woensdag 30 juni 2010

Samen op weg



Het was koud en guur, die dag dat ik voor het eerst mee mocht naar het strand van Scheveningen samen met Micky. Bijna net zou koud als toen ik mijn 2e column schreef. Het was net na de Tsunami kerstmis 2004.

Bedankt voor de enthousiaste reacties op de eerste Snuffelhoek en voor jullie bijval om het hondenbezit te stimuleren. Het is niet alleen gezond voor de baasjes hebben ze mij verteld, maar het komt de leefbaarheid en veiligheid van heel Voordorp ten goede als er veel baasjes met honden buiten wandelen. Je krijgt dan een natuurlijke sociale controle waardoor we minder politieagenten nodig hebben. De hangjongeren zullen zich minder vervelen omdat wij ook rondhangen. Er is minder vandalisme en minder auto inbraken. Dat is goed voor de agenten die zich niet meer bezig willen houden met dit soort futiliteiten en goed voor de regering die euro’s wil bezuinigen. Geweldig toch! Ik kreeg er bijna een kleur van en dat is echt moeilijk voor een witte hond.
Als alles werkt zullen er volgend jaar ook minder eenzame mensen zijn in die gezellige maand december. Vorig jaar was ik een pup en sliep ik nog veel, maar dit jaar maakte ik alle feestelijkheden mee. Ik schrok wel van de Zwarte Piet die met al zijn pakjes pats boem door de deur van het balkon de kamer kwam binnenvallen. De haren in mijn nek stonden recht overeind. Ik blafte heel hard. Gelukkig kwam Paul tussenbeide, want bijten mag niet.
De geur van pepernoten was amper uit de lucht of heel Voordorp rook naar dennenappels en overal groeiden lichtjes. In bomen. Aan deuren en voor ramen. Ik keek mijn ogen uit. Ik wist niet dat de natuur in de winter zo mooi kan zijn! Baasje vertelde dat, er een kindje geboren zou worden. Ergens in een stal. Een kindje dat vrede brengt in de harten van alle mensen. Even dacht ik, dat het bij ons voor de flat zou gebeuren. Op de stoep lag al een matras en een heleboel hout en dozen. Genoeg om een stal van te bouwen.
Baasje hielp me snel uit de droom. Ze mopperde over de milieupolitie die je met vijftig euro beboette, zodra je een zak met huisvuil één uur te vroeg buiten zette, maar die je niet zag als de reinigingsdienst de hele kerst een hoop grof vuil voor de flat liet liggen. Maar haar gemopper verstomde toen ze tweede kerstdag de beelden uit Azië zag. Ze zat weer met Paul op de bank voor de tv. Ik hoefde deze keer geen tranen op te likken. Beiden keken ze met grote ogen vol ongeloof naar het water dat huizen, mensen, dieren: alles meesleurde.
Nu hou ik zo wie zo niet van water. Ik ben een graver. Geef mij maar een duin met holen en konijnen. Baasje is bang dat ik vast kom te zitten, maar wie weet mag ik in 2005 toch een keer los in het duin? Alle mensen spraken wensen uit bij het begin van het Nieuwe Jaar. Prinses Irene schreef in ‘Trouw’ dat we veel meer moeten belichten wat ons bindt. Daar ben ik het helemaal mee eens. Niet meer zeuren over waarin we anders zijn, maar samen op weg de toekomst in. En willen we dat goed doen, dan moeten we er nu voor elkaar zijn! Mooi hé! Woef! Jip.

Verscheen eerder in de 'Voordorp Vooruit' van januari 2005

vrijdag 25 juni 2010

Mijn allereerste column


Op het filmpje ben ik nog maar een paar weken oud. Wat later verhuisde ik naar de grote stad Utrecht. Eén jaar oud mocht ik columns schrijven voor de wijkkrant "Voordorp Vooruit", die vijf maal per jaar verschijnt. Vandaag plaats ik dus mijn allereerste column welk in november 2004 is gepubliceerd.


Hallo! Ik ben Jip en een echte kenner van Voordorp. Vier keer per dag snuffel ik langs de straten en groenstroken van deze wijk. Zijn er stenen uit de straat gelicht? Heeft een hond zijn behoefte niet netjes op zijn plaats gelegd? Ik merk het direct op. Op zo iemand zat de redactie net te wachten. Iemand die alles ziet, hoort en ruikt.

Een jaar geleden ben ik geboren en sinds kerst 2003 woon ik bij mijn baasje. Ik ben dus een soort kersthond. Mijn baasje woont al twaalf jaar in deze wijk, door mij heeft ze haar buurt eindelijk leren kennen, zegt ze. Ze vindt nu zelfs dat honden in het ziekenfondspakket thuis horen. Daar zou de overheid het geld aan moeten besteden dat ze uit wil trekken om ouderen meer te laten bewegen. Niet naar sportscholen om daar aan saaie apparaten te trekken, maar met een doktersrecept naar een asiel. En dan hup, met nieuwe hond naar buiten. ‘Honden,’ zegt ze, ‘socialiseren een wijk beter als een buurthuis.

Nou als wij dan toch zulk goed werk doen, zou de gemeente dan niet een mooi groot speelveld voor ons kunnen aanleggen? Met een gezellige hangplek voor baasjes? Terwijl ik dan hard rond ren met mijn vriendjes en vriendinnen kunnen de baasjes wat praten over ons, het weer of de winkelwagentjes, die in de sloot liggen langs de groenstrook. Dom hè, ik wist niet eens dat vissen ook boodschappen doen bij Albert Hein. Maar ja. ik mag nooit mee, omdat ze me niet buiten aan een haak wil vastbinden. ‘ Je denkt toch niet dat ik gek ben’, zegt ze. ‘ Je legt toch ook geen 500 euro op straat.’

Ik blijf thuis in mijn ‘bench, of bij Paul als hij al uit school is. Paul woont ook in ons huis. Hij wil acteur worden of filmmaker, in ieder geval iets met kunst, net als Theo van Gogh. Nou, nou, we zijn wel geschrokken hoor dinsdag 2 november. Paul en baasje lagen de hele dag op de bank voor de televisie te huilen. Ze vergaten zelfs dat ik nog rond moest snuffelen. Vermoord worden omdat je een grote bek hebt en hard blaft naar iedereen! Ik ben op de bank tussen hen in gekropen en heb hun tranen op gelikt. Gelukkig dat later minister Rita Verdonk op tv zei, dat wij in een land wonen waar iedereen een grote bek mag hebben en hard mag blaffen. Alleen: bijten mag niet...
Woef! Jip

Verscheen in de 'Voordorp Vooruit' van november 2004