In het water gooien mag, maar alleen om een stok of bal op te halen. Het mag niet in een mandje waarvan de deur niet open kan en dan nog wel met je lievelingsdekentje erbij. Dat lieve Pekineesje heeft vast gedacht dat zijn baasje een spelletje met hem ging spelen. Dat hij net als Mozes in zijn mandje op het water zou blijven drijven en gered zou worden, maar dat was niet zo. Ik vraag me steeds weer af, waarom het baasje niet naar het dierenasiel is gegaan. Natuurlijk het is niet gemakkelijk om als baasje te bekennen dat je beter niet een hondje had kunnen nemen. Vooral een jong hondje is een echte handenbinder. Baasje zei van mij dat ik erger was dan twee kinderen, maar ze is toch voor me blijven zorgen.

Was die kleine Pekinees maar hard weggerend naar onze voordeur. Daar stond begin oktober een klein katje voor te miauwen. Ze zat helemaal onder de vlooien. Baasje heeft foto’s gemaakt en haar als gevonden opgegeven. Maar niemand, niemand miste een lief klein poesje en ze had ook geen chip. Nu woont ze bij ons. We hebben haar Mo – naar Mozes – genoemd, maar ze is wel een meisje. Ik ben heel erg blij met haar, ze is mijn dikste vriendin. Ze mag van mijn brokken eten en met mijn staart spelen. We rennen keihard rondjes over de nieuwe bank. Als je ‘ Mo en Jip ‘ googled kan je ons zien op You Tube.


 Jammer dat die kleine Pekinees niet met ons mee rondjes kan rennen, maar aflaten hoeven jullie niet voor hem te verdienen. Ik weet zeker dat hij hoog en droog in de hondenhemel met zijn nieuwe vriendjes speelt.

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van december 2008